Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„How does it feel” od pierwszych scen szokuje. Widzimy dziewczynę, która znajduje się w celi. Jest człowiekiem a wokół niej znajdują się same magiczne stworzenia. Łącznie z strasznym potworem, który jak się obudzi ją wykôrzysta i zâbije. Potem cofamy się do wydarzeń przed i poznajmy Callie.
Biolożkę, która pragnie odnaleźć tajemniczą rasę motyli.

Chyba będę musiała pierwszy raz zwrócić uwagę na oznaczenie wiekowe na książce.
Są o to takie awantury, że wydawcy powinni oznaczać książki, bo potem dzieci sięgają po treści nieodpowiednich do nich. „How does it feel” ma oznaczenie 16+, a zawiera wulgarny język i bardzo wyraziście opisane sceny sêksu. Słowo k*tas, szmâto i inne takie są tutaj na porządku dziennym. Gdy dojdą do tego sceny potencjalnego gwäłtu, to książka od razu powinna dostać oznaczenie 18+. Nie wiem czemu wydawnictwo zdecydowało się na taki krok.

Pierwsze kilka rozdziałów ciągnie się strasznie, momenty zanim Callie trafiła do świata elfów są nudne, ale chociaż najbardziej dopracowane ze wszystkich.
Kolejna część książki pędzi na złamanie karku. Callie ma przejść 3 próby żeby móc wrócić do świata ludzi - próby, w których może zginąć. W tym wszystkich jest też mroczny książę Fae, który jej nienawidzi, ale oczywiście coś go do niej przyciąga i nie pozwala żeby inny mężczyzna jej dotykał.

To jest bardzo mocny średniak, ale końcówka była naprawdę plot twistem i jestem ciekawa jak to będzie rozegrane dalej.

„How does it feel” od pierwszych scen szokuje. Widzimy dziewczynę, która znajduje się w celi. Jest człowiekiem a wokół niej znajdują się same magiczne stworzenia. Łącznie z strasznym potworem, który jak się obudzi ją wykôrzysta i zâbije. Potem cofamy się do wydarzeń przed i poznajmy Callie...

Rozwiń

Zwiń

Maas przywróciła mi wiarę w to, że tworzenie dodatkowym opowiadań do książek ma sens.

„Zabójczyni” to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się przed „Szklanym tronem”. Jesteśmy świadkami początku miłości między Celeana a Samem. Zaczynamy łączyć fakty i rozumiemy skąd dziewczyna mogła znać tylu ludzi, którzy pomogli jej w odzyskać władzę.

Jeszcze raz zobaczyć kim była Aelin wcześniej, poznać jej historię, zrozumieć myśli, które nią kierowały kiedy była najwspanialszą zabójczynią Adarlanu - to była ta bohaterka, którą pokochaliśmy w pierwszym tomie serii. Ta która kocha drogie ubrania i wygodnie życie, ale jak trzeba to cała wysmaruje się błotem i będzie spała na kamieniu.

„Zabójczyni” nie odbiegała jakością fabuły od innych tomów. Można powiedzieć, że nawet wyszły na plus, bo krótki format przyczynił się do jeszcze większego skompensowania akcji. Nie było przestojów i elementów, które chcielibyście ominąć.

Jestem na tak - przemiło mi się ją czytało i chciałabym, żeby tak właśnie były tworzone opowiadania, które mają rozszerzyć świat powieścią, a nie być kolejną zapchaj dziurą.

Maas przywróciła mi wiarę w to, że tworzenie dodatkowym opowiadań do książek ma sens.

„Zabójczyni” to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się przed „Szklanym tronem”. Jesteśmy świadkami początku miłości między Celeana a Samem. Zaczynamy łączyć fakty i rozumiemy skąd dziewczyna mogła znać...

Rozwiń

Zwiń

Zakończenie serii to zawsze jest coś wielkiego. Bitwy, które zmieniają świat, bohaterowie, którzy są na wyżynach swoich umiejętności, to jest ten moment kiedy wiesz, że wszystko zmierza ku dobremu.

„Królestwo popiołów” nie jest wyjątkiem, a może tak pisze tylko dlatego, że to był reread i wiedziałam czego się spodziewać? Jednak ostatni tom „Szklanego tronu” przy okazji rozjedzie was jeszcze bardziej niż miało to miejsce w poprzednich częściach.
Głównie dlatego, że musimy doświadczyć próby uwolnienia Aelin z niewoli, zobaczyć jak ostatni raz wciela się w Cealene i stracić kilku bohaterów.

Przeżyłam to ogromnie, jeszcze raz czytanie o tym wszystkim sprawiło mi o wiele większy ból. Wiem, że będzie szczęśliwe zakończenie, ale jestem tak bardzo przywiązana do tych bohaterów, że czytanie o ich upadku, cierpieniu nie było dla mnie łatwe.

Za każdym razem jak sięgam po książki Maas to nie mogę uwierzyć w to jak ona pisze. Wszystko jest zaplanowane, elementy, które myślałam, że nie będą się łączyć nagle takie się stają, a ja nie mogę uwierzyć jak mogłam się nie domyślić. Bohaterowie, którzy mimo magii i mocy Fae ciągle są dość prawdziwi, żebym mogła się utożsamić, żebym mogła być jedną z nich.

Kocham „Królestwo popiołów” - każdą stronę, każdego bohatera. Takie zakończenia serii są najbardziej satysfakcjonujące i chyba ta część należy do moich ulubionych.

Zakończenie serii to zawsze jest coś wielkiego. Bitwy, które zmieniają świat, bohaterowie, którzy są na wyżynach swoich umiejętności, to jest ten moment kiedy wiesz, że wszystko zmierza ku dobremu.

„Królestwo popiołów” nie jest wyjątkiem, a może tak pisze tylko dlatego, że to był reread ...

Rozwiń

Zwiń

Nie mam drugiej takiej bohaterki.
Tej złej, która wiem że będzie zawsze zła, ale i tak jej kibicuję. Val to kobieta, którą chciałabym i nie chciałabym być jednocześnie. No ale nie mogę jej odmówić mojej miłości.

Rzadko wierzę, w to że po świetnym pierwszym tomie drugi będzie podobnie cudny. No ale Mags stworzyła świetny pierwszy tom i jeszcze lepszy drugi. Zawarła w nim również mój ukochany motyw akademii, gdzie uczniowie zamiast się wspierać chcą się pozäbijać. C U D O

Gotowi na dalsze peany o tym jaka ta książka jest świetna? Bo zamiast trójkątu miłosnego to mamy tutaj nawet czworokat - 2 książek i pewien Nybris, no i nasza Val. Jakby ja już nie wiem komu mam kibicować 😂 bo oni wszyscy są dwulicowi, przebiegli i bardzo przystojni. Iskrzy między nimi a Val i jest niezwykle gorąco.


kocham to, że Mags cały czas wprowadza nas w świat Val. Cały czas dowiadujemy się nowych rzeczy, kolejnych sekretów, ale nie mamy też odczucia że wiemy za mało. Każda informacja, którą an ten moment dostajemy jest po prostu wystarczająca, ale zawsze zostaje coś więcej.

Dobra już chyba dawno aż tak się nie zachwycałam książką, ale no jak to inaczej jak ja ją tak kocham. Chcę już 3 tom, chce na nim płakać i czuć się złamana. Bo już teraz wiem, że to zakończenie nie będzie szczęśliwe, nie będzie tam motylków i i jednorożców. Będzie krëw, stos trupöw, i zero szczęścia.

Czytajcie Słoneczny Gon i Gwiezdne Łowy i cierpcie jak ja.

Nie mam drugiej takiej bohaterki.
Tej złej, która wiem że będzie zawsze zła, ale i tak jej kibicuję. Val to kobieta, którą chciałabym i nie chciałabym być jednocześnie. No ale nie mogę jej odmówić mojej miłości.

Rzadko wierzę, w to że po świetnym pierwszym tomie drugi będzie podobnie cu...

Rozwiń

Zwiń

Wyobraźcie sobie, że znajdujecie księgę, która pozwoli się wam przenieść w dowolne miejsce we świecie lub czasie. Gdzie się przenosicie?

Życie Cassie jest dość normalne, pracuje w księgarni, z współlokatorką wynajmują mieszkanie w Nowym Jorku i jakoś leci. Pewnego dnia w ręce Cassie trafia tajemnicza książka, która okazuje się księgą drzwi. Ta potrafi przenieść ją w dowolne miejsce na świecie. Jednocześnie okazuje się, że istnieją ludzie, którzy są gotowi zäbić żeby mieć tę lub inną magiczną księgę.

Kto z nas nie kocha czytać o książkach. O tym jak komuś zależy na nich, podobnie jak nam. O książkach, które są magiczne lub nie - o tym co sprawie, że wszyscy tu jesteśmy.

Autor „Księgi drzwi” wspaniale stworzył ten świat i fabułę. Niby nie dzieje się tutaj nic specjalnego, ale jak zagłębić się w nią odnajdujemy problemy natury, fizyki, magii i podróży w czasie. To wszystko czyni tę powieść tak wyjątkową. Akcja jest napisana w niezwykły sposób - dużo się dzieje, ale nic z tego was nie przytłoczy.

Bohaterowie są dość tajemniczy. Najwięcej oczywiście dowiadujemy się o Cassie, która prowadzi nas przez całą historie, ale też nie czytamy w niej jak w otwartej księdze (nomen omen). Najmniej wiemy o Kobiecie. To ona jest największą antagonistką powieści - nie wiemy skąd pochodzi, ale wiemy że jest okrutna i ból innych sprawia jej przyjemność. To taka prawdziwa złoczyńczyni, której porażki pragniemy.

W skrócie: cudna książka, dla fanów podróży w czasie i magii, która przebija prawdziwy świat ❤️

Wyobraźcie sobie, że znajdujecie księgę, która pozwoli się wam przenieść w dowolne miejsce we świecie lub czasie. Gdzie się przenosicie?

Życie Cassie jest dość normalne, pracuje w księgarni, z współlokatorką wynajmują mieszkanie w Nowym Jorku i jakoś leci. Pewnego dnia w ręce Cassie trafi...

Rozwiń

Zwiń

Tak, padłem na kolana przed Hailie Monet. Znowu.

Mam tu jakiś fanów Rodzinki Monet na sali?

„Rodzina Monet” się skończyła. Przeczytałam ostatnie strony ze łzami w oczach, wspominając to jak bardzo pokochałam tę serię. Jak bracia poprawiali mi humor, a Haillie sprawiała, że czułam ciepło na duszy, no a Adrien, którego działania wywoływały moje piski? To była wspaniała przygoda.

„Diament” to cudne zakończenie, z Hailie, która jest Panią Monet i nie boi się podejmować kroków żeby ratować swoją rodzinę. To wszystko jest kwintesencją Monetów i tego czym oni są. Chyba mogłabym uznać, że ten tom jest na równi z moim cudownym patronatem „Perełką”. Oba te tomy są niejako zamknięciem pewnego etapu Haillie, a to czyni je jeszcze ważniejszymi. ❤️

Nie mam co pisać o fabule, bo przecież ostatni tom to byłby niejako spojler do wszystkich poprzednich części. Skupiam się za to na bohaterach, którzy ogromnie zmienili się od „Skarbu”, na tym co było w tej książce cudowne czyli trudne rodzinne więzi, które musieli wspólnie wypracować, żeby wszystkim pasowały. W tej części mogę jedynie narzekać że jest mało Shane’a i Tony’ego - tęskniłam za większą ilością ich rozmów z Haillie.

Kocham Monetów, jak już milion razy napisałam i stoją dumnie na mojej półce, a ja wracam do nich myślami i uśmiecham się na myśl o pewnej pile łańcuchowej odpalonej na środku salonu. 😉

Tak, padłem na kolana przed Hailie Monet. Znowu.

Mam tu jakiś fanów Rodzinki Monet na sali?

„Rodzina Monet” się skończyła. Przeczytałam ostatnie strony ze łzami w oczach, wspominając to jak bardzo pokochałam tę serię. Jak bracia poprawiali mi humor, a Haillie sprawiała, że czułam ciepł...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam się, że sięgam bardzo rzadko po polskich pisarzy - oczywiście zdarzy się Mróz, Czornyj lub Piotrowski czyli moje trio najlepszych pisarzy kryminałów, ale co do zasady rzadko czytam romanse lub fantastykę od polskich autorów lub autorek.

Kiedy wydawnictwo odezwało się do mnie, że jest o tutaj super romantasy z Age Gapem (tak ponad 100 lat różnicy), wampiry, wiedźmy i wilkołaki polskiej autorki. To myślę sobie dobra dam szansę. I jak ja się cieszę, że to zrobiłam.

„Pierwsza faza zaćmienia” to szybka książka, którą można przeczytać w jeden lub nawet dwa dni. Napakowana jest akcją, charakterystycznymi bohaterami, którzy nie raz wywołają u was uśmiech.
Aisllyn i Ward byli ze sobą po prostu cudowni. Aranżowane małżeństwa to coś co kocham. Ich relacja rozwija się tak szybko, że nie pozostaje tylko za nimi podążać i cieszyć się razem z nimi 😂

Agata Polte wspaniale odnalazła się w tym fantastycznym gatunku. Świat magii, wampiry i wilkołaki to wszystko ma swoje zasady, w których bardzo szybko możemy się odnaleźć. Nie mam do czego się przyczepić i naprawdę mnie to cieszy.

Chociaż miałam nadzieję, że więcej tomów zostanie poświęconych związkowi Aisslyn oraz Warda, to wydaje mi się, że kolejne też nie będą zawodzić - jeśli pójdą w kierunku, który sobie wyobraziłam. Wiem, że już nie mogę się doczekać kolejnych.

Oczywiście nie mogło zabraknąć zachwytów na tym jak ta książka jest wydana. Te barwione brzegi, to jest naprawdę coś i uwielbiam to, że tak pięknie łączą się z okładką.

Przyznam się, że sięgam bardzo rzadko po polskich pisarzy - oczywiście zdarzy się Mróz, Czornyj lub Piotrowski czyli moje trio najlepszych pisarzy kryminałów, ale co do zasady rzadko czytam romanse lub fantastykę od polskich autorów lub autorek.

Kiedy wydawnictwo odezwało się do mnie, że...

Rozwiń

Zwiń

-Twoje bezpieczeństwo jest warte wszystkiego.
-nawet narażenia Krainy Cieni?
-tak

„Cień w żarze” był dla mnie okej. Traktowałam ją jako książkę, którą musiałam przeczytać żeby móc dalej jarać się Krwią i popiołem. No ale „Światło w płomieniach” mnie pochłonęło, a Nyktos i Sera zdobyli jeszcze więcej mojej miłości.

Ta część jest cudna. Od pierwszej strony jesteśmy wrzuceni w akcje, Nyktos i Sera muszą poradzić sobie z przepowiednią, którą usłyszeli i z nadchodzącą koronacją Sery. W tej części dostajemy też więcej pierwotnych i poznajemy ich tajemnice. Co jest naprawdę świetne, bo jeszcze bardziej rozszerza nam ten świat serii krwi i popiołu.

Dobra ale wszyscy wiemy co jest najważniejsze, czyli napięcie między Nyktosem a Serą jest przeogromne, że tylko wyczekiwałam więcej i więcej. Autorka na szczęście nie szczędziła tych scen. Nie będzie to raczej książka dla ludzi, którzy nie lubią spicy scen. Ja się jarałam każdą z nich.

Jennifer znana jest z tego, że jej książki są długie, żeby na samym końcu być naszpikowana akcją, tak żebyśmy nie mogli jej odłożyć przed ostatnią stroną. Czytałam ją do 23 (jak na mnie to jest dość późno), bo musiałam wiedzieć jak to się skończy 🥹

Czy tak jak ją kochacie Nyktosa i Sere?

-Twoje bezpieczeństwo jest warte wszystkiego.
-nawet narażenia Krainy Cieni?
-tak

„Cień w żarze” był dla mnie okej. Traktowałam ją jako książkę, którą musiałam przeczytać żeby móc dalej jarać się Krwią i popiołem. No ale „Światło w płomieniach” mnie pochłonęło, a Nyktos i Sera zdobyli j...

Rozwiń

Zwiń

Po tej części mogę już to oficjalnie powiedzieć.
„Czwarte skrzydło” jest na równi z dworami „Dwory”. To już ten sam rodzaj obsesji, tego że nawet reread budzi we mnie tyle samo emocji. A to sprawiają tylko najlepsze książki.

Od początku czytania polskiej wersji wiedziałam jak to się skończy. Bałam się tego zakończenia, bo jednak czytanie po polsku budzi we mnie więcej uczuć. Jak zawsze nie spodziewałam się jak bardzo się rozkleję.

„Iron flame” od pierwszych słów wciąga. Nie mogłam myśleć o czymś innym. Zawsze w głowie miałam Xadena i Violet, Sloane, Imogen i Daina. Cieszę się, że w tej części on jest trochę inny. Dalej ta relacja jest trudna, ale nabiera nowych znaczeń.

Drugi tom jest również bardziej pikantny od pierwszego. Xaden jest tym rodzajem bohatera, którego możemy pokochać od pierwszych chwil i nie przestajemy kochać mimo wszystko. Zawsze trudno mi się odkochać w bohaterach, a Xaden jest już na równi z Rhysandem. Zawsze będzie na pierwszym miejscu.

Violet, moja droga Violet. Jak się cieszę, że jesteś. Jak się cieszę, że się rozwijasz, starasz się odnaleźć w całkowicie nowej rzeczywistości i walczysz mimo każdej przeciwności. Hard ducha Violet to mój ulubiony element tej historii. Kocham, że ta dziewczyna nigdy się nie poddaje i stara się szukać rozwiązań.

Co mogę powiedzieć więcej oprócz czytajcie iron flame i niech wam też się łamie serduszko 😭😭

Po tej części mogę już to oficjalnie powiedzieć.
„Czwarte skrzydło” jest na równi z dworami „Dwory”. To już ten sam rodzaj obsesji, tego że nawet reread budzi we mnie tyle samo emocji. A to sprawiają tylko najlepsze książki.

Od początku czytania polskiej wersji wiedziałam jak to się sko...

Rozwiń

Zwiń

Wolicie gdy kryminał dzieje się we współczesnych czasach czy może wolicie te z przeszłości?

Ja w ogóle kocham książki, które dzieją się w przeszłości. To pozwala mi na romantyzowanie 18 lub 19 wieku, marzenie o balach i randkach z przyzwoitką w parkach. Wiem, że to nie jest prawda, a większość tych czasów nie nadaje się do normalnego życia - ale kto mi zabroni marzyć.

Szczególnie lubię czytać kryminały, które dzieją się w takich okresach. Patrzenie jak policjanci i śledczy próbują złapać zbrodniarzy bez współczesnych udogodnień i zdobyć wystarczającą ilość dowodów. „Biuro do spraw tajemnych” to historia Valentina Verne, który prowadzi prywatne dochodzenie by odnaleźć tajemniczego Wikarego, który więzi młodego Damiano. Równocześnie musi rozwikłać tajemnicę serii sämoböjstw.

Niezwykle wciągająca, ale również niezwykle skomplikowana powieść. To najlepsze określenia „Biura do spraw tajemnych”. Od początku czułam, że to będzie coś innego od znanych mi już kryminałów. Świat wykreowany przez Foussiera łączy naukę i zbrodnie, a ma również bardzo dużo historii postrewolucyjnej Francji.

Język w tej powieści to jest główny element, który wciąga czytelnika. Nie jest on zbyt współczesny, ale też nie tak archaiczny, żebyśmy mieli trudności ze zrozumieniem. Idealnie buduje klimat Paryża i jego mrocznej strony. Nic tylko dać się ponieść i wyobrazić sobie siebie na brukowanych uliczkach blisko Sekwany.

Mam ogromną nadzieję, że to był dopiero początek historii Valentina Verne, że kolejne tomy rozwiną rozpoczęte wątki, że będziemy mogli być świadkami upadku Wikariusza.

Wolicie gdy kryminał dzieje się we współczesnych czasach czy może wolicie te z przeszłości?

Ja w ogóle kocham książki, które dzieją się w przeszłości. To pozwala mi na romantyzowanie 18 lub 19 wieku, marzenie o balach i randkach z przyzwoitką w parkach. Wiem, że to nie jest prawda, a więk...

Rozwiń

Zwiń