Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cisza. Jedyny dźwięk, który dociera do moich uszu to lekki szum jeziora i nieśmiałe hukanie sowy. Wiem, że to ona. Patrzy na mnie z góry i nieustannie za mną podąża. Moja przewodniczka i bratnia dusza. Zawsze mnie wysłucha, choć nie ma jej już z nami. Dlaczego więc musiało to spotkać mnie? Właściwie co tak naprawdę się stało? Jedyne co pamiętam, to ból i mokrą, zimną ziemię na twarzy. I ten niekończący się szept.

,,Szept” to książka, która dotknęła mnie dogłębnie. Nie przypominam sobie, kiedy ostatnio byłam tak poruszona, sięgając po powieść z tego gatunku. Nie pamiętam chwili, konkretnego wydarzenia, w trakcie którego po mojej twarzy zaczęły spływać łzy.

Przejmująca, opowiedziana z wielką czułością i subtelnością historia o zmaganiach z codziennością osób z niepełnosprawnością intelektualną. Obserwujemy, jak na przełomie lat zmieniało się ich postrzeganie przez rówieśników i osoby z ich otoczenia. Niestety zauważamy też pewne rzeczy, które nie ulegają poprawie.

Weronika Mathia maluje słowem i z każdą kolejną stroną zostawia nas z coraz większą dozą niepokoju i niezrozumienia. Zaszczepia w nas również ciekawość, ale też pozwala nam na wzruszenie i smutek. To nie jedyne emocje, które w nas wywołuje. Zdecydowanie można tu wymienić cały ich wachlarz od radości po złość i rozgoryczenie. To niezwykłe, że jedna książka może nieść w sobie ładunek emocjonalny niczym bomba atomowa.

Jak wiele osób codziennie próbuje nam coś przekazać? Czy nie słysząc krzyku, zwrócimy uwagę na ten wręcz niezauważalny szept? Czy będziemy w stanie wychwycić to nieme wołanie o pomoc?

Zakończenie tej historii pozostawia ogromne rysy na sercu i nie pozwala o sobie zapomnieć. Tak proste, a tak nieprawdopodobne, mimo to jednocześnie w jakiś sposób zrozumiałe. Do tej pory nie mogę się po nim pozbierać. I wiem, że jeszcze długo zajmie nim poskładam moje skruszone serce.

Cisza. Jedyny dźwięk, który dociera do moich uszu to lekki szum jeziora i nieśmiałe hukanie sowy. Wiem, że to ona. Patrzy na mnie z góry i nieustannie za mną podąża. Moja przewodniczka i bratnia dusza. Zawsze mnie wysłucha, choć nie ma jej już z nami. Dlaczego więc musiało to spotkać mnie? Właściwie co tak naprawdę się stało? Jedyne co pamiętam, to ból i mokrą, zimną ziemię...

Na 3 tom serii z komisarzem Robertem Foksem czekałam bardzo. Najbardziej podobała mi się pierwsza odsłona tej serii, więc liczyłam, że ten go przebije. Niestety tym razem odrobinę się rozczarowałam, bo ten tom podobał mi się najmniej.

Nie polecam wam jeść w trakcie czytania tej książki. Niektóre opisy są naprawdę obrzydliwe, a wizualizacja powstająca w głowie w trakcie czytania jest jeszcze gorsza. Zbrodnie, które opisuje autor, z każdym kolejnym tomem są brutalniejsze, aż strach pomyśleć, co wydarzy się w kolejnej powieści.

Przemiana naszego głównego bohatera nadal postępuje. Foks staje się dojrzalszy, podejmuje bardziej przemyślane decyzje. Jego kreacja zdecydowanie zasługuje na pochwałę, bo początkowo nie byłam do niego przekonana, a teraz zaczynam go coraz bardziej lubić.

Dziwne zdarzenia i podejrzane śmierci to niecodzienne zjawisko w małym miasteczku. Ukazanie nieudolności policji, która ugina się pod naciskami wpływowych ludzi i szuka najprostszych rozwiązań wyszło tutaj świetnie. Tym bardziej, że pojawiają się tutaj pewne układy. Cierpliwe śledziłam kolejne podejmowane przez nich decyzje i zastanawiałam się, jak zakończy się ta historia. Byłam też bardzo zaintrygowana ponownym pojawieniem się pewnej postaci, którą poznaliśmy już w tej serii.

Przejdźmy do aspektów, które mnie nie przekonały, a niestety takich było więcej. Za dużo z moich pytań pozostało bez odpowiedzi. Niektóre wątki pozostały nie domknięte, a aż prosiło się, żeby już w tym tomie poznać ich finał. Samo rozwiązanie sprawy było dla mnie trochę nijakie. Nie przepadam za tego typu zakończeniem, w którym przez całą książkę nie jesteśmy w stanie wywnioskować, kto jest antagonistą, bo pojawia się on dopiero na samym końcu powieści. I najważniejsze, po co był ten znak i czemu miał służyć? Czy Edyta przeżyła?

Liczę na to, że część odpowiedzi poznam w kolejnym tomie. Ten wątek kryminalny do mnie nie trafił, choć miał ogromny potencjał. Nie porzucam jednak tej serii, bo zżyłam się już z bohaterami i z chęcią będę śledzić ich dalsze losy!

Na 3 tom serii z komisarzem Robertem Foksem czekałam bardzo. Najbardziej podobała mi się pierwsza odsłona tej serii, więc liczyłam, że ten go przebije. Niestety tym razem odrobinę się rozczarowałam, bo ten tom podobał mi się najmniej.

Nie polecam wam jeść w trakcie czytania tej książki. Niektóre opisy są naprawdę obrzydliwe, a wizualizacja powstająca w głowie w trakcie...

Macie takie książki, które leżą bardzo długo na waszych półkach i stały się już waszym wyrzutem sumienia? 🤔

Ja miałam tak z ,,Telepatą” @ksyckiadrian.pisarz. Ta książka leżała na półce zdecydowanie za długo, bo cały czas było coś innego i nie było czasu. Aż w końcu w trakcie przygotowań do Festiwalu sprawy potoczyły się tak, że motywacja przyszła sama! I jak ja się ogromnie cieszę, że w końcu przyszła, bo to naprawdę dobra książka!

Nie będzie to łatwa opowieść dla wszystkich, ponieważ poruszane są tematy, które nie będą odpowiednie dla osób, które nie potrafią czytać o krzywdzie dzieci.

Tym, co zdecydowanie przyciąga do tej książki jest ta wszechobecna niepewność oraz niepokój, ale też ciekawość i chęć wzięcia udziału w swego rodzaju debacie społecznej. Czy telepaci oraz jasnowidzowie mogą pomóc w śledztwie? Czy takie umiejętności istnieją?

Na ogromną pochwałę zasługują rozdziały pisane z perspektywy porwanych dzieci. Wzbudzają one w czytelniku ogrom emocji, od smutku i złości, po nadzieję, która niekiedy szybko gaśnie. Były niezbędnym elementem do uczynienia tej historii bardziej rzeczywistą i namacalną.

Będzie to idealna książka, zarówno dla tych, którzy wierzą w to, że ludzka podświadomość kryje przed nami jeszcze wiele tajemnic i tych, którzy nie wierzą w ,,magię”. Mimo ścieżki jaką obrał autor, nie narzuca on jednego sposobu myślenia czytelnikowi.

Nie jest to książka idealna. Miała swoje małe minusiki, takie jak bardzo duża ilość bohaterów, gdzie czasem szło się w nich pogubić. Natomiast w ostatecznym rozrachunku jestem zdecydowanie na tak. Z wypiekami na twarzy przewracałam kolejne strony chcąc się dowiedzieć, jak zakończy się ta historia. Mimo iż udało mi się sporo wydedukować, to zakończenie bardzo mi się podobało!

Macie takie książki, które leżą bardzo długo na waszych półkach i stały się już waszym wyrzutem sumienia? 🤔

Ja miałam tak z ,,Telepatą” @ksyckiadrian.pisarz. Ta książka leżała na półce zdecydowanie za długo, bo cały czas było coś innego i nie było czasu. Aż w końcu w trakcie przygotowań do Festiwalu sprawy potoczyły się tak, że motywacja przyszła sama! I jak ja się...