Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam duże oczekiwania po pierwszej części serii Atlanci i niestety "Wyspa sześciu pierścieni" nie zasłużyła nawet na miano znośnej. Pomijając już błędy w redakcji tekstu, o których już wspominano w opiniach, bardzo wiele poprawek wymagałaby sama fabuła. Bohaterowie są jednowymiarowi i papierowi, a zwłaszcza główna bohaterka Dalema, która ni stąd ni zowąd z małej szarej myszki bojącej się własnego cienia zmienia się w gniewną i dumną Wybraną, a potem Kakrahana, który pozwalał sobie na wszystko. Jak dla mnie brakowało ukazania ewolucji, jaka nastąpiła w dziewczynie, nie miała ona żadnej podstawy w fabule (bo nie jest nią bynajmniej doświadczenie sprzeciwiania się nauczycielowi na lekcji) i nastąpiła ot tak w mgnieniu oka bo autor tak sobie zażyczył. Rozwydrzenie i roszczeniowa postawa (wynikająca zapewne z głupoty czy braku instynktu samozachowawczego) głównej bohaterki doprowadzało mnie do irytacji sięgającej zenitu. Gdy dodać do tego kompletne zaślepienie (bo jak inaczej można nazwać wierną i oddaną służbę Władcy, który nawet wobec własnej córki potrafił wymusił posłuszeństwo siłą) i brak nawet szczypty inteligencji to nawet szlachetne od czasu do czasu czyny nie mogą uratować postaci Dalemy.
Wszystkie postacie drugo i trzecio planowe są płytkie, pozbawione realizmu, wypowiadające kanciate frazesy. Jedynym bohaterem, na który warto zwrócić uwagę to Odan, postać zarówno dopracowana, jak i konsekwentna. Jedynym co zaszkodziło jego wątkowi to rozdziały-wtręty będące rozmową Odana i Chartrosa, które wywołało tylko i wyłącznie przewidywalność dalszej historii.
Wiele z tych wad pojawiało się już w pierwszej części cyklu, jednak z cichą nadzieją liczyłam na to, że autor weźmie się za nie i kolejna część będzie bardziej spójna i lepiej napisana. To co przyciągnęło mnie do tej trylogii to oryginalny pomysł na pełen uroku i tajemnic świat Atlantów, ale jak widać nie wykorzystano jego możliwości.
Szkoda tylko, że nie dowiem się, jak autor chciał rozwiązać poruszone wątki (choć wielu rozwiązań się domyślam - o co wcale nie jest zbyt trudno). Mimo, że trzecia część została zapowiedziana, to widoków na jej rychłe wydanie raczej nie ma.

Miałam duże oczekiwania po pierwszej części serii Atlanci i niestety "Wyspa sześciu pierścieni" nie zasłużyła nawet na miano znośnej. Pomijając już błędy w redakcji tekstu, o których już wspominano w opiniach, bardzo wiele poprawek wymagałaby sama fabuła. Bohaterowie są jednowymiarowi i papierowi, a zwłaszcza główna bohaterka Dalema, która ni stąd ni zowąd z małej szarej...

Długo oczekiwane przeze mnie zakończenie - wspaniałe, aczkolwiek przewidziałam co stanie się z naszym głównym bohaterem. W tej kwestii autor mógł się odrobinę więcej postarać i ukryć planowany przez niego finał. Poza tym - doskonałe rozwiązanie tajemnic pojawiających się w całym cyklu, brak sprzeczności i genialnie wykreowany świat, w którym zostali osadzeni bohaterowie.
Cała seria napisana jest z bajecznym rozmachem. Odnośnie stylu - czasami miałam wrażenie, że odczucia i emocje bohaterów są trochę przegadane, przez co wydawały mi się mało wiarygodne. I ostatnia uwaga, która również odnosi się do całej serii - miałam problemy, żeby przebrnąć przez gąszcz dziwnie brzmiących nazw i imion, co znacznie spowalniało prędkość czytania.
Szkoda, że nie przeczytam już dalszego ciągu przygód Seomana, bo byłaby to prawdziwa przyjemność, po tak długiej "wspólnej" wędrówce.

Długo oczekiwane przeze mnie zakończenie - wspaniałe, aczkolwiek przewidziałam co stanie się z naszym głównym bohaterem. W tej kwestii autor mógł się odrobinę więcej postarać i ukryć planowany przez niego finał. Poza tym - doskonałe rozwiązanie tajemnic pojawiających się w całym cyklu, brak sprzeczności i genialnie wykreowany świat, w którym zostali osadzeni bohaterowie....

Ciężko było mi przez nią przebrnąć. Jakoś nie mogłam się zachwycić stylem Murakamiego, który jak na mój gust jest zbyt mdły i jakby wybrakowany. Może niezbyt dobrze wybrałam pozycję, jak na moją pierwszą powieść Murakamiego. Pomimo mojej bogatej wyobraźni bohaterowie byli dla mnie nierealni i postępowali nieracjonalnie. Jeżeli reszta książek Murakamiego utrzymana jest w podobnym stylu to chyba będę się trzymać od nich z daleka.

Ciężko było mi przez nią przebrnąć. Jakoś nie mogłam się zachwycić stylem Murakamiego, który jak na mój gust jest zbyt mdły i jakby wybrakowany. Może niezbyt dobrze wybrałam pozycję, jak na moją pierwszą powieść Murakamiego. Pomimo mojej bogatej wyobraźni bohaterowie byli dla mnie nierealni i postępowali nieracjonalnie. Jeżeli reszta książek Murakamiego utrzymana jest w...

Czym jest człowieczeństwo? Trudno to zdefiniować, ale mimo zagubienia, bohaterowie "Intruza" pokazują jak walczyć z najeźdźcą, równocześnie pozostając człowiekiem.

Czym jest człowieczeństwo? Trudno to zdefiniować, ale mimo zagubienia, bohaterowie "Intruza" pokazują jak walczyć z najeźdźcą, równocześnie pozostając człowiekiem.

jedyna w swoim rodzaju. Trudno będzie zapomnieć taką książkę

jedyna w swoim rodzaju. Trudno będzie zapomnieć taką książkę

Niesamowita książka, która głęboko zapada w pamięci. O więziach rodzinnych, szukaniu własnych korzeni i tożsamości

Niesamowita książka, która głęboko zapada w pamięci. O więziach rodzinnych, szukaniu własnych korzeni i tożsamości

Niesamowita opowieść o poszukiwaniu sposobu na idealny związek. Sara, główna bohaterka stara się naprawić swoje małżeństwo oraz znaleźć złoty środek podpatrując związki rodziców, rodziny, znajomych.Czy uda jej się nie zagubić gdzieś po drodze samej siebie?

Niesamowita opowieść o poszukiwaniu sposobu na idealny związek. Sara, główna bohaterka stara się naprawić swoje małżeństwo oraz znaleźć złoty środek podpatrując związki rodziców, rodziny, znajomych.Czy uda jej się nie zagubić gdzieś po drodze samej siebie?

Lubię czytać książki Paulo Coelho'a, ale ta jedna mnie jak na razie zawiodła. Po samym tytule spodziewałam się czegoś więcej a miejscami akcja była bardzo przewidywalna...

Lubię czytać książki Paulo Coelho'a, ale ta jedna mnie jak na razie zawiodła. Po samym tytule spodziewałam się czegoś więcej a miejscami akcja była bardzo przewidywalna...

Słaba ocena, chyba tylko za to, że jestem uczulona na Gombrowicza i jego przesiąknięty ironią styl.

Słaba ocena, chyba tylko za to, że jestem uczulona na Gombrowicza i jego przesiąknięty ironią styl.

Niektóre opowiadania naprawdę podnoszą na duchu. Tylko szkoda, że nie mamy takiego polskiego odpowiednika bo jednak czasami można wyczuć klimat amerykańskiego serialu i wtedy nie trudno jest zwątpić w prawdziwość opisywanych wydarzeń.

Niektóre opowiadania naprawdę podnoszą na duchu. Tylko szkoda, że nie mamy takiego polskiego odpowiednika bo jednak czasami można wyczuć klimat amerykańskiego serialu i wtedy nie trudno jest zwątpić w prawdziwość opisywanych wydarzeń.

Niesamowita książka... Trudno zebrać słowa, aby ją opisać. Autor tak realistycznie kreuje środowisko łagrów, że trudno przejść obojętnie wobec jej książki. Trudno uwierzyć jak wielka potrafi być ludzka nadzieja.

Niesamowita książka... Trudno zebrać słowa, aby ją opisać. Autor tak realistycznie kreuje środowisko łagrów, że trudno przejść obojętnie wobec jej książki. Trudno uwierzyć jak wielka potrafi być ludzka nadzieja.