Jesteśmy społecznością, która kocha książki

moja ulubiona lektura w gimnazjum (nikt nie rozumiał mojego poczucia humoru). bawiłam się przy skąpcu tak dobrze, jak oświatowcy chcieli, abym bawiła się przy zemście.

moja ulubiona lektura w gimnazjum (nikt nie rozumiał mojego poczucia humoru). bawiłam się przy skąpcu tak dobrze, jak oświatowcy chcieli, abym bawiła się przy zemście.

nie wiedziałam, że sienkiewicz potrafi tak ładnie emocje przedstawić, tak dogłębnie scharakteryzować człowieka. oczywiście motyw krzepienia polskich serc go nie opuszcza, ale forma tego krzepienia to bardzo pozytwne zaskoczenie dla mnie. czy to patriotyczny iwaszkiewicz w nowelkach?

nie wiedziałam, że sienkiewicz potrafi tak ładnie emocje przedstawić, tak dogłębnie scharakteryzować człowieka. oczywiście motyw krzepienia polskich serc go nie opuszcza, ale forma tego krzepienia to bardzo pozytwne zaskoczenie dla mnie. czy to patriotyczny iwaszkiewicz w nowelkach?

opowiadanie gorzkie i ironiczne. mówi o tym, że rodzice przepraszają przynosząc talerze z jedzeniem — czy to instynkty pierwotne? ciekawe, czy dobór okładki całego zbioru do tej ironii nawiązuje

opowiadanie gorzkie i ironiczne. mówi o tym, że rodzice przepraszają przynosząc talerze z jedzeniem — czy to instynkty pierwotne? ciekawe, czy dobór okładki całego zbioru do tej ironii nawiązuje

heroikomiczna historia autorowi myszeidos dedykowana. węgierski mógłby tworzyć pisma krytyczne w stylu swoich przypisów <3

heroikomiczna historia autorowi myszeidos dedykowana. węgierski mógłby tworzyć pisma krytyczne w stylu swoich przypisów <3

po pierwszym odczycie oceniłam na 8 z przekonaniem, że to dzieło, do którego trzeba dojrzeć, żeby w pełni zrozumieć i pokochać. za drugim razem zrozumiałam, że zaledwie kilka fragmentów książki jest bardzo dobrych, głównie to są tłumaczenia, definicje, które kundera nadaje różnym pojęciom. są to fajne spojrzenie na współczucie oddzielające je od litości, cierpienie franza, kamienie nagrobne, a także tak kontrowersyjna definicja obozu koncentracyjnego! masz pan jaja, panie milanie! do plusów również rzecz o zwierzętach w ostatniej części.
reszta okropna, niekiedy tak głęboka, że czuć mułem (gównem kunderowskim), żenująca! w kilku miejscach miałam wrażenie, że czytam dzieło literackie blanki lipińskiej (obawiam się, że miejsce teresy w pamięci poetyckiej, a kochanki tomasza na dywanie na zawsze ze mną pozostanie). czytałam dwa eseje kundery, gdzie mówi o ekstazie i wydało mi się, że one przecież sobie przeczą. to odczucie powróciło przy ponownej lekturze nieznośnej przy wątku kiczu znienawidzonego przez autora, który będzie towarzyszył nam wiecznie. nie ma ucieczki, jak z formą gombra. myślę, że kundera za bardzo stara się uciec.

po pierwszym odczycie oceniłam na 8 z przekonaniem, że to dzieło, do którego trzeba dojrzeć, żeby w pełni zrozumieć i pokochać. za drugim razem zrozumiałam, że zaledwie kilka fragmentów książki jest bardzo dobrych, głównie to są tłumaczenia, definicje, które kundera nadaje różnym pojęciom. są to fajne spojrzenie na współczucie oddzielające je od litości, cierpienie franza,...

w dzienniku iwaszkiewicz napisał, że uczucia inaczej wyglądają w człowieku, inaczej na papierze. jednak chyba nikt nie umie tak trafnie, prosto, pięknie i dosadnie opisywać uczuć właśnie — niemocy, utraty, tęsknoty do nieosiągalnego. jaruś mistrz skromności. zaczynam lubić go bardziej niż trochę. jego proza pociesza, choć to słowo jest niewłaściwe, patrząc na niemożności, o jakich mówi. powiem więc, że uczy.

w dzienniku iwaszkiewicz napisał, że uczucia inaczej wyglądają w człowieku, inaczej na papierze. jednak chyba nikt nie umie tak trafnie, prosto, pięknie i dosadnie opisywać uczuć właśnie — niemocy, utraty, tęsknoty do nieosiągalnego. jaruś mistrz skromności. zaczynam lubić go bardziej niż trochę. jego proza pociesza, choć to słowo jest niewłaściwe, patrząc na niemożności, o...

ostatni rozdział genialny

ostatni rozdział genialny

brak punktu kulminacyjnego, długie opisy rzeczy dziwnych, szybko opowiadane napomknięcia o rzeczach ważnych, a to wszystko w duchu Gombra. czyli same zalety. jednakże Dygat pozwolił mi krytycznie spojrzeć na tematy gombrowiczowskie, bo on tu też przecież się rozpisuje o gębach i o Formie, ale nie porywa to tak bardzo jak poczciwy W.G. i tak jak główny bohater, nie wiem, o co chodzi Jance. niemniej — było śmiesznie (smutno też).

brak punktu kulminacyjnego, długie opisy rzeczy dziwnych, szybko opowiadane napomknięcia o rzeczach ważnych, a to wszystko w duchu Gombra. czyli same zalety. jednakże Dygat pozwolił mi krytycznie spojrzeć na tematy gombrowiczowskie, bo on tu też przecież się rozpisuje o gębach i o Formie, ale nie porywa to tak bardzo jak poczciwy W.G. i tak jak główny bohater, nie wiem, o...

Bardos to oświeceniowy Ezop

Bardos to oświeceniowy Ezop

schulz najlepszym polskim poetą.

schulz najlepszym polskim poetą.

pokuszę się o ryzykowną opinię, że gombro i witkac pozazdrościliby głowackiemu tematu!

pokuszę się o ryzykowną opinię, że gombro i witkac pozazdrościliby głowackiemu tematu!

doświadczony Miłosz pogodzony ze swoją wielopoglądowością

doświadczony Miłosz pogodzony ze swoją wielopoglądowością

czapka z głowy i chylę czoło, gwiazda odjęta za styl, który nie jest najznamienitszą częścią powieści wbrew opinii samego nabokova

czapka z głowy i chylę czoło, gwiazda odjęta za styl, który nie jest najznamienitszą częścią powieści wbrew opinii samego nabokova

skretyniały sarmatyzm jeszcze dodaje geniuszu gombrusiowi, nie wierzę, że to piszę

skretyniały sarmatyzm jeszcze dodaje geniuszu gombrusiowi, nie wierzę, że to piszę

beckettowskie rozmowy dwóch współlokatorów akademikowych (akademiczan)

beckettowskie rozmowy dwóch współlokatorów akademikowych (akademiczan)

skubaniec!!!!! japoński stefan themerson

skubaniec!!!!! japoński stefan themerson

przekonało mnie racinowskie uniewinnianie fedry

przekonało mnie racinowskie uniewinnianie fedry

interesująca krytyka zbubkowanego społeczeństwa; fromm chyba naczytał się witkacego, nie tracąc przy tym wyjątkowo uroczego optymizmu pięćdziesięcioletniego pana.

interesująca krytyka zbubkowanego społeczeństwa; fromm chyba naczytał się witkacego, nie tracąc przy tym wyjątkowo uroczego optymizmu pięćdziesięcioletniego pana.

pan kapuczycki rymuje jak gombrowicz

pan kapuczycki rymuje jak gombrowicz

bogaci ludzie myślą o innych bogatych ludziach. napisane pretensjonalnie, a momentami ociera się o grafomanię. cenię zabawy formą i takie bramy raju czytało mi się świetnie, ale anglikom tymczasowo podziękuję.

bogaci ludzie myślą o innych bogatych ludziach. napisane pretensjonalnie, a momentami ociera się o grafomanię. cenię zabawy formą i takie bramy raju czytało mi się świetnie, ale anglikom tymczasowo podziękuję.