Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli przeczytałabym tą książkę przed porodem, moją pierwszą myślą prawdopodobnie byłoby: „Bzdury! Nie ma takich porodów! Rozmowa w czasie porodu? Żarty z mężem? Oddechy zamiast znieczulenia? Niemożliwe!!”. Przyszedł taki dzień, kiedy musiałam się z tym zmierzyć osobiście. I jak się okazało, istnieją na świecie osoby, które są w stanie przygotować kobietę (i mężczyznę!) do tego dnia w taki sposób, że to wszystko staje się możliwe i jest dla obojga wspaniałym wspomnieniem. Autorka przedstawia w jaki sposób, na przestrzeni 30 lat zmieniły się polskie porodówki. Jest to niebywały argument dla kobiet, które planują w ciąży być lub już w niej są: dlaczego nie warto słuchać opowieści o porodach swoich matek lub ciotek, bo słuchając opisów opieki podczas porodu w latach 80 czy 90 mam wrażenie, ze nie działo się to naprawdę.

Jeżeli przeczytałabym tą książkę przed porodem, moją pierwszą myślą prawdopodobnie byłoby: „Bzdury! Nie ma takich porodów! Rozmowa w czasie porodu? Żarty z mężem? Oddechy zamiast znieczulenia? Niemożliwe!!”. Przyszedł taki dzień, kiedy musiałam się z tym zmierzyć osobiście. I jak się okazało, istnieją na świecie osoby, które są w stanie przygotować kobietę (i mężczyznę!) do...

Czytając książkę byłam bezbrzeżnie zdumiona tym, ze w obecnych czasach nadal na świecie istnieją takie miejsca jak to opisane przez autorkę. Miejsca, w których morduje się młode kobiety w imię honoru rodziny, bo ta śmiała spojrzeć na mężczyznę. Owe kobiety są wychowywane w kulcie bezsprzecznego posłuszeństwa oraz oddania mężczyznom. Do tego stopnia, że nie otrzymują edukacji, nawet nie wiedząc gdzie na świecie umiejscowiona jest ich własna wioska. Nie wiedza co jest za pagórkiem koło ich domu, nie znają imion swoich sióstr, nie znają sąsiadów. Według surowego wychowania jest to normalne. Podobnie jak duszenie nowonarodzonych dzieci wyłącznie ze względu na ich płeć. Tam liczy się wyłącznie posiadanie penisa. Jest to także świat, w którym własny ojciec mówi do swoich córek, że bydło jest bardziej wartościowe od nich, bo krowy dają mleko i jest to zysk dla rodziny. A kobieta nic nie może dać. Obowiązkiem kobiety jest poplamić dziewicza krwią prześcieradło w noc poślubna, wówczas mąż z duma wywiesza je na tarasie ku uciesze wioski. Wtedy zdała ona pierwszy test. Drugim jest urodzenie syna. I biada jej, jeśli będzie śmiała powić córkę.

Czytając książkę byłam bezbrzeżnie zdumiona tym, ze w obecnych czasach nadal na świecie istnieją takie miejsca jak to opisane przez autorkę. Miejsca, w których morduje się młode kobiety w imię honoru rodziny, bo ta śmiała spojrzeć na mężczyznę. Owe kobiety są wychowywane w kulcie bezsprzecznego posłuszeństwa oraz oddania mężczyznom. Do tego stopnia, że nie otrzymują...

Z bólem serca wystawiam tej książce ocenę 2/10. Widząc ją w plebiscycie „książki roku” na LC, spodziewałam się po niej tego, że będzie reprezentowała sobą wysoki poziom. A tymczasem:
Autor prezentuje wyraźne braki warsztatowe, konstruując proste zdania, które ocierają się o lakoniczność.
Przedstawiona perspektywa obozowa jest opisana, w mojej opinii, w sposób śmieszny. Życie codzienne opiera się niestety o beztroskę. Czytelnik ma wrażenie wszechobecnej sielanki. Spowodowane jest to ogromnym błędem, mianowicie w książce brakuje tła sytuacyjnego. Niby jest napisane, że jest zimno, niby wiadomo, że bohater się boi oraz tęskni za matka. Ale to wszystko jest niestety „niby”. Nie robi to żadnego podkładu pod akcje, która się toczy. Nie czuć również żadnej atmosfery. Podczas czytania czułam irytację tym, ze autor potraktował cała historie po macoszemu i nie oddał w żadnym stopniu prawdziwości faktów historycznych. Zaś wątek miłosny jest moim zdaniem nieco Hollywoodzki...”Razem upadają na stojącą obok pryczę, zdzierając z siebie nawzajem ubrania. Kochają się namiętnie, desperacko (...) Wyczerpani, leżą na pryczy, tuląc się do siebie. Gita zasypia, a Lale długo na nią patrzy” - owszem, nadal jesteśmy w obozie koncentracyjnym!
Niestety nie kupuje tego w tej formie...

Z bólem serca wystawiam tej książce ocenę 2/10. Widząc ją w plebiscycie „książki roku” na LC, spodziewałam się po niej tego, że będzie reprezentowała sobą wysoki poziom. A tymczasem:
Autor prezentuje wyraźne braki warsztatowe, konstruując proste zdania, które ocierają się o lakoniczność.
Przedstawiona perspektywa obozowa jest opisana, w mojej opinii, w sposób śmieszny....