Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Remigiusz Mróz od zawsze mnie mile zaskakiwał choć jego książek naczytałem się już sporo. I to właśnie jest najlepsze w jego literaturze. Możesz czytać bez końca, przerzucać tysiące stron, ale nadal będziesz odnajdywał jakąś niespodziankę oraz stałą przyjemność z czytania. Mam wrażenie, że autor jest niewyczerpalnym źródłem pomysłów, których nie tylko jest dużo, ale i są niezwykle interesujące. Jest to już jedenasta część z serii o Joannie Chyłce i jej Zordonie ;), a ja już czytam dwunastą i to nadal z wielką przyjemnością i brakiem znudzenia.

W tej książce chyba najlepsze co było, to stałe zamiany napięcia i wodzenie czytelnika za nos. Remigiusz Mróz w tej książce nie raz rozpalał we mnie nadzieję, a później wprowadzał w stan beznadziei. I tak w kółko i w kółko. Właściwie do ostatniej strony nie miałem pojęcia co się wydarzy i niecierpliwie przerzucałem kolejne strony. A kiedy już byłem czegoś pewien, nagle okazywało się, że .... no nie do końca tędy droga.

Zaskoczył mnie zdecydowanie koniec, choć jeżeli ktoś od pierwszego tomu zapoznaje się z dziejami Zordona i Chyłki, czyli jest osobą taką jak ja, to raczej spodziewał się takiej sytuacji prędzej czy później. Tutaj autor znów zastosował swój sprytny wybieg, nie kończąc sytuacji, która zakończyła książka, a co najgorsze, przeczytałem około 150 stron następnej części i nadal nic nie wiadomo. To jest ten moment kiedy potrafisz znienawidzić autora, choć w głębi duszy go wręcz kochasz ;).

"Ekstradycja" się skończyła, a właściwie książka, bo treść mocno zapadła mi w pamięć i jest swego rodzaju historią, która miała miejsce, ale w innym wymiarze rzeczywistości. Teraz nadszedł czas na 12 tom, "Precedens", który jak wspomniałem wcześniej, jest w drodze ;).

Remigiusz Mróz od zawsze mnie mile zaskakiwał choć jego książek naczytałem się już sporo. I to właśnie jest najlepsze w jego literaturze. Możesz czytać bez końca, przerzucać tysiące stron, ale nadal będziesz odnajdywał jakąś niespodziankę oraz stałą przyjemność z czytania. Mam wrażenie, że autor jest niewyczerpalnym źródłem pomysłów, których nie tylko jest dużo, ale i są...

To już dziesiąta część tomu z serii z Joanną Chyłka i na wstępie mogę jedynie powiedzieć, że zdecydowanie chciałbym przeczytać co będzie dalej. Remigiusz Mróz poprowadził swą fabułę zdecydowanie w rejony, w które żaden czytelnik nie spodziewał się, że doprowadzi. A najwspanialsze w tym jest to, że autor zawsze tak kończy kolejne tomy, aby miał dalsze pole do popisu. Wychodzi mu to świetnie i oby nadal mu tak wychodziło...

Samą treść można właściwie podsumować dwoma wyrazami... Remigiusz Mróz. Treść pociągająca, nieszablonowa i bardzo charakterystyczna. Przeczytałem już sporo książek autora i wszędzie rozpoznałbym jego pióro, w którym zakochałem się od pierwszej powieści. Przyjemnie czyta się sarkastyczne dialogi Chyłki oraz pokrętne wymiany zdań. Z wielkim zaangażowaniem przerzuca się kolejne strony powieści czekając na więcej fabuły i akcji.

Trochę zdziwiła mnie końcówka. Nie spodziewałem się, że dwójka głównych bohaterów postanowi rzeczywiście zerwać relację. Remigiusz Mróz już kilkakrotnie wodził czytelnika za nos w tej kwestii, jednak zawsze Chyłka i Zordon jakoś się dogadywali. Tymczasem obecna sytuacja skłania czytelnika ku myśli, że prawdopodobnie ich drogi się rozeszły i tym razem szansa na powrót jest praktycznie znikoma. Tutaj doświadczyłem niespodzianki, aczykolwiek nazwałbym ją raczej miłą.

Książka naprawdę znakomita. Z pewnością będę teraz polował na jedenasty tom jak tylko pojawi się w bibliotece. Remigiusz Mróz zawsze będzie mile widziany na moich półkach. Jest po prostu geniuszem.

To już dziesiąta część tomu z serii z Joanną Chyłka i na wstępie mogę jedynie powiedzieć, że zdecydowanie chciałbym przeczytać co będzie dalej. Remigiusz Mróz poprowadził swą fabułę zdecydowanie w rejony, w które żaden czytelnik nie spodziewał się, że doprowadzi. A najwspanialsze w tym jest to, że autor zawsze tak kończy kolejne tomy, aby miał dalsze pole do popisu....