Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Conrad pisząc powieść marynistyczną z pozoru zaprasza czytelnika na daleką morską podróż, gdzie będzie mógł oglądać dalekie horyzonty, egzotyczne krainy i oceany o nieprzebytych czeluściach. Jednak tuż po wypłynięciu z portu autor odwraca nasz łakomy wzrok z dalekiego morza na jednostkę. Każe nam przyjrzeć się człowiekowi na przykładzie Jima (i nie tylko) by zastanowić się nad prawdziwą głębią ludzkiej psychiki, nad definicją ludzkiej moralności i nad kondycją naszej cywilizacji opartej na rzekomych zasadach. Zasadach, które bardzo często nikną wśród bogactwa indywidualności, których nie sposób określić jednoznacznie.

Conrad pisząc powieść marynistyczną z pozoru zaprasza czytelnika na daleką morską podróż, gdzie będzie mógł oglądać dalekie horyzonty, egzotyczne krainy i oceany o nieprzebytych czeluściach. Jednak tuż po wypłynięciu z portu autor odwraca nasz łakomy wzrok z dalekiego morza na jednostkę. Każe nam przyjrzeć się człowiekowi na przykładzie Jima (i nie tylko) by zastanowić się...

Czytać tę powieść, to jakby przenieść się gdzieś w zaciszne miejsce na prowincji. Na nizinach, albo u podnóża gór, nieważne. Ważne, że ma się ogromne zapasy wolnego czasu, by móc wsłuchać się w miejsce. Wyczuć jego spokojny rytm, pulsację. Usłyszeć ludzi i ich historie. Nie wiedzieć czy historia dotyczy teraźniejszości, przeszłości czy nawet snu. Tak, chciałoby się mieć okazję do zobaczenia miejsc i ludzi z tak bogatych perspektyw.

Czytać tę powieść, to jakby przenieść się gdzieś w zaciszne miejsce na prowincji. Na nizinach, albo u podnóża gór, nieważne. Ważne, że ma się ogromne zapasy wolnego czasu, by móc wsłuchać się w miejsce. Wyczuć jego spokojny rytm, pulsację. Usłyszeć ludzi i ich historie. Nie wiedzieć czy historia dotyczy teraźniejszości, przeszłości czy nawet snu. Tak, chciałoby się mieć...

Wraz z autorką spędzimy spokojny dzień w kilku miejscach centralnego Londynu. Zwykły dzień, gdzie poznamy kilku bohaterów zwykłego życia. Jednakże przekonamy się, że spokojna ulica, gdzie idzie paru przechodniów, to ulica na której są niewidoczne dla nas zwierciadła. Wielowymiarowe okna w których przejawia się ogromny bagaż doświadczeń, emocji, pamiętnych przeżyć czy refleksji. Każde z tych okien jest inne, oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Myślę, że w tej powieści pisarka chce nas nakłonić to tego byśmy potrafili czasem się zatrzymać w pędzie codziennego życia, byśmy potrafili zdjąć maski. Bo bez tego ominie nas coś ważnego i pięknego. Nie będziemy potrafili zajrzeć we własne serca, a co dopiero w serca innych ludzi.

Wraz z autorką spędzimy spokojny dzień w kilku miejscach centralnego Londynu. Zwykły dzień, gdzie poznamy kilku bohaterów zwykłego życia. Jednakże przekonamy się, że spokojna ulica, gdzie idzie paru przechodniów, to ulica na której są niewidoczne dla nas zwierciadła. Wielowymiarowe okna w których przejawia się ogromny bagaż doświadczeń, emocji, pamiętnych przeżyć czy...