Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cała seria od początku do końca była dla mnie problematyczna i wprowadzała mnie w liczne rozterki. Po czwartej części, która przez pewien czas była dla mnie trudna do przebrnięcia (chodzi głównie o księgę drugą, której narratorem jest wilkołak Jacob), wiem jedno - seria jest napisana w taki sposób, by była dla odbiorcy wciągająca i sprawiała pozytywne wrażenie, podczas gdy jest literaturą gorszej jakości. Jej pisanie było tylko kierowane podświadomymi pragnieniami autorki, której umiejętności pisarskie mogą być łatwo kwestionowane.
W tej części najbardziej przerażało mnie to, że wampiry - mimo bycia martwymi - mogą płodzić demoniczne dzieci, niszczące swoją matkę od środka podczas ciąży, a wilkołaki mogą się zakochać na zabój w noworodkach, co sugerowałoby pewien rodzaj pedofilii. Mogę to śmiało nazwać zjawiskami toksycznymi. Nie można ignorować faktu, że ten typ książek łatwo wpływa na młode osoby, które mogą uznać pewne zachowania w sadze "Zmierzch" za romantyczne i całkowicie normalne, podczas gdy w realnym życiu byłyby zboczeniami psychicznymi. Najlepszym przykładem jest cały wątek miłości Belli i Edwarda.

Cała seria od początku do końca była dla mnie problematyczna i wprowadzała mnie w liczne rozterki. Po czwartej części, która przez pewien czas była dla mnie trudna do przebrnięcia (chodzi głównie o księgę drugą, której narratorem jest wilkołak Jacob), wiem jedno - seria jest napisana w taki sposób, by była dla odbiorcy wciągająca i sprawiała pozytywne wrażenie, podczas gdy...

Z początku podchodziłam sceptycznie do tej książki, bo wydawała się być typową powieścią dla nastolatków, z Mary Sue jako główną postacią, a "złamanym sercem" prezentującym się jako wątek prowadzący (i jedyny). Szybko zmieniłam zdanie. Bohaterowie nie są wyidealizowani, jak można by się było tego spodziewać - są ludźmi, których możemy spotkać na co dzień w naszym środowisku. Problemy też mają poważne, co czyni fabułę niesamowicie interesującą. Powieści tej autorki są jednymi z lepszych, jakie nastolatki mogą napotkać na swojej drodze.

Z początku podchodziłam sceptycznie do tej książki, bo wydawała się być typową powieścią dla nastolatków, z Mary Sue jako główną postacią, a "złamanym sercem" prezentującym się jako wątek prowadzący (i jedyny). Szybko zmieniłam zdanie. Bohaterowie nie są wyidealizowani, jak można by się było tego spodziewać - są ludźmi, których możemy spotkać na co dzień w naszym...

Historia ostrzega przed narkotykami, ale paradoksalnie może także zachęcać nastolatków do podobnego stylu życia. Mimo wszystko książka jest fantastycznie opowiedziana i niełatwo jest ominąć jej przekaz, nawet, jeśli się jej nie czytało. Niewielu zdaje sobie sprawę, że to, co działo się z Christiane, mogłoby przy braku uwagi i podobnych wymówkach wydarzyć się także im lub ich bliskim.

Historia ostrzega przed narkotykami, ale paradoksalnie może także zachęcać nastolatków do podobnego stylu życia. Mimo wszystko książka jest fantastycznie opowiedziana i niełatwo jest ominąć jej przekaz, nawet, jeśli się jej nie czytało. Niewielu zdaje sobie sprawę, że to, co działo się z Christiane, mogłoby przy braku uwagi i podobnych wymówkach wydarzyć się także im lub...

Do tej pory najbardziej wlokąca się, najnudniejsza część. Kiedy tylko otwierałam książkę, a mój wzrok padał na losową linijkę (bo nie wiedziałam, gdzie skończyłam), miałam ochotę natychmiast zatrzasnąć tom. Mimo to przebrnęłam przez to wszystko i jedyne, co mnie przy tym trzymało, to satysfakcja odkrywania, że wszystko się dzieje tak, jak to przewidziałam.

Do tej pory najbardziej wlokąca się, najnudniejsza część. Kiedy tylko otwierałam książkę, a mój wzrok padał na losową linijkę (bo nie wiedziałam, gdzie skończyłam), miałam ochotę natychmiast zatrzasnąć tom. Mimo to przebrnęłam przez to wszystko i jedyne, co mnie przy tym trzymało, to satysfakcja odkrywania, że wszystko się dzieje tak, jak to przewidziałam.

Druga część, tak jak każda z książek w tej serii, jest niebezpiecznie wciągająca, mimo marnej, przewidywalnej fabuły i złego stylu pisania autorki. Do nerw doprowadzała mnie śmieszna wręcz bezradność Belli podczas nieobecności. Zaczęłam odzyskiwać dla niej nadzieję podczas zaprzyjaźniania się z Jacobem, ale przecież seria jest o miłości z wampirem, więc koniec całej historii jest oczywisty już od samego początku.

Druga część, tak jak każda z książek w tej serii, jest niebezpiecznie wciągająca, mimo marnej, przewidywalnej fabuły i złego stylu pisania autorki. Do nerw doprowadzała mnie śmieszna wręcz bezradność Belli podczas nieobecności. Zaczęłam odzyskiwać dla niej nadzieję podczas zaprzyjaźniania się z Jacobem, ale przecież seria jest o miłości z wampirem, więc koniec całej...

Ta seria w pewien sposób mnie przeraża. Z jednej strony wydaje się być bezsensownym zlepkiem słów, które w połączeniu dają nam historyjkę o "odwzajemnionej" miłości do wampira powstałą ze snów pani Meyer (przykro mi, ale sama przyznała to w wywiadzie. Co podsuwa mi pomysł, że podświadomość zainspirowała ją do napisania książki o własnych fantazjach, w której podpisze się jako Bella Swan). Odwzajemnionej w cudzysłowie, ponieważ Edward nie zainteresowałby się dziewczyną, gdyby nie jej cudowny zapach krwi. Natomiast ona nie zwróciłaby na niego uwagi, gdyby nie wyglądał tak... apetycznie.

Z drugiej strony są to niebywale wciągające powieści, i to właśnie ten fakt wprowadza mnie w niepokój. Być może te cztery książki także są wampirami i wysysają ze mnie życie w trakcie czytania. Prawdę mówiąc, tak się czułam.

Nie wiem, co jest w nich takiego atrakcyjnego, i co trzymało mnie przy ich czytaniu. Wiem jedno - to toksyczne powieści, negatywnie wpływające na potencjalne fanki. Wbrew pozorom, nie są to tylko nastolatki, ale i z pozoru poważne panie po trzydziestce, które ubrane w koszulki z napisem "Twilight Moms" na premierach filmów na podstawie powieści piszczały z zachwytu na widok Roberta Pattinsona, wyglądając, jakby miały zaraz się na niego rzucić i podzielić łup między siebie.

Ta seria w pewien sposób mnie przeraża. Z jednej strony wydaje się być bezsensownym zlepkiem słów, które w połączeniu dają nam historyjkę o "odwzajemnionej" miłości do wampira powstałą ze snów pani Meyer (przykro mi, ale sama przyznała to w wywiadzie. Co podsuwa mi pomysł, że podświadomość zainspirowała ją do napisania książki o własnych fantazjach, w której podpisze się...

Tę książkę przeczytałam kilka razy, a za każdym razem poruszyła mnie tak samo.

Nieważne, co kieruje osoby chore na anoreksję - odzina, znajomi, "idealny" wizerunek w mediach czy teraz już nieco uśpione grupy internetowe wmawiające, że choroba jest "siostrą" i należy być z niej dumną/nym - zaburzenie jest nadal tak samo ważne i powinno być zwalczone. "Chuda" Judith Fathallah udowadnia jednak, że nic nie jest możliwe, dopóki anorektyk nie znajdzie siły w sobie.

Tę książkę przeczytałam kilka razy, a za każdym razem poruszyła mnie tak samo.

Nieważne, co kieruje osoby chore na anoreksję - odzina, znajomi, "idealny" wizerunek w mediach czy teraz już nieco uśpione grupy internetowe wmawiające, że choroba jest "siostrą" i należy być z niej dumną/nym - zaburzenie jest nadal tak samo ważne i powinno być zwalczone. "Chuda" Judith...

Genialna powieść dla młodzieży, poruszająca wiele problemów z wielu dziedzin życia. Książka fascynuje, trudno się od niej oderwać. Po jej skończeniu czekam tylko na okazję, by móc przeczytać dalsze losy.

Genialna powieść dla młodzieży, poruszająca wiele problemów z wielu dziedzin życia. Książka fascynuje, trudno się od niej oderwać. Po jej skończeniu czekam tylko na okazję, by móc przeczytać dalsze losy.

Wielu moim rówieśnikom książka nie przypadła do gustu ze względu na nudną akcję. Osobiście pokochałam Holdena i jego specyficzne podejście do życia, a akcja wcale nie wydawała się nudna. Powieść polecam tym, którzy poszukują sensu w swoim (młodzieńczym, lub też nie) buncie. Bo to właśnie buntownikom jest dedykowany "Buszujący w zbożu".

Wielu moim rówieśnikom książka nie przypadła do gustu ze względu na nudną akcję. Osobiście pokochałam Holdena i jego specyficzne podejście do życia, a akcja wcale nie wydawała się nudna. Powieść polecam tym, którzy poszukują sensu w swoim (młodzieńczym, lub też nie) buncie. Bo to właśnie buntownikom jest dedykowany "Buszujący w zbożu".

Ta seria dorasta wraz z czytelnikami, a kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po pierwszą część, oczekiwałam listu z Hogwartu z wypiekami na twarzy. Teraz, po niemal 10 latach od tamtego czasu, wspomnienia związane z "Harrym Potterem" są bezcenne.

Ta seria dorasta wraz z czytelnikami, a kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po pierwszą część, oczekiwałam listu z Hogwartu z wypiekami na twarzy. Teraz, po niemal 10 latach od tamtego czasu, wspomnienia związane z "Harrym Potterem" są bezcenne.

Po raz pierwszy zapoznałam się z tą książką jeszcze jako dzisięciolatka. Wtedy to była opowieść mrożąca krew w żyłach. Dzisiaj uznałabym ją za zabawne, dobre wspomnienie z dzieciństwa. Dreszczyk nadal przebiega po plecach na samo wspomnienie niektórych momentów. :D

Po raz pierwszy zapoznałam się z tą książką jeszcze jako dzisięciolatka. Wtedy to była opowieść mrożąca krew w żyłach. Dzisiaj uznałabym ją za zabawne, dobre wspomnienie z dzieciństwa. Dreszczyk nadal przebiega po plecach na samo wspomnienie niektórych momentów. :D