Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam horrory w postaci książek, może dlatego, że nie są straszne. Ten był inny niż wszystkie straszne książki czytane do tej pory.

Antropofagi to zwierzęta zjadające ludzi. Nie mają głowy ani szyi, oczy oraz otwór gębowy są usadzone na torsie. Dwumetrowe bestie są poniekąd obsesją doktora filozofii Warthropa. Do pomocy ma on dwunastolatka - sierotę, Willa Henry'ego. Biorąc pod uwagę fakt, że jest to jedna z ochydniejszych książek jakie czytałam, co robi tu dziecko? Szczerze mówiąc długo się temu dziwiłam.

Niesamowity klimat, nierozwiązana zagadka przeszłości, spektakularne zakończenie oraz sam fakt, że jest to horror - książka zdecydowanie obowiązkowa dla tych, których nie zrazi jej gatunek. Zdecydowanie sięgnę po drugą część!

Uwielbiam horrory w postaci książek, może dlatego, że nie są straszne. Ten był inny niż wszystkie straszne książki czytane do tej pory.

Antropofagi to zwierzęta zjadające ludzi. Nie mają głowy ani szyi, oczy oraz otwór gębowy są usadzone na torsie. Dwumetrowe bestie są poniekąd obsesją doktora filozofii Warthropa. Do pomocy ma on dwunastolatka - sierotę, Willa Henry'ego....

"Czerwona Piramida", czyli kolejna książka, która mnie oczarowała, ale czemu się dziwić? OKŁADKA ŚWIECI W CIEMNOŚCI! Jaka książka ze świecącymi hieroglifami na okładce nie zasługuje na dziesięć gwiazdek?!

Pomijając moją fascynację okładką bohaterzy są cudowni i niepowtarzalni. Obawiałam się, że dostanę starożytnoegipskiego "Percy'ego Jacksona", na szczęście Carter i Sadie są niepowtarzalni (co napisałam już wcześniej). Ciekawa jest również wzmianka (o ile dobrze pamiętam) o Hermesie, co sugeruje nam przeplatanie się bądź współistnienie światów z obu mitologii #teoriespiskowe.

Jedyny minus jest taki, że to TYLKO trylogia. Tylko.

"Czerwona Piramida", czyli kolejna książka, która mnie oczarowała, ale czemu się dziwić? OKŁADKA ŚWIECI W CIEMNOŚCI! Jaka książka ze świecącymi hieroglifami na okładce nie zasługuje na dziesięć gwiazdek?!

Pomijając moją fascynację okładką bohaterzy są cudowni i niepowtarzalni. Obawiałam się, że dostanę starożytnoegipskiego "Percy'ego Jacksona", na szczęście Carter i Sadie...

Miałam co do tej książki spore obawy, bo "Dotyk Julii" ma spory potencjał na bycie kolejnymi "Igrzyskami Śmierci" czy "Niezgodną", ale jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Bohaterowie są sympatyczni, szczególnie Kenji. Nie zawiedziecie się, chociaż nie należy też oczekiwać bardzo ambitnego dzieła. Czyta się przyjemnie, szybko. Polecam!

Miałam co do tej książki spore obawy, bo "Dotyk Julii" ma spory potencjał na bycie kolejnymi "Igrzyskami Śmierci" czy "Niezgodną", ale jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Bohaterowie są sympatyczni, szczególnie Kenji. Nie zawiedziecie się, chociaż nie należy też oczekiwać bardzo ambitnego dzieła. Czyta się przyjemnie, szybko. Polecam!

Zakończenie kompletnie mnie załamało ; _ ;

Zakończenie kompletnie mnie załamało ; _ ;

Wow. Nie mam pojęcia, co napisać. Jest to jedna z tych książek, których się nigdy nie zapomina. Przeczytana parę miesięcy temu nadal jest głęboko zakorzeniona gdzieś tam we mnie. Narracja pierwszoosobowa z perspektywy dwóch osób daje nam trochę "odpocząć" od błędnie złożonych, mimo wszystko dziwnych zdań, które serwuje nam główna bohaterka. Z początku wzięłam to za niecelowe błędy i chciałam odłożyć książkę. Teraz, gdy poznałam powód pisania tak a nie inaczej oraz przeczytałam do końca, nadal - z perspektywy czasu - czuję te same trudne do opisania emocje, które towarzyszyły mi przy czytaniu. Z drugiej strony jest to pierwsza książka tak przesiąknięta na wskroś smutkiem (przynajmniej w moim odczuciu), że popłakałam się po happy endzie (który wcale nie musi być dla wszystkich happy endem, ale po Niezgodnej i Igrzyskach Śmierci nie wybrzydzam w szczęśliwych zakończeniach).

Wow. Nie mam pojęcia, co napisać. Jest to jedna z tych książek, których się nigdy nie zapomina. Przeczytana parę miesięcy temu nadal jest głęboko zakorzeniona gdzieś tam we mnie. Narracja pierwszoosobowa z perspektywy dwóch osób daje nam trochę "odpocząć" od błędnie złożonych, mimo wszystko dziwnych zdań, które serwuje nam główna bohaterka. Z początku wzięłam to za...

Absolutnie uwielbiam wątek z Yennefer i Ciri, ich relacja była cudowna

Absolutnie uwielbiam wątek z Yennefer i Ciri, ich relacja była cudowna

Zdecydowanie kontynuacja utrzymała poziom pierwszej części. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to śmierć Matthiasa - naprawdę nie widzę, co wnosiła do fabuły. I tak, smutno mi.

Zdecydowanie kontynuacja utrzymała poziom pierwszej części. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to śmierć Matthiasa - naprawdę nie widzę, co wnosiła do fabuły. I tak, smutno mi.