Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Haruki Murakami przedstawia nam ludzi nocy, z którymi można zamienić słowo, albo ich wysłuchać. Naszymi przewodnikami są interesujące osoby. To raczej introwertycy szukający bliskości. Studenci, zapomniana gwiazda sportu, uciekająca przed przeszłością kobieta i chyba uciekający od rodziny chłodny ojciec i mąż i… Śpiąca królewna. Każdy z tych bohaterów ukrywa coś. Jedni swoje kompleksy, inni swoją przeszłość, a może i plany na przyszłość. Seria wydarzeń sprawia, że podążamy za bohaterami krok w krok. Wszystko to dzieje się „Między północą a porą, kiedy niebo blednie, otwierają się gdzieś sekretne drzwi prowadzące do takiego miejsca. To miejsce, w którym nasze zasady nie mają żadnej mocy. Nikt nie może przewidzieć, kiedy i gdzie ta przepaść kogoś pochłonie, kiedy i gdzie go wypluje”.
Jesteśmy jak pisze autor „puntem widzenia”. Ja po przeczytaniu jego książek słucham muzyki, o której dyskretnie wspomina. Lubię „wchłaniać muzykę” jak piszę Murakami wraz z jego bohaterami.

Czytając „Po zmierzchu” można się poznać drapieżniki i ofiary. Do czytania tylko przy nocnym świetle.

Haruki Murakami przedstawia nam ludzi nocy, z którymi można zamienić słowo, albo ich wysłuchać. Naszymi przewodnikami są interesujące osoby. To raczej introwertycy szukający bliskości. Studenci, zapomniana gwiazda sportu, uciekająca przed przeszłością kobieta i chyba uciekający od rodziny chłodny ojciec i mąż i… Śpiąca królewna. Każdy z tych bohaterów ukrywa coś. Jedni...

Długo nie mogłam przekonać się do tego autora. Najpierw sięgnęłam po „Zatracenie” Osamu Dazai. Dopiero po tej lekturze przyszedł czas, aby usiąść z książką Murakamiego. W jego historiach urzeka mnie sposób prowadzenia narracji. Można czuć zapach whisky, słyszeć, jak barman kruszy lód i zakochać się w muzyce. To spokojny przewodnik, a nie GPS, które wskazuje finał podróży.
Jego literatura jest jak akwarela. Gdy w muzeum podziwiamy obraz, nikt nie szepcze nam do ucha, co autor miał na myśli, mamy dowolność w interpretacji i tutaj też nie znajdziecie ocen, i moralizatorskiej treści. W tej książce, mnie najbardziej urzekła historia o aktorze i chirurgu plastycznym. I jeszcze pewien cytat, który pozwolę sobie przytoczyć: „Muzyka potrafi przywołać żywe wspomnienia, czasem tak wyraźne, że aż serce boli”. Historie pełne emocji przedstawione powściągliwie i minimalistycznie.

Długo nie mogłam przekonać się do tego autora. Najpierw sięgnęłam po „Zatracenie” Osamu Dazai. Dopiero po tej lekturze przyszedł czas, aby usiąść z książką Murakamiego. W jego historiach urzeka mnie sposób prowadzenia narracji. Można czuć zapach whisky, słyszeć, jak barman kruszy lód i zakochać się w muzyce. To spokojny przewodnik, a nie GPS, które wskazuje finał podróży....

Nie wiem, dlaczego ta właśnie książka jest niedoceniona. To genialny popis Tadeusza Różewicza. Można poznać jego poczucie humoru, dowiedzieć się, co go irytuje i co ważne czytając tę niedługą książkę, autor sprawdza nas. Czy może z nami rozmawiać, a jeżeli tak to o czym? Pewnie gdyby żył napisałby tom "Spożywaj z umiarem", bo od wydania "Kup kota w worku" szaleństwo dnia codziennego wciąż nabiera tempa.

Nie wiem, dlaczego ta właśnie książka jest niedoceniona. To genialny popis Tadeusza Różewicza. Można poznać jego poczucie humoru, dowiedzieć się, co go irytuje i co ważne czytając tę niedługą książkę, autor sprawdza nas. Czy może z nami rozmawiać, a jeżeli tak to o czym? Pewnie gdyby żył napisałby tom "Spożywaj z umiarem", bo od wydania "Kup kota w worku" szaleństwo...