Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ojej.

Wiem, to słabe słowo jak na początek recenzji książki, ale – choć próbowałam – nie umiem rozpocząć inaczej. A zatem:
Ojej, co tu się w ogóle wydarzyło? Dlaczego to sobie zrobiłam i skończyłam czytać „Skradzione laleczki”?

Nie miałam szczególnie wygórowanych oczekiwań (mimo dość wysokiej oceny na portalu) – kryminał z dość ciekawie brzmiącym motywem szaleńca wabiącego swe nieletnie ofiary na porcelanowe lalki na pchlim targu. W końcu takie lalki, podobnie jak klauni, od dawien dawna budzą mieszane odczucia – niby zabawki, a jednak dla wielu stają się elementami najgorszych koszmarów. Co mogło pójść źle?
Wszystko prócz pomysłu. Zamiast kryminału, czekała mnie wielostronicowa przeprawa przez coś w stylu zachwytów nad błyszczącą w słońcu klatą Edwarda ze Zmierzchu, tyle, że jedyna różnicą było to, że opisywana tu klata nie lśniła brokatem w świetle dnia. Czytając kolejne opisy umięśnionego torsu rysującego się pod śnieżnobiałą koszulką ukochanego bohaterki, czułam coraz większe zażenowanie. Strony ociekały wręcz opisami aktów seksualnych, za to fabuła i dalsze losy bohaterów były do przewidzenia już od samego początku książki.

Jeśli liczysz na kryminał z prawdziwego zdarzenia, opisujący w miarę realne śledztwo, dążenie do złapania sprawcy, opisy odczuć ofiary – ta książka zdecydowanie nie jest dla Ciebie.
Jeśli zaś oczekujesz prostego, przewidywalnego od A do Z romansu, tyle, że bohaterowie przebrani są w policyjne wdzianka – śmiało, zachęcam do sięgnięcia po „Skradzione laleczki”.

Niektórzy kradną laleczki, inni – przykładowo autorzy tej książki – kradną cenny czas.

Ocena: makulatura/10

Ojej.

Wiem, to słabe słowo jak na początek recenzji książki, ale – choć próbowałam – nie umiem rozpocząć inaczej. A zatem:
Ojej, co tu się w ogóle wydarzyło? Dlaczego to sobie zrobiłam i skończyłam czytać „Skradzione laleczki”?

Nie miałam szczególnie wygórowanych oczekiwań (mimo dość wysokiej oceny na portalu) – kryminał z dość ciekawie brzmiącym motywem szaleńca...

Zachęcona przyjemnością, jaką sprawiła mi lektura „Za zamkniętymi drzwiami” tej autorki, wydało mi się całkiem sensowne, by sięgnąć po „Na skraju załamania”.
Niestety, już po pierwszych kilku stronach, pojawiło się w mojej głowie podejrzenie co do rozwiązania sprawy, które sprawdziło się w stu procentach. Przeważającą część fabuły stanowi nic nie wnoszące do sprawy mnożenie przykładów, a sama końcówka jest jedynie dowodem na piśmie tego, czego każdy spodziewał się od samego początku.

Nie przeciągając (poniekąd nadrabiając czas poświęcony na tę książkę ;)) - podsumuję to tak: szału nie ma. Do czytania przy nadmiarze wolnego czasu i bez większych oczekiwań.

Zachęcona przyjemnością, jaką sprawiła mi lektura „Za zamkniętymi drzwiami” tej autorki, wydało mi się całkiem sensowne, by sięgnąć po „Na skraju załamania”.
Niestety, już po pierwszych kilku stronach, pojawiło się w mojej głowie podejrzenie co do rozwiązania sprawy, które sprawdziło się w stu procentach. Przeważającą część fabuły stanowi nic nie wnoszące do sprawy...

Ciekawe. Niby już od początku, z samego opisu książki, wiadomo, co będzie się działo, znany jest nam czarny charakter i po przeczytaniu paru pierwszych stron można domyślić się, jak potoczą się losy bohaterów… A jednak jest w sposobie pisania B.A. Paris jakiś magnetyzm, który sprawia, że nie sposób jest oderwać się od lektury.

Chwilami wręcz łapałam się na tym, że współodczuwam z bohaterką, że zaczynam się stresować razem z Grace, gdy słyszy kroki zbliżającego się oprawcy… Aż prawie żałuję, że na czas lektury nie zamontowano mi Holtera, bo czułam, jak moje serce wyczynia fikołki.

Dobrze, że nie jest to szczególnie długa książka, bo zbyt często, gdy tylko zajmowałam się innymi rzeczami poza czytaniem, moje myśli odlatywały do stron czekających tylko na ich przeczytanie.

Lektura „Za zamkniętymi drzwiami” zapewniła mi fascynująco spędzony czas, który zleciał w błyskawicznym tempie. Trochę też dała do myślenia, jak wiele jest takich z pozoru krystalicznych relacji, skrywających ponurą tajemnicę o ich toksycznej naturze.

Ciekawe. Niby już od początku, z samego opisu książki, wiadomo, co będzie się działo, znany jest nam czarny charakter i po przeczytaniu paru pierwszych stron można domyślić się, jak potoczą się losy bohaterów… A jednak jest w sposobie pisania B.A. Paris jakiś magnetyzm, który sprawia, że nie sposób jest oderwać się od lektury.

Chwilami wręcz łapałam się na tym, że...