Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja powstała w ramach akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

"Robaki w ścianie" od razu mnie zaciekawiły, bardziej ze względu na tytuł i promocję w social mediach niż na fabułę. I to był błąd, bo sięgnęłam po nią i za dobrze się to nie skończyło.
Już od początku coś mi nie grało, ale wtedy jeszcze nie wiedziałam co konkretnie. Było brutalne zabójstwo, dziewczyna chora na schizofrenię, a później komisarz, który niby nie jest jak wszyscy, a jednak. Postanowiłam dać szansę tej książce w nadziei, że coś się zmieni i będzie dobrze.

Nie było. Postaci w tej powieści są tak płaskie, że za dwa dni pewnie zapomnę, jak w ogóle mieli na imię. Nawet główny bohater, który powinien dźwigać do śledztwo mnie nie kupił. To jest właśnie ten problem. Hanna S. Białys próbowała zarysować przeszłość Bondysa, napisała sceny w punktu widzenia Beaty, tyle tylko, że ja im po prostu nie wierzę.
Ani trochę nie uwierzyłam tym postaciom, nie polubiłam ich, nie chciałam wejść do tego świata i próbować razem z nimi rozwiązać zagadkę.

Spore nadzieje pokładałam w Bondysie przez to, że autorka na spotkaniu na Targach w Poznaniu opowiadała o jego mizofonii. Też ją mam i miałam nadzieję, że przez to się z nim w pewien sposób utożsamię. Nie wyszło. Wydaje mi się wrzucone to tak na siłę, żeby go wyróżnić. Nie ma przełożenia na śledztwo, niby trochę mu przeszkadza, ale, nawet jako mizofoniczka, ja tego po prostu nie czułam.

Wielu rzeczy w tej książce nie czułam. Napięcia nie było zupełnie, a momentami wydawało mi się, że czytam bardziej przewodnik po Bydgoszczy lat 90. a nie kryminał. Wiele opisów, dość suchych zresztą, które w pewnym momencie zaczęły już mnie irytować i tyle.

Zaskakujące jest to, że pomimo ponad 500 stron tekstu wiele działo się poza nim. Zamiast napisać, że bohaterowie gdzieś pojechali, coś faktycznie robili W SCENIE, autorka rzucała tylko jedno krótkie zdanie, że coś okryli, ale jak, to już nikogo nie obchodzi. Tak samo w rozmowach ze świadkami. Bondys o coś pytał, świadek odpowiadał, ale zamiast ciągnąć go za język, to odpuszczał. Dawno nie spotkałam tak mało dociekliwych śledczych jak tutaj. To nawet nie służyło utrzymywaniu jakiegoś napięcia. Mam wrażenie, że książka po prostu nie była szczegółowo rozpisana wcześniej i autorka szyła na poczekaniu, bo sama nie wiedziała, co chce przekazać.

Zresztą, nawet jeśli sceny byłyby rwane, żeby czytelnik zaczął sam sobie dopowiadać i próbował rozwikłać zagadkę to nie ma szans. Zakończenie jest tak randomowe, że gdy w końcu dowiedziałam się, kto za tym wszystkim stał, to miałam ochotę rzucić tą książką.

Poza tym, często zupełnie bez kontekstu pojawiało się zdanie nawiązujące do tytułu. Bez żadnego uzasadnienia, jakby był już wcześniej wymyślony i fabuła dopasowywała się pod niego, a nie odwrotnie.

Pomysł może i miał potencjał, ale zupełnie nie kupiła mnie ta powieść. Widać doskonale, że to debiut, ale niestety nie w dobrym znaczeniu. Pewnie z czasem autorka wyrobi sobie styl, popracuje trochę nad warsztatem i będzie okej. Teraz jeszcze nie jest.

Recenzja powstała w ramach akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

"Robaki w ścianie" od razu mnie zaciekawiły, bardziej ze względu na tytuł i promocję w social mediach niż na fabułę. I to był błąd, bo sięgnęłam po nią i za dobrze się to nie skończyło.
Już od początku coś mi nie grało, ale wtedy jeszcze nie wiedziałam co konkretnie. Było brutalne zabójstwo, dziewczyna chora...

Uwielbiam debiuty. Zawsze wypatrzę je w zapowiedziach. Później sprawdzam opis i albo mnie zainteresuje i chcę przeczytać, albo nie. Czasami jest też tak, że znajdę jeden, na który wyjątkowo czekam.
Tak było w przypadku "Kosa" Anastazji Drabot. Wpadł mi w oko, kiedy tylko pojawił się na stronie Empiku, jakiś czas przed oficjalną informacją ze strony wydawnictwa.

Rzadko zdarza się, że książka podoba mi się od samego początku. Mogę zachwycić się prologiem, jednak najczęściej ekscytacja szybko się kończy. Tutaj tak nie było. Od razu wkręciłam się w sprawę kryminalną, a dalej było tylko lepiej.

Niewiele mogę powiedzieć, żeby nie odebrać Wam przyjemności z odkrywania tej historii. Wszystko, co najważniejsze, zostało zarysowane w opisie. Powieść jest zakręcona, skomplikowana i wcale nie tak oczywista, jak się może wydawać. Ostatni plot twist trochę mi zazgrzytał, ale nie na tyle, żeby skreślić całość. Wbrew pozorom, wszystko do siebie pasowało. Podejrzewam, że autorka robiła szczegółowe plany, bo po skończeniu, puzzle wskakują na swoje miejsce i ma uzasadnienie.

Nie jestem fanką policjantów alkoholików, a tutaj ten wątek się pojawił. Ale. W trakcie rozwoju fabuły i poznawania Brunona, aż tak mi to nie przeszkadzało. Nie został moim ulubionym książkowym gliniarzem (to miejsce zajmuje inny Bruno), ale nawet go polubiłam. Czego nie mogę powiedzieć o Kalinie. Ona była mi zupełnie obojętna, jednak wiem, z czego to wynika. Już od samego początku znalazłam swoją ulubienicę. Rozalia Ojdana. O matko, co to jest za postać! Charakterna dziennikarka, powiedziałabym nawet, że gotowa iść po trupach, byle tylko zdobyć dobry temat. Wiem, jak to brzmi i że mamy mnóstwo takich bohaterek, ale autorka wykreowała ją w taki sposób, że tam jest coś więcej. O wiele, wiele więcej. To właśnie Rozalia i jej rozdziały wywoływały we mnie najwięcej emocji. Kibicowałam jej, współczułam, martwiłam się o nią. Zdobyła moje serce i chętnie przeczytałabym o niej coś jeszcze.
Sceny Brunona i Rozalii właśnie były tak przepełnione uczuciami, jak żadne inne. I bardzo, bardzo bolały, gdy lepiej ich poznałam.

"Kos" jest świetnym debiutem! Można pozazdrościć autorce talentu. Czytajcie, bo smutno się patrzy, że o tej książce jeszcze nie jest głośno. Powinno być! Anastazja Drabot pisze tak, że przez tę historię się płynie. Jest wiele architektury, symboliki i sekretów rodzinnych. To opowieść o krzywdach i tęsknocie. Naprawdę warto.

Uwielbiam debiuty. Zawsze wypatrzę je w zapowiedziach. Później sprawdzam opis i albo mnie zainteresuje i chcę przeczytać, albo nie. Czasami jest też tak, że znajdę jeden, na który wyjątkowo czekam.
Tak było w przypadku "Kosa" Anastazji Drabot. Wpadł mi w oko, kiedy tylko pojawił się na stronie Empiku, jakiś czas przed oficjalną informacją ze strony wydawnictwa.

Rzadko...

https://www.instagram.com/p/B534jzGh9hh/

Jestem ogromną fanką naszych rodzimych kryminałów, więc kiedy w zapowiedziach zobaczyłam "Czerwień" to byłam pewna, że muszę ją przeczytać.
Dwa morderstwa, które dzieli 17 lat, sopocka plaża, mafia i problemy rodzinne, a w tym wszystkim prokurator Leopold Bilski, czy to nie brzmi ciekawie?
"Czerwieni" zdecydowanie nie można odmówić tego, że jest świetnie napisana i ma dobrze wykreowanych bohaterów. Zarówno główne postaci, jak i te poboczne są zarysowane tak, by było wiadomo, kto kim jest, co jest wielkim plusem, bo często w książkach mamy taki nawał bohaterów, że można się pogubić.
Podobało mi się też tło obyczajowe, związane zarówno z Moniką, jak i Heleną Bogucką, chociaż zazwyczaj nie lubię jej w kryminale.
Co do minusów to niestety, przewidziałam zakończenie, więc nic mnie w tej powieści nie zaskoczyło. Niemniej jednak, chętnie przeczytam kolejne książki autorki, w tej (mam nadzieję) serii, bo niesamowicie cieszę się, gdy widzę, że główny bohater to prokurator. A jeśli w kolejnym tomie byłaby bardziej nakreślona jego praca w prokuraturze i na sali sądowej to już w ogóle byłoby cudownie.

https://www.instagram.com/p/B534jzGh9hh/

Jestem ogromną fanką naszych rodzimych kryminałów, więc kiedy w zapowiedziach zobaczyłam "Czerwień" to byłam pewna, że muszę ją przeczytać.
Dwa morderstwa, które dzieli 17 lat, sopocka plaża, mafia i problemy rodzinne, a w tym wszystkim prokurator Leopold Bilski, czy to nie brzmi ciekawie?
"Czerwieni" zdecydowanie nie można...

Recenzja: https://martynapiorowieczne.blogspot.com/2018/05/niby-recenzja-10-kobieta-w-oknie-aj-finn.html

Recenzja: https://martynapiorowieczne.blogspot.com/2018/05/niby-recenzja-10-kobieta-w-oknie-aj-finn.html

Nie porwała mnie ta książka.
Uwielbiam polskie kryminały, a gdy widzę serię, to już w ogóle, więc skusiłam się na "Pomstę" Macieja Kaźmierczaka.
Na początku byłam nawet zafascynowana, podobał mi się 1 rozdział i sam początek historii. A później poznałam Roberta Foksa i czar prysł. Ta postać jest tak do bólu schematyczna, że aż mi było przykro. Alkoholik? Wiadomo, bo jak inaczej. Z problemami rodzinnymi? Oczywiście. Najlepszy glina w mieście? No jasne!
Tyle że w po tym, co działo się w tej książce, nie powiedziałabym, że był taki świetny. Jego działania były momentami wręcz irracjonalne. Podobnie zresztą, jak sama fabuła.

Wiem, że kryminał rządzi się swoimi prawami. Wiem, jak trudno się je pisze. Co nie zmienia faktu, że ta książka w pewnym momencie stała się dla mnie drogą przez mękę.

Wielkie nadzieje pokładałam w prokurator Kowalczyk, ale oprócz tego, że patrzyła z pogardą na Foksa, nie wiadomo nawet dlaczego, to niewiele wynikało z jej obecności, a powinno, bo to ona powinna prowadzić śledztwo.

Bohaterowie w tej książce są dla mnie zagadką. Tylu ich tam było, że autor już chyba nie znalazł miejsca na rozwój postaci. A szkoda, bo przez to nie dał mi żadnego powodu, żeby mogła im kibicować.
W fabule znalazłam mnóstwo dziur, a nawet się nie starałam. A gdy pojawiło się wyjaśnienie jednego z początkowych wydarzeń, dotyczące życia głównego bohatera (bo to nawet nie była scena), to mój mózg złapał jakiś error. Kompletny brak sensu i logiki.

Oprócz tego w tej powieści brakowało mi emocji. Niby coś się działo, ale nie byłam w to ani trochę zaangażowana. Gdy w pewnym momencie zniknęła jedna z postaci, to ja zupełnie o tym zapomniałam i pod koniec zastanawiałam się, co się z nią stało.

Nie lubię też wątków mafijnych i narkotykowych, ale tu się przyznaję, bo moja wina. Książka leżała tak długo na mojej półce, że nie spojrzałam na opis.

Językowo jest poprawnie. Jak zwykle wyłapywałam powtórzenia, ale już mniejsza o to.

Jestem w stanie wyobrazić sobie, że komuś ta książka może się spodobać. Mnie niestety nie.

Nie porwała mnie ta książka.
Uwielbiam polskie kryminały, a gdy widzę serię, to już w ogóle, więc skusiłam się na "Pomstę" Macieja Kaźmierczaka.
Na początku byłam nawet zafascynowana, podobał mi się 1 rozdział i sam początek historii. A później poznałam Roberta Foksa i czar prysł. Ta postać jest tak do bólu schematyczna, że aż mi było przykro. Alkoholik? Wiadomo, bo jak...

"Ptasznik" to czwarta książka autora, którą przeczytałam. Niemal każda z nich (pomijając "Przegraną") była inną serią i… Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak bardzo każda z nich jest inna. Jednocześnie wydaje mi się, że już teraz, gdybym dostała samą treść – bez okładki i zdradzenia nazwiska autora – to wiedziałabym, że to książka Stelara. Na 99%. Jego styl jest bardzo charakterystyczny i za każdym razem, gdy zaczynam następną powieść to przypominam sobie, jak ja ten styl uwielbiam.

Podchodziłam do tej książki trochę jak pies do jeża. Okropny pająk na okładce, tytuł, który wcale nie pomaga i niemieckie nazwisko głównego bohatera. Trochę się obawiałam, czy to przetrwam.
Ale gdy tylko zaczęłam… O ludzie, jak mnie to wciągnęło! Nim się obejrzałam byłam już na 217 stronie, zostało mi bardziej mniej niż więcej, a musiałam iść spać. Ostatecznie przeczytałam resztę kolejnego dnia, ale gdybym mogła z pewnością zarwałabym noc.

Bardzo polubiłam głównego bohatera. Od początku wydawał mi się dość tajemniczy, ale przez to, tylko jeszcze bardziej chciałam go poznać, a gdy do tego wszystkiego doszło jeszcze zabójstwo, to przepadłam na dobre. Nie mogę oczywiście nie wspomnieć o jego towarzyszce. Iwona Banach… Co mogę powiedzieć? Uwielbiam Iwonkę, cieszę się, że autor postanowił naprawić swój błąd i… To jest jedna z tych bohaterek, którym życzę jak najlepiej.

O fabule nie powiem nic, bo każde słowo mogłoby zdradzić za wiele. Historia jest ogromnie ciekawa i tak pokomplikowana, jak to tylko możliwe, jednocześnie na końcu wszystko (łącznie z tytułem) nabiera sensu.

Chcę więcej. Chcę zdecydowanie więcej i teraz będę męczyć Maćka o drugi tom. Chociaż strach pomyśleć, co tam się będzie działo, skoro pierwszy był tak angażujący.

"Ptasznik" to czwarta książka autora, którą przeczytałam. Niemal każda z nich (pomijając "Przegraną") była inną serią i… Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak bardzo każda z nich jest inna. Jednocześnie wydaje mi się, że już teraz, gdybym dostała samą treść – bez okładki i zdradzenia nazwiska autora – to wiedziałabym, że to książka Stelara. Na 99%. Jego styl jest bardzo...

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Mam słabość do twórczości Diany Brzezińskiej. No mam, i tyle. Jestem z nią od debiutu, byłam na praktycznie wszystkich spotkaniach autorskich w Szczecinie. Czy jest jedną z moich ulubionych autorek? Tak. Czy mimo tego potrafię też krytycznie podejść do jej książek? Myślę, że tak.

Bardzo czekałam na kolejną powieść Diany. Zastanawiałam się, co tym razem wymyśliła, czy nie będzie powielania schematów z poprzednich serii, identycznych postaci, tylko ze zmienionymi nazwiskami i czy znowu nie będę czepiać się tego samego.

Na szczęście, "Wizjoner" to świetne rozpoczęcie nowego cyklu!

Pierwsza scena wywołała we mnie dość mieszane odczucia, ale kiedy w drugiej parsknęłam śmiechem, to już po cichu liczyłam, że będzie dobrze. Oj, było.

Bardzo szybko polubiłam główne postaci. Wszystkie, co jest dość nietypowe jak na mnie. Doktor Aleksander Lewis zaintrygował mnie od pierwszej strony, chyba równie mocno jak Agatę Skibińką. Chciałam poznać jego życiorys i mimo że dość szybko rozgryzłam pewien ważny wątek, to absolutnie nie odebrało mi to przyjemności z lektury. Wręcz przeciwnie.
Plusem jest też to, że w dialogach praktycznie nie ma wulgaryzmów. Miła odmiana po sześciu tomach z wiecznie przeklinającą Sawicką.

Śledztwo, prowadzone na kartach tej powieści było fascynujące. Nie chodzi o zaskoczenie, tylko o to, co było głębiej. Zarówno w tym wątku, jak i w kreacji bohaterów widać, że autorka zrobiła ogromny reaserch w zakresie psychologii. Czasami zgrzytały mi zdania, jakby żywcem wyrwane z artykułów i książek naukowych, ale przez to, że interesował mnie temat, to nie miało aż takiego znaczenia.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić to do powtarzania imion. Przyzwyczaiłam się już, że autorka używa głównie nazwisk swoich postaci i przez to, gdy padały imiona, bardziej zwracałam na to uwagę. Naliczyłam chyba ze trzech Adamów i dwóch Rafałów. Spokojnie można było tego uniknąć i zostawić po jednym, chociaż z tym Rafałem Nabożnym… W poprzedniej serii główny bohater też miał tak na imię.

Bardzo podobał mi się wątek romantyczny w tej książce! Naturalny i taki po prostu fajny. Trochę obawiałam się, że to pójdzie w innym kierunku, ale na szczęście zostałam miło zaskoczona i kibicuję tym postaciom!

"Wizjoner" nie jest moją ulubioną książką autorki. To miejsce zajmuje "Nie wygrasz ze mną", ale jest tuż za nią. To świetnie skonstruowana opowieść z intrygującą zbrodnią, bohaterami, których chce się bliżej poznać i im towarzyszyć. Przepełniona psychologią, podaną w przystępny sposób, ze Szczecinem w tle.
Jestem szalenie ciekawa, co wydarzy się w kolejnych tomach i jak Aleksander poradzi sobie z pewną sprawą. Czekam na kontynuację, bo to zakończenie… Jest dokładnie w stylu Brzezińskiej i chcę więcej!

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Mam słabość do twórczości Diany Brzezińskiej. No mam, i tyle. Jestem z nią od debiutu, byłam na praktycznie wszystkich spotkaniach autorskich w Szczecinie. Czy jest jedną z moich ulubionych autorek? Tak. Czy mimo tego potrafię też krytycznie podejść do jej książek? Myślę, że tak.

Bardzo czekałam na kolejną powieść Diany. Zastanawiałam się, co tym...

RECENZJA PREMIEROWA

Twórczość Kingi Wójcik wielokrotnie przewijała mi się przez social media. Do tego stopnia, że upolowałam ostatni w Szczecinie egzemplarz jej debiutu. Nie zdążyłam się jednak zabrać za serię o Lenie, bo pojawiła się zapowiedź "Trzcinowiska" i to na nie padł mój wybór.
Ale się cieszę, że tak się stało!

Na początku dość sceptycznie podchodziłam do fabuły. Ot, zagadka sprzed lat, nikt nie potrafił znaleźć sprawcy i rodzina chce spróbować po raz ostatni. Klasyk.
Autorka szybko udowodniła mi, że w tej historii jest coś więcej. Wpadłam tak, że spędziłam cały dzień (9h!) przerzucając kolejne kartki, żeby tylko dowiedzieć się, kto i dlaczego zabił Ewę Ostaszewską.

Głównym bohaterem jest detektyw Aleksander Zamojski, ale każda postać, pojawiająca się w tej książce jest istotna. Kinga Wójcik dzięki osadzeniu opowieści w małej społeczności pokazuje relacje między nimi i to, że jedna sprawa zabójstwa łączy więcej osób niż mogłoby się wydawać.
Ogromnie polubiłam Aleksandra! To jeden z tych bohaterów, którego chce się poznać, razem z nim składać elementy zagadki, a jednocześnie ma bardzo ciekawą historię rodzinną (albo uważam tak, bo sama podobną napisałam) i wydaje mi się, że jeszcze wielu rzeczy o sobie nie powiedział. Idealny główny bohater serii! No czego chcieć więcej?
Moje serce skradł też Adam Zamojski, ale nic więcej nie powiem i mam nadzieję, że autorka w kolejnym tomie też da mu przestrzeń.

Przez "Trzcinowisko" się płynie. Styl Kingi Wójcik bardzo mi odpowiadał. Nie miałam się do czego doczepić. Może kilka razy coś mi zgrzytnęło w dialogach, ale to nie miało znaczenia.

W trakcie lektury pomyślałam, że sprawa kryminalna ma vibe jak z odcinka podcastu true crime, a po poznaniu rozwiązania, jeszcze bardziej tak uważałam. Myślę, że taka historia mogłaby się wydarzyć naprawdę. Przerażające, a z drugiej strony pokazuje, jak wielki talent ma autorka.

Nie pozostaje mi nic innego jak tylko wypatrywać teraz kolejnego tomu. Bardzo, bardzo na niego czekam!

RECENZJA PREMIEROWA

Twórczość Kingi Wójcik wielokrotnie przewijała mi się przez social media. Do tego stopnia, że upolowałam ostatni w Szczecinie egzemplarz jej debiutu. Nie zdążyłam się jednak zabrać za serię o Lenie, bo pojawiła się zapowiedź "Trzcinowiska" i to na nie padł mój wybór.
Ale się cieszę, że tak się stało!

Na początku dość sceptycznie podchodziłam do...

Finito.
Seria z Gabrielą Sawicką dobiegła końca. Czy będę za nią tęsknić? Nie.

Muszę jednak przyznać, że Gabi miała jakiś wpływ na moje czytelnicze życie. Ekscytowałam się możliwością przeczytania pierwszego tomu na dwa miesiące przed premierą, drugi sprawił, że współczułam bohaterce, zakończenie trzeciego złamało mi serce, w czwartym pokochałam Rafała, dzięki piątemu zauroczyłam się w Englercie, a szósty... Był dokładnie taki, jak myślałam. Ta seria zasłużyła na ten konkretny finał.

Nie będę znowu marudzić na język, dialogi, powtórzenia i zachowanie głównej bohaterki, bo to wszystko zrobiłam przy okazji poprzednich. Skupię się za to na czymś innym.

Przez połowę książki nie wierzyłam, że sprawa, przedstawiona w tym tomie będzie miała logiczne uzasadnienie. Jednak gdy w końcu poznałam motyw, wszystko nabrało sensu. Pojęcia nie mam, jak Diana to ogarnęła bez konspektu i nawet nie zamierzam sprawdzać, czy coś się nie zgadza. Jestem pod wrażeniem, po prostu.
Wątek życia prywatnego Gabi pozostawia wiele do życzenia, ale były dwie sceny, które absolutnie skradł Rafał. Ten, który tak bardzo przekonał mnie do siebie w czwartym tomie, ten, który miał swoje zasady. Trochę żałuję, że książka nie skończyła się trzy strony szybciej. Wtedy szczerze pogratulowałabym autorce odwagi.
Tyle.
"Nie oskarżysz mnie" spełniło moje oczekiwania odnośnie do finału serii. Przypuszczałam, że w tym kierunku to pójdzie i to przyjęłam. Czy ta książka jest idealna? No nie, ale dobrze, że ta historia w końcu ma swoje zakończenie. Teraz pozostaje czekać na Lewisa. Mam nadzieję, że pozytywnie mnie zaskoczy.

Finito.
Seria z Gabrielą Sawicką dobiegła końca. Czy będę za nią tęsknić? Nie.

Muszę jednak przyznać, że Gabi miała jakiś wpływ na moje czytelnicze życie. Ekscytowałam się możliwością przeczytania pierwszego tomu na dwa miesiące przed premierą, drugi sprawił, że współczułam bohaterce, zakończenie trzeciego złamało mi serce, w czwartym pokochałam Rafała, dzięki piątemu...

Nie wiem, co myśleć o tej książce.
Po świetnej "Wybranej" nie mogłam doczekać się kontynuacji, jednak szybko się od niej odbiłam.
W tym tomie nacisk został położony na inne kwestie. Mniej tu sensacji, a więcej życia głównej bohaterki.
Nie do końca jestem fanką takiego zabiegu w kryminałach. Wolę, gdy wszystko jest wyważone. Tutaj było dla mnie za spokojnie. Niby sporo się działo, ale nie czułam napięcia, jak w przypadku pierwszego tomu. Nie trzymałam też kciuków za Iwonę. Moim zdaniem, trochę za łatwo poszło z przywróceniem jej w szeregi Policji.
Przez większą część powieść po prostu mnie nużyła. Na szczęście w końcu zrobiło się lepiej i końcówkę czytałam z zainteresowaniem.
Szybko zaczęłam łączyć kropki, domyślałam się, co czego to wszystko zmierza. Mimo to, muszę przyznać, że ostatnie strony są… przejmujące.
Uwielbiam styl Stelara. Zachwycam się tym, jak konstruuje zdania, takich słów używa. Chociaż przez to, że w "Przegraną" nie byłam tak wkręcona, dużo bardziej rzucały mi się w oczy powtórzenia, które spokojnie można było chociaż trochę pozamieniać.

Nie wiem, co myśleć o tej książce.
Po świetnej "Wybranej" nie mogłam doczekać się kontynuacji, jednak szybko się od niej odbiłam.
W tym tomie nacisk został położony na inne kwestie. Mniej tu sensacji, a więcej życia głównej bohaterki.
Nie do końca jestem fanką takiego zabiegu w kryminałach. Wolę, gdy wszystko jest wyważone. Tutaj było dla mnie za spokojnie. Niby sporo się...

Zastanawiałam się, jak autorka wybrnie z zakończenie poprzedniego tomu i szczerze powiem, że… Sprytne to było.
Oprócz tego mamy kontynuację sprawy sprzed lat. Jak ja uwielbiam wątki wampirów! Naprawdę! Wręcz nie mogłam się doczekać, gdy tylko przeczytałam o tym w opisie.
Według mnie, zdradza trochę za dużo, ale jednocześnie wiem, z czego to wynika, bo też dałam się złapać.
Modus operandi jest ciekawy, chociaż ja już widzę w tym pewną powtarzalność.
Sprawcę też dość szybko wytypowałam, ale mimo wszystko z zainteresowaniem śledziłam ten wątek.
Co do bohaterów. Gabi, którą uwielbiałam w pierwszych tomach, bo była silna, wiedziała czego chce, teraz stała się chamska i irytująca. Gdyby to jeszcze była maska… Tyle że temat wydarzeń z poprzednich tomów nie istnieje. Zupełnie, jakby nic się nie stało.
Ale, żeby nie było, że się czepiam. Jest jeden promyczek. Jan Englert. Boże, co to był za facet! Trochę skleił moje serce, roztrzaskane w trzecim tomie. Fragmenty z nim to czysta przyjemność. Wie, na czym mu zależy, co chce osiągnąć. Do tego jest inteligentny i… potrafi łączyć kropki! Naprawdę! Aż chciałabym poznać go bliżej, bo ma olbrzymi potencjał. Już jest świetny, a gdyby poświęcić mu odrobinę więcej czasu to mógłby być jeszcze lepszy!
Językowo jest tak, jak zawsze, więc przemilczę.
Brakowało mi napięcia. Bardziej dramatyczne albo dynamiczne sceny bardzo szybko się kończyły, przez co nie mogłam wczuć się w sytuację. A szkoda, bo było kilka takich, że gdyby odrobinę je pogłębić, to serce zaczęłoby szybciej bić. Może to też przekleństwo króciutkich rozdziałów, momentami wydawały się wręcz na siłę ucinane. Spokojnie mogłyby mieć stronę, czy dwie, więcej.

Podsumowując, piąte spotkanie z Gabrielą Sawicką podobało mi się o wiele bardziej niż czwarte, ale trzecie pozostaje dla mnie najlepsze. Niemniej jednak, czekam na finałowy tom, bo jeden, dość istotny, wątek nadal pozostał nierozwiązany. Jestem ciekawa, jak poradzi sobie Englert i w jaki sposób autorka zakończyła tę serię.

Zastanawiałam się, jak autorka wybrnie z zakończenie poprzedniego tomu i szczerze powiem, że… Sprytne to było.
Oprócz tego mamy kontynuację sprawy sprzed lat. Jak ja uwielbiam wątki wampirów! Naprawdę! Wręcz nie mogłam się doczekać, gdy tylko przeczytałam o tym w opisie.
Według mnie, zdradza trochę za dużo, ale jednocześnie wiem, z czego to wynika, bo też dałam się...

Ostatnio zastanawiałam się czy kiedyś dam którejś książce z tej serii wyższą ocenę niż 8. No więc, uwaga, „Nie wygrasz ze mną”.
W 3 tomie Gabriela Sawicka przypadkiem znajduje się w kawiarni i zostaje zakładniczką. A później jest tylko gorzej, gdy okazuje się, że w Szczecinie może grasować sekta.
W maju byłam na spacerze miejskim śladami powieści Diany Brzezińskiej i autorka opowiadała trochę o tej części. Już wtedy stwierdziłam, że może być najlepsza, no i była.
Od samego początku wkręciłam się w fabułę, zastanawiałam się, w którą stronę to wszystko może pójść, ale dałam się porwać akcji. I dobrze, bo dzięki temu pochłaniałam kolejne rozdziały w takim tempie, że nawet podróż pociągiem mi nie przeszkodziła (a nie umiem czytać, gdy nie mam idealnej ciszy). Wszystko działo się tak szybko, że nie byłam w stanie przewidzieć zwrotów akcji. A kilka ich było.
Niezmiennie uwielbiam Gabi. W „Nie odpuszczę” pokazała się trochę z innej strony. Tutaj – starała się być taka jak wcześniej, ale widać w niej było zmianę. Zwłaszcza pod koniec.
Zakończenie... Już rozmawiałam o tym z autorką na Grandzie i nadal mnie nie przekonuje to wyjaśnienie. Moje serce zostało wyrwane i rozdeptane. Rzadko zdarza się, że płaczę podczas lektury, ale tutaj tak było. Skończyłam czytać w sobotę, a nadal, gdy przypomnę sobie te sceny... Jak tak można?!
Nie mogę doczekać się 4 tomu, a jednocześnie się boję, bo ma być jeszcze gorzej niż w 3 😶 Nie wiem, czy życzyć powodzenia Gabi czy sobie.

Ostatnio zastanawiałam się czy kiedyś dam którejś książce z tej serii wyższą ocenę niż 8. No więc, uwaga, „Nie wygrasz ze mną”.
W 3 tomie Gabriela Sawicka przypadkiem znajduje się w kawiarni i zostaje zakładniczką. A później jest tylko gorzej, gdy okazuje się, że w Szczecinie może grasować sekta.
W maju byłam na spacerze miejskim śladami powieści Diany Brzezińskiej i...

Uwielbiam tę serię, ale za ten tom długo nie mogłam się zabrać. Finał poprzedniego zabolał mnie do tego stopnia, że potrzebowałam 3 podejść, żeby przeczytać pierwszy rozdział.
Było trudno. Nie potrafiłam zanurzyć się w fabułę, wydawała mi się taka mniej szczecińska niż wcześniej. Doskonale znam główne lokalizacje, które występują w tej serii, jak Prokuratura Okręgowa, czy Komenda Wojewódzka Policji. Wiem, jak wyglądają, a mimo tego opisy były za skrótowe. Nie potrafiłabym sobie ich wyobrazić, gdybym nie mieszkała w Szczecinie.
Nie jestem też fanką wątku z zabójstwami prostytutek, który przewija się praktycznie od samego początku. Już mi się chyba trochę przejadł.
Ale, żeby nie było, że to zła książka. Pewnie, że nie. Była po prostu inna. Dużo spokojniejsza niż poprzednie dwie. Autorka bardziej postawiła na relację Gabrieli z Rafałem Michalskim i muszę przyznać, że to był świetny pomysł.
Do tego stopnia, że zignorowałam pierwsze, dosyć mieszane odczucia i pozwoliłam się prowadzić. Rafałowi.
Pierwszy raz szłam za kimś innym niż Gabi. Trzymałam kciuki za Michalskiego, odkrywałam powiązania i przeżywałam wszystko razem z nim. Rafał Michalski po prostu mnie zauroczył w tej książce. Był idealną przeciwwagą do bezczelnej i impulsywnej Sawickiej. I tak, jak kocham ją, tak no, Rafał zyskał w moich oczach.
Jeszcze jeden plus: druga sprawa. O mój Boże, jak ja się w nią wkręciłam. Przerzucałam kartki jak szalona, byle tylko dowiedzieć się czegoś więcej. Nie wiadomo o niej jeszcze zbyt wiele, ale czuję, że w kolejnym tomie poznam szczegóły i już nie mogę się doczekać!
Co do zakończenia: szokujące, jak to zwykle u Diany Brzezińskiej. Nie czułam tego, co przy trzecim tomie, emocjonalnie już chyba nic mnie bardziej w tej serii nie dotnie. Mimo wszystko, jestem ogromnie ciekawa, jak autorka z tego wybrnie.
"Nie odkryjesz prawdy" jest takim tomem przejściowym i to widać. Dużo spokojniejszy, mniej się dzieje, więcej relacji między bohaterami. A jednocześnie druga sprawa i sama końcówka pozostawiła mnie w napięciu i oczekiwaniu na to, że piąty tom rozwali system. Byle do sierpnia!

Uwielbiam tę serię, ale za ten tom długo nie mogłam się zabrać. Finał poprzedniego zabolał mnie do tego stopnia, że potrzebowałam 3 podejść, żeby przeczytać pierwszy rozdział.
Było trudno. Nie potrafiłam zanurzyć się w fabułę, wydawała mi się taka mniej szczecińska niż wcześniej. Doskonale znam główne lokalizacje, które występują w tej serii, jak Prokuratura Okręgowa, czy...

Spodziewałam się wiele. Może za wiele, ale autorka jest w końcu nauczycielką pisania.
Od samego początku nie pasował mi język tej książki. Wszystko było takie suche i pozbawione emocji, nawet gdy coś się działo. Już po pierwszym rozdziale i liczbie powtórzeń: "Sonia Marchlewska" w różnych konfiguracjach, czułam, że będę się irytować. Nie pomyliłam się za bardzo. Za każdym razem, gdy któryś z bohaterów mówił: "Franko", przewracałam oczami. A dialogi z Łukaszem były niewiarygodne. I nie chodzi o to, co mówił, tylko w jaki sposób.
Fabułę przewidziałam praktycznie od razu. Były jakieś próby mylenia tropów, ale niewystarczające, żebym zmieniła zdanie i postawiła na innego sprawcę.
Może to dlatego że akcja działa się w małym miasteczku, a ja już dawno przestałam je lubić. Za każdym razem, gdzieś na początku, typuję podejrzanego i nie przypominam sobie, żebym kiedyś nie trafiła. A chciałabym.
Nie polubiłam ani jednej postaci. W pewnym momencie dialogi brzmiały dla mnie jak zacięta płyta, chociaż domyślam się, dlaczego tak wyglądały.
W ogóle liczba słowa "incel" w tej książce... Nie jestem aż taką masochistką, żeby to liczyć.
"Zła miłość" to taka powieść, żeby usiąść, przeczytać i zapomnieć. Jeśli nie czepia się szczegółów, można spędzić z nią przyjemne chwile.

Spodziewałam się wiele. Może za wiele, ale autorka jest w końcu nauczycielką pisania.
Od samego początku nie pasował mi język tej książki. Wszystko było takie suche i pozbawione emocji, nawet gdy coś się działo. Już po pierwszym rozdziale i liczbie powtórzeń: "Sonia Marchlewska" w różnych konfiguracjach, czułam, że będę się irytować. Nie pomyliłam się za bardzo. Za każdym...

Równie mocno czekałam na tę książkę, co nie mogłam się za nią zabrać. Ale gdy już zaczęłam to przepadłam.
W "Nie odpuszczę" Gabriela Sawicka dostaje trudną sprawę – musi złapać zabójcę, który zabija młode kobiety. Tylko że jego modus operandi jest niemal identyczny jak sprawcy, który przed laty zabił jej siostrę.
Bardzo się cieszę, że autorka pokazała trochę z przeszłości Gabi (wolałabym jeszcze więcej np. odnośnie do Przemysława Wilka, ale się zadowolę tym, co na razie dostałam). Dostaliśmy wycinek tego, co tak naprawdę ukształtowało ją jako człowieka, i jako prokuratora.
Sprawa kryminalna miała jeden z motywów, który uwielbiam i była dosyć dobrze poprowadzona, tylko brakowało czegoś tak: bardziej. Książka została ukierunkowana pod wątek z życia Sawickiej (i świetnie), ale trochę brakowało mi zarysu ofiar i czegoś więcej o nich.
Michalski, jak to Michalski, łagodził trochę cięty język Gabrieli. Oni w ogóle tworzą ciekawy duet i przez to coraz bardziej go lubię. Nawet mu współczułam, a to wiele znaczy!
Językowo, okej. Znalazłam kilka błędów w redakcji, jakieś pomylone słowa, powtórzenia, raz rzuciły mi się w oczy błędy składu. No klasycznie. Ale chyba ogólnie jest lepiej niż w poprzednich książkach autorki, a to już coś.
Rozwiązania już pod koniec się domyśliłam, chociaż końcówka mnie zaskoczyła.
I znowu nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Nie wiem, jak Diana Brzezińska to robi, ale coś mi się wydaje, że z całą tą serią tak będzie.

Równie mocno czekałam na tę książkę, co nie mogłam się za nią zabrać. Ale gdy już zaczęłam to przepadłam.
W "Nie odpuszczę" Gabriela Sawicka dostaje trudną sprawę – musi złapać zabójcę, który zabija młode kobiety. Tylko że jego modus operandi jest niemal identyczny jak sprawcy, który przed laty zabił jej siostrę.
Bardzo się cieszę, że autorka pokazała trochę z przeszłości...

Chyba jeszcze nigdy nie czekałam na żadną książkę tak, jak na "Nie dopniesz swego". Czy było warto? W końcu mogę to napisać: tak!
Jeśli się nie mylę to Diana Brzezińska już od spotkań przy okazji debiutu wspominała o prokurator Gabrieli Sawickiej. A ja od samego początku byłam w jakiś niewyjaśniony sposób zafascynowana tą bohaterką. Wtedy nie wiedziałam o niej praktycznie nic, a mimo tego im więcej autorka o niej mówiła, tym bardziej na nią czekałam. Może to przez urząd, który pełni? Mój wymarzony? Bardzo prawdopodobne.
W końcu pojawiła się ona – Gabi. Najpierw w serii o Adzie i Krystianie, teraz – w swojej własnej. Aż chciałabym napisać: "nareszcie".
Główna bohaterka nie jest na pewno postacią, która wszystkim przypadnie do gustu (dokładnie tak, jak jest napisane na okładce). Jej styl bycia, dążenie do celu ponad wszystko i przekraczanie granic, których przekraczać nie powinna. Ale to sprawia, że Gabriela jest jakaś. Nie da się jej nie zauważyć, nie pozostaje obojętna, nie ginie w tłumie.
Właśnie na taką postać w twórczości Diany Brzezińskiej czekałam. Sawicka nie jest idealna, ma wady, tajemnice, którymi nie chce się dzielić, czasami irytuje, a jednocześnie, gdy się ją pozna to nie jest się w stanie zapomnieć.
Czytałam tę powieść trochę "na raty", bo dostałam ją sporo przed premierą, później była sesja, więc odłożyłam. Ale pomimo tego cały czas o niej myślałam. Nie tyle o sprawie kryminalnej, rozwiązaniu zagadki albo ścieżkach, w które może skręcić śledztwo, co właśnie o pani prokurator. Jeśli to nie jest wyznacznik dobrze napisanej, charakterystycznej i intrygującej postaci to nie wiem, co nim jest.
Odnośnie do samej fabuły, jak dla mnie trochę za łatwo, standardowo coś tam przewidziałam, ale na szczęście czułam się usatysfakcjonowana. Bardziej intryguje mnie drugi wątek, rozpoczęty w tej książce. Mam nadzieję, że będzie kontynuowany w kolejnym tomie.
Rafała Michalskiego jak nie lubiłam, tak dalej nie lubię, chociaż niebezpiecznie zaczynam się do niego przekonywać. I coś mi się wydaje, że z czasem się jednak polubimy.
Już kończąc – to była dobra książka. Nawet bardzo. Cieszę się, bo widać, że autorka się rozwija. Jestem ogromnie ciekawa, co zaplanowała dla Gabi, bo po tym zakończeniu to aż sama się boję (chociaż trudno mi było tego nie obstawiać). Czekam również na więcej jej backstory, bo jestem pewna, że będzie fascynujące, już teraz było.
Na zakończenie: fragment o prokuratorach z 33 rozdziału skradł moje serce. A nawiązanie do poprzedniej serii już w ogóle. Nie mogę doczekać się kolejnych tomów.

Chyba jeszcze nigdy nie czekałam na żadną książkę tak, jak na "Nie dopniesz swego". Czy było warto? W końcu mogę to napisać: tak!
Jeśli się nie mylę to Diana Brzezińska już od spotkań przy okazji debiutu wspominała o prokurator Gabrieli Sawickiej. A ja od samego początku byłam w jakiś niewyjaśniony sposób zafascynowana tą bohaterką. Wtedy nie wiedziałam o niej praktycznie...

"Milcząc jak grób" było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Małgorzaty Rogali. Gdy tylko autorka zdradziła tytuł pierwszego tomu nowej serii stwierdziłam, że jest świetny i chyba to dobry znak, żeby po niego sięgnąć.
Przeczytałam i, aż przykro mi to pisać, ale bardzo się zawiodłam.
Powieść czyta się bardzo szybko, nawet pomimo tego, że jakoś w połowie ją odłożyłam i czekała dobry miesiąc. Od razu wiedziałam, co się dzieje, w niczym się nie gubiłam ani nie zapomniałam.
Nie mam pojęcia czy polubiłam główną bohaterkę, Monikę Gniewosz. Niespecjalnie, jest mi raczej obojętna. Współczułam jej w pewnym momencie, ale sytuacja, w której została postawiona nie była opisana tak, żebym w to weszła i czuła emocje bohaterki.
Co to fabuły to... no. Dobrze się to czytało, wszystko było płynne, nie miałam jakiegoś zgrzytu, który sprawiłby, że przewracałam oczami. Ale. Od samego początku wiedziałam, kto jest sprawcą. Dosłownie, kiedy ta postać pojawiła się w pierwszej scenie pomyślałam: "O, to ona (postać, nie sugeruję tutaj płci bohatera, spokojnie), na bank". I tak było. Miałam swoją teorię o rozwiązaniu od jakiejś połowy. Nic mnie nie zaskoczyło, a szkoda, ogromna.
Mam wrażenie, że "Milcząc jak grób" jest kryminałem bardziej obyczajowym niż policyjnym. Mamy miasteczko, wszyscy wszystkich znają. Bardzo... standardowo. Zabrakło mi jakichś emocji, zaskoczenia. Czegokolwiek, żeby mogła zapamiętać tę książkę.
Podsumowując, "Milcząc jak grób" jest przyjemną lekturą, taką żeby usiąść i sobie poczytać, bez wybuchów, pościgów i tak dalej. Ma niecałe 350 stron, jest napisana... dobrze (chociaż nie cierpię imiesłowów przysłówkowych uprzednich, a było ich mnóstwo). Wolę bardziej szczegółowe opisy zwłok i rysy psychologiczne bohaterów, tu raczej tego nie ma. Chociaż mam nadzieję, że ostatnie jeszcze ulegnie zmianie, w końcu to pierwszy tom serii.
A, i w trakcie lektury można zrobić się głodnym, bo ci bohaterowie ciągle coś jedzą!

"Milcząc jak grób" było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Małgorzaty Rogali. Gdy tylko autorka zdradziła tytuł pierwszego tomu nowej serii stwierdziłam, że jest świetny i chyba to dobry znak, żeby po niego sięgnąć.
Przeczytałam i, aż przykro mi to pisać, ale bardzo się zawiodłam.
Powieść czyta się bardzo szybko, nawet pomimo tego, że jakoś w połowie ją odłożyłam i...

"Sukcesja" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Dulewicz – bardzo udane swoją drogą.
Na kartach powieści czytelnik poznaje punkt widzenia różnych bohaterów, w różnym czasie. Widzimy, jak wydarzenia z przeszłości wpłynęły na teraźniejszość – uwielbiam, gdy w kryminałach/thrillerach jest to pokazane.
Nie polubiłam żadnego z bohaterów, choć równocześnie rozumiałam postępowanie każdego z nich (może z wyjątkiem Tomasza Wileckiego). Moim zdaniem, właśnie postaci są ogromnym plusem tej książki.
Fabuła była wciągająca, od połowy siedziałam i przerzucałam kartki w oczekiwaniu na rozwiązanie. Miałam swoje typy na sprawcę, ale gdy kawałki układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce nieźle się zdziwiłam, jak precyzyjnie została skonstruowana.
Przewidziałam motyw, ale obstawiałam to praktycznie od samego początku.
Minusem, nie tyle fabularnym, co językowym jest "zamrugał oczami", ja nimi przewracałam, gdy kolejny raz widziałam na stronie te słowa. "Zamrugał" – po prostu.
Już na sam koniec uważam, że powieść powinna mieć tytuł "Grzęzawisko". Dużo bardziej by pasował, a też pojawiał się w treści tak wiele razy, że po którymś z kolei przestałam liczyć.
Na pewno sięgnę po poprzednie i następne książki autorki, bo "Sukcesja" była bardzo dobrą powieścią.

"Sukcesja" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Dulewicz – bardzo udane swoją drogą.
Na kartach powieści czytelnik poznaje punkt widzenia różnych bohaterów, w różnym czasie. Widzimy, jak wydarzenia z przeszłości wpłynęły na teraźniejszość – uwielbiam, gdy w kryminałach/thrillerach jest to pokazane.
Nie polubiłam żadnego z bohaterów, choć równocześnie rozumiałam...

Nie mam pojęcia, co myśleć o tej książce.
Czytając opis spodziewałam się kryminału osadzonego w Meksyku, może nawet thrillera.
A dostałam, no właśnie – nie wiem co.
"Czas huraganów" to jeden wielki chaos. Mam wrażenie, że autorka chciała przekazać zbyt wiele, zbyt szybko. Wyszło... nużąco.
Styl pisania Fernandy Melchor mnie nie przekonał. Zdania wielokrotnie złożone, czasem jedno, ciągnące się przez całą stronę sprawiały, że gubiłam wątek, albo w połowie traciłam zainteresowanie tym, o czym czytam. Do tyle liczba wulgaryzmów, pojawiających się co kilka słów, często niepotrzebnie... Domyślam się, że autorka chciała pokazać brutalność bohaterów, wydarzeń, La Matosy, ale... No nie, tego było zdecydowanie za wiele.
Fabuła powieści jest tak poszatkowana, że trudno było mi połapać się, o co w tym wszystkich chodzi. Większość bohaterów i ich historie, rozciągnięte na kilkanaście, albo kilkadziesiąt stron w ogóle nie miało znaczenia.
"Czas huraganów" w opisie fabuły brzmiał ciekawie, ale ostatecznie nic z tego nie wyszło i, zamiast zaciekawić, nudził.

Nie mam pojęcia, co myśleć o tej książce.
Czytając opis spodziewałam się kryminału osadzonego w Meksyku, może nawet thrillera.
A dostałam, no właśnie – nie wiem co.
"Czas huraganów" to jeden wielki chaos. Mam wrażenie, że autorka chciała przekazać zbyt wiele, zbyt szybko. Wyszło... nużąco.
Styl pisania Fernandy Melchor mnie nie przekonał. Zdania wielokrotnie złożone,...