Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed lekturą "Szklarza” Daniela Komorowskiego inni czytelnicy trochę straszyli mnie makabrą zawartą w tej historii, ale już tłumaczę o co tak naprawdę chodzi - tak, są tutaj brutalne opisy przypominające średniowieczne tortury, jednak to tylko kilka scen w tej powieści, których napięcie szybko zostaje rozładowane sprawnym, lekkim stylem narracji autora.

Historia toczy się współcześnie w Łodzi. Dziennikarz Adam Lebuda powoli dochodzi do siebie po trudnym rozwodzie i walce o prawa do opieki nad dzieckiem. A skoro tak, to i zawodowo trzeba wrócić do formy - co z tego, kiedy tematy warte uwagi jakoś go omijają, pomysłów i inspiracji brak… Ale Adam próbuje, znowu biegnie na spotkanie z informatorem, później z naczelnym, więc koperta, którą znajduje na wycieraczce, niespecjalnie go od razu obchodzi. Jednak po powrocie do domu sobie o niej przypomina – a w niej znajduje się łamigłówka. Trudna, ale Adam w końcu daje sobie z nią radę i odkrywa adres. A pod nim znajduje ofiarę brutalnego morderstwa… skąd to łamigłówka pod jego drzwiami? Czy przysłał ją sam morderca?

Myślę, że mogę tę książkę określić jako kryminał mocno rozrywkowy - dynamiczny, z narratorem pierwszoosobowym w postaci Adama i mordercy, którzy naprzemiennie odkrywają przed nami swoje wnętrza. Adam jest dosyć zabawny, dzięki czemu cała książka zyskuje lekki styl, uszczypliwie-zabawne komentarze, które rozładowują napięcie. Zagadka rozpisana jest skrupulatnie, trzyma w przyjemnym napięciu, wyprowadza czytelnika w pole i od czasu do czasu zaskakuje, choć tak naprawdę zbudowana jest na znanym szkielecie. Rozwiązanie? Solidnie przemyślane, ale czy zaskakujące? Zależy od doświadczenia i osobistych wyborów literackich czytelnika. Ogólnie dobrze się przy tej historii bawiłam (jakkolwiek głupio to brzmi przy krwawym kryminale…) i myślę, że sprawdzę z czym powróci do nas autor w przyszłości. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/szklarz-daniel-komorowski.html

Przed lekturą "Szklarza” Daniela Komorowskiego inni czytelnicy trochę straszyli mnie makabrą zawartą w tej historii, ale już tłumaczę o co tak naprawdę chodzi - tak, są tutaj brutalne opisy przypominające średniowieczne tortury, jednak to tylko kilka scen w tej powieści, których napię...

Rozwiń

Zwiń

“Za szczytem” Sebastiana Sadleja to proza trudna do skategoryzowana, gdyż poza zagadką kryminalną, która przez większą część powieści jest tylko tłem, mamy tu sporo refleksji przedstawionych w nieco lirycznym i nieco gawędziarskim stylu… Zatem czy nie bliżej jej to literatury pięknej niż kryminału?

Historia toczy się dwutorowo - od piątku 13 grudnia i od poniedziałku 16 grudnia - każda z tych linii czasowych trwa cztery dni. W piątek na górę Śnieżnik wspina się Jadwiga, którą jednak łapie niespodziewane pogorszenie pogody, zamieć, która zmusza ją do zboczenia z trasy i wstąpienia do starej górskiej chatki, w której spotyka kilku mężczyzn. W poniedziałek Alicja, znana himalaistka, odbiera telefon - jej mama nie żyje, została znaleziona w podejrzanych okolicznościach w górskiej chacie. Co się tam stało? Alicja, nauczona, że nie wolno się zatrzymywać, gna na miejsce zdarzenia i obiecuje, że nie ustanie, póki nie odkryje prawdy - czy jednak na pewno jej szuka? A może potrzeba jej ukojenia, wybaczenia?

Z opisu historia faktycznie brzmi kryminalnie, jednak jest to tak naprawdę punkt wyjścia do snucia refleksyjnych opowieści - przede wszystkim o poczuciu winy, o tym, jak jeden cel sprawia, że wszystko inne może się rozmyć. Potrzeba szoku, by ponownie złapać ostrość, zacząć zauważać życie szerzej - czy jednak wtedy nie będzie już za późno? Mroźny, przyjemnie górski zimowy klimat i historię wspinaczek alpinistów i himalaistów to spore plusy tej opowieści. A choć sama intryga nie budziła we mnie typowych dla kryminału emocji, to na końcu wróciła na gatunkowe tory. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/za-szczytem-sebastian-sadlej.html

“Za szczytem” Sebastiana Sadleja to proza trudna do skategoryzowana, gdyż poza zagadką kryminalną, która przez większą część powieści jest tylko tłem, mamy tu sporo refleksji przedstawionych w nieco lirycznym i nieco gawędziarskim stylu… Zatem czy nie bliżej jej to literatury pięknej niż k...

Rozwiń

Zwiń

Skojarzenie serialowe - “Duffy” Dana Kavanagha to połączenie “Kronik Times Square” z komediowym klimatem znanym z np. “Dżentelmenów”. Ewentualnie starsze skojarzenia - gangsterskie komedie typu “Przekręt” czy “Revolver”. Książka licząca niewiele stron, więc lektura na jeden-dwa wieczory, która choć fabularnie jest dosyć dosadna, to pisana tak, że dostarcza naprawdę pozytywnej rozrywki! A co ciekawe - to powieść z roku 1980!

Historia zaczyna się w małym podlondyńskim miasteczku w 1979 roku. Pewnego popołudnia w swoim własnym domu napadnięta zostaje Rosie McKechnie, ale napad jest naprawdę dziwny… I Rosie wychodzi z niego tyle ze szramą na plecach. To jednak dopiero początek - kilka dni później jej mąż odbiera w swojej firmie dziwny telefon: mężczyzna mówi, że to on stoi za napadem na jego żonę i żąda niewielkiej sumy pieniędzy. Policja nie reaguje, ba! wręcz poleca zapłacić. I Brian tak robi, tyle że bandyta wraca ciągle po więcej… jak go zatrzymać? McKechnie decyduje się na pomoc byłego gliny Nicka Duffy'ego. Czy on coś w tej sprawie wskóra?

Gdyby ktoś przed lekturą powiedział mi, że większość czasu spędzę z bohaterem włócząc się po szemranych dzielnicach, gdzie łatwiej spotkać prostytutkę i alfonsa niż zwyczajnego szarego człowieka, to nie wiem czy bym się na nią zdecydowała. Więc dobrze, że tego nie usłyszałam, bo to była naprawdę zaskakująco dobra rozrywka! Niby osadzona w brudnym, gangsterskim, pełnym przemocy świecie, ale pisana ta inteligentnie, tak uszczypliwie komediowo, że jakoś ta brutalność się rozmywa, a pozostaje wrażenie dobrego, brytyjskiego humoru. Jestem też bardzo ciekawa, jak na książkę reagowano w 1980 roku, bo są w niej tematy, które wtedy raczej budziły uprzedzenia. Sama jestem zaskoczona, że ta lektura przypadła mi do gustu, ale tak - chcę więcej! Kiedy kolejne przygody Duffy’ego? 😊 Te oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/duffy-dan-kavanagh.html

Skojarzenie serialowe - “Duffy” Dana Kavanagha to połączenie “Kronik Times Square” z komediowym klimatem znanym z np. “Dżentelmenów”. Ewentualnie starsze skojarzenia - gangsterskie komedie typu “Przekręt” czy “Revolver”. Książka licząca niewiele stron, więc lektura na jeden-dwa wieczory, k...

Rozwiń

Zwiń

Nora Roberts, a raczej J.D. Robb, które jest jej kryminalnym obliczem, dostarczyła już 58 tomów serii Oblicza śmierci (u nas 54) swojej publiczności w przeciągu prawie już 30 lat. Sama poznałam się z tą jej odsłoną rok temu, od najnowszych tomów i wtedy podkreślałam - jak dobrze, że tomy można czytać niezależnie od siebie, bo przecież znaleźć czas, żeby gdzieś odnaleźć te stare wydania pierwszych tomów i je nadrobić, to byłoby wyzwanie. Okazuje się, że na ratunek przyszedł nam Świat Książki - właśnie ukazało się nowe wydanie tomu pierwszego pt. “Dotyk śmierci” i o nim sobie dzisiaj pogadamy!

Historia toczy się w niedalekiej przyszłości (coś około 2050 roku) w Nowym Jorku. Policjantka Eve właśnie dostaje kolejne zadanie - ktoś zamordował wnuczkę senatora, która na złość rodzinie od jakiegoś czas parała się najstarszym zawodem świata… Oczywiście jej usługi były luksusowe, śmierć jednak brutalna. Eve, zachowując największą poufność śledztwa, ma szybo wytropić mordercę, który na miejscu zbrodni zostawił wiadomość, że to dopiero początek… Czy uda jej się go przechytrzyć zanim dojdzie do kolejnych zbrodni?

Roberts pisze powieści kryminalne dobrze nadające się na szybką, lekką rozrywkę, w których skupioną na solidnej zagadce intrygę kryminalną przeplata ze wstawkami romansowymi. Tu trochę (jak na moje standardy) ich było, ale wynikało to też po prostu z samej zbrodni. Sama intryga jest zaskakująca, ale jej atrakcyjność podbija czas akcji, który dla nas jest świetną ciekawostką, ale dla tych, co czytali książkę te prawie trzydzieści lat temu, musiało być czymś kosmicznym oraz postać głównej bohaterki, policjantki z żelaznymi zasadami. Cieszę się, że mogłam poznać Eve taką, jaka była w pierwszej styczności z czytelnikiem. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/dotyk-smierci-jd-robb.html

Nora Roberts, a raczej J.D. Robb, które jest jej kryminalnym obliczem, dostarczyła już 58 tomów serii Oblicza śmierci (u nas 54) swojej publiczności w przeciągu prawie już 30 lat. Sama poznałam się z tą jej odsłoną rok temu, od najnowszych tomów i wtedy podkreślałam - jak dobrze, że tomy m...

Rozwiń

Zwiń

“Zaginięcie Kimmy Diore” Delphine de Vigan to książka, która ukazała się u nas po raz drugi - wcześniej, w 2022 roku premierę miała pod tytułem “INSTAdzieci”. I przyznam, że kompletnie nie rozumiem dlaczego dwa lata temu o niej nie słyszałam - jest to powieść z pogranicza thrillera psychologicznego i literatury pięknej, proza dokładnie taka, jaką lubię - z dobrą zagadką, ale i dająca niesamowicie dużo do myślenia!

Mélanie Cloux, matka dwójki dzieci, jest kobietą mocno w sieci znaną. To ona wykreowała Samy'ego i Kimmy, ośmio i sześcioletnie gwiazdy youtube'a, które oglądają miliony. Ich bajkowe życie przerywa się jednak jednego popołudnia - podczas zabawy na podwórku znika Kimmy. Policja musi działać szybko i szeroko - w końcu podejrzani są nie tylko ludzie z ich otoczenia, ale i miliony subskrybentów, którzy mogli przez wiele miesięcy, a nawet lat obserwować ich zwyczaje…

Cała historia zatem kręci się wokół wątku kryminalnego - zaginięcia i śledztwie policyjnym. I choć sama intryga prowadzona jest ciekawie, trzyma w niepewności, to wydaje się, że jednak jest tylko punktem wyjścia do pogadania na tematy, które w aktualnych czasach wszystkich nas dotyczą: życia w sieci. Do zastanowienia się nad tym co teraz znaczy prywatność, ta nasza, ale przede wszystkim dzieci, które przecież nie mają świadomości z jakimi niebezpieczeństwami wiąże się tak otwarte życie wirtualne. Oczywiście książka opowiada o skrajnym przypadku, ale odpowiednim na tyle, by czytelnika naprawdę zmusić do ważnych refleksji. Kreacje postaci, a szczególnie Mélanie jest warta uwagi, poddana analizie powodów, dla których to wszystko robi. To naprawdę wartościowa, dająca do myślenia proza, o której myśleć będę jeszcze naprawdę długo. Oceniam 8,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/zaginiecie-kimmy-diore-delphine-de-vigan.html

“Zaginięcie Kimmy Diore” Delphine de Vigan to książka, która ukazała się u nas po raz drugi - wcześniej, w 2022 roku premierę miała pod tytułem “INSTAdzieci”. I przyznam, że kompletnie nie rozumiem dlaczego dwa lata temu o niej nie słyszałam - jest to powieść z pogranicza thrillera psychol...

Rozwiń

Zwiń

C.J. Tudor w “Debicie” przenosi nas do świata pogrążonego w śniegu i mrozie. W historię trafiamy w czasie burzy śnieżnej i trochę podobnie jak budzące się właśnie postacie, powoli zyskujemy świadomość tego, co dzieje się dookoła. A dzieje się... źle.

Hannah, Meg i Carter żyją w świecie nieco podobnym do naszego, jednak w ich nastąpiła swego rodzaju apokalipsa - świat opanował mocno śmiertelny wirus, którego do tej pory nie udało się pokonać. Nie ma lekarstwa, nie ma szczepionki trzeba więc nauczyć się na nowo żyć. Hannah znajduje się właśnie w autokarze, którym jechała w bezpieczne miejsce z kilkunastoma studentami. Autokar jednak wpadł w poślizg i teraz utknęli - nie a wyjścia z pojazdu, nie ma jak wezwać pomocy. Meg z kole budzi w kolejce linowej z piątką nieznajomych. Utknęli, nastąpiła awaria, która zatrzymała ich wagonik w odległości wielu metrów od ziemi, na środku wyciągu… Jest i Carter, który żyje z kilkoma innymi osobami pilnując pewnego schroniska - są uzależnieni od prądu, który trzyma niebezpieczeństwo na zewnątrz. Co łączy tą trójkę? Jak ich historie się łączą? I jak się skończą?

Tudor zbudowała historią, która z jednej strony jest odległa od naszej - w końcu to takie postapo, po katastrofie, która zmieniła funkcjonowania świata i codzienne życie każdego człowieka. Z drugiej jednak jest niebezpiecznie blisko naszej rzeczywistości - sami jeszcze chwilę temu znajdowaliśmy się w podobnej sytuacji zagrożenia. Nas uratowała nauka, ale co, gdyby nie mogła? Książka zmusza do ciekawych rozważań, jest w niej sporo trafnych spostrzeżeń na temat społeczeństwa postawionego w kryzysie. Jest też oczywiście świetna intryga kryminalna, co chwilę zaskakująca i tak zbudowana, że kompletnie niczego się nie domyśliłam. Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/debit-cj-tudor.html

C.J. Tudor w “Debicie” przenosi nas do świata pogrążonego w śniegu i mrozie. W historię trafiamy w czasie burzy śnieżnej i trochę podobnie jak budzące się właśnie postacie, powoli zyskujemy świadomość tego, co dzieje się dookoła. A dzieje się... źle.

Hannah, Meg i Carter żyją w świecie n...

Rozwiń

Zwiń