Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężko się czyta, jest sporo powtórzeń i chociaż książka nie jest długa to wydaje się przegadana. Ale jest naprawdę dużo danych statystycznych podanych w łatwo przyswajalnej postaci wykresów i w takim kontekście, że potrafi to znacząco poszerzyć horyzonty czytelnika. W wielu miejscach celowo Autor nie stawia jasnych diagnoz, cytuje innych badaczy, ale sam stara się obiektywnie przekazać dane i aktualny stan badań w danym obszarze.

Przykładowe ciekawe informacje:
- ocena poziomu życia to nie to samo co poziom odczuwanego szczęścia, lider poziomu życia - Dania, jest poniżej średniej, jeśli chodzi o poziom szczęścia,
- mniej więcej do roku 1900 oczekiwana długość dorosłego życia (po 15 roku życia) w Wielkiej Brytanii była większa niż oczekiwana długość życia w momencie narodzin,
- podczas gdy poziom ubóstwa w Stanach spadł od końca lat 60-tych dla emerytów z 30% do poniżej 10%, tak dla dzieci wzrósł w tym czasie z około 15% do ponad 20%,
- w tym samym czasie dochód uwzględniający inflację w grupie 5% najbogatszych wzrósł ponad dwukrotnie, natomiast w grupie najbiedniejszych 20% praktycznie się nie zmienił (wzrósł z 14K do 15K),
- jest negatywna i silna korelacja między poziomem pomocy międzynarodowej a wzrostem gospodarczym w krajach, które są adresatem tej pomocy, pomoc zagraniczna potrafi też zmniejszać dostępność służby zdrowia a nie ją zwiększać, generalnie zachodnia wizja świata i potrzebnej pomocy może być przejawem naszej arogancji a nie skutecznym sposobem na przezwyciężenie problemów w naprawdę biednych krajach.

No cóż. Nie było łatwo i dużo czasu mi zajęło przeczytanie, sporo informacji w sumie znałem, ale po prostu rozumienie świata po tej lekturze może być szersze, a więc lepsze. Dlatego warto przeczytać.

Ciężko się czyta, jest sporo powtórzeń i chociaż książka nie jest długa to wydaje się przegadana. Ale jest naprawdę dużo danych statystycznych podanych w łatwo przyswajalnej postaci wykresów i w takim kontekście, że potrafi to znacząco poszerzyć horyzonty czytelnika. W wielu miejscach celowo Autor nie stawia jasnych diagnoz, cytuje innych badaczy, ale sam stara się...

Mam trochę problem z tą książką. Z jednej strony świetnie się czyta, jest humor, fajne naukowe tło, optymizm, oryginalne pomysły, zaskakujące zakończenie, wszystko jest mocno spójne, ale ciągle miałem jakieś poczucie niewykorzystanego potencjału.

Gdzie są w końcu te wady? Sam się trochę zastanawiałem. Chyba to po prostu za lekka pozycja. W sumie brak prawdziwych emocji - nawet sytuacje krytycznego zagrożenia nie są tak naprawdę pogłębione, bohater to taki robot, niezłomny, ale bez uczuć. Znaczy niby są te uczucia, ale zupełnie dla mnie nieprzekonująco oddane.

Dodatkowo z formy odlani bohaterowie poboczni. Załoga to Chińczyk (dowódca), Rosjanka i Amerykanin. I tak, oczywiście Chińczyk to przede wszystkim poczucie obowiązku, a Rosjanka pije wódkę przy każdej okazji.

A naukowo zabrakło mi też wytłumaczenia co z zasadą zachowania energii w astrofagach pod koniec książki.

Ogólnie jednak jest fajnie, więc 7 jest nieco za nisko ale z kolei 8 dać nie mogę.

Mam trochę problem z tą książką. Z jednej strony świetnie się czyta, jest humor, fajne naukowe tło, optymizm, oryginalne pomysły, zaskakujące zakończenie, wszystko jest mocno spójne, ale ciągle miałem jakieś poczucie niewykorzystanego potencjału.

Gdzie są w końcu te wady? Sam się trochę zastanawiałem. Chyba to po prostu za lekka pozycja. W sumie brak prawdziwych emocji -...

"Minimalizowanie cierpienia i maksymalizowanie bezpieczeństwa to naturalne i właściwe cele społeczeństw i cesarzy. Ale w jakiś dziwny sposób stają się celami wyłącznymi i jedyną podstawą prawa, a to już jest wynaturzenie. Tak więc jeśli szukamy tylko ich w sposób nieunikniony docieramy wyłącznie do ich przeciwności, do maksimum cierpienia i minimum bezpieczeństwa.`'

Można się z Autorem nie zgadzać, ale nawet spieranie się z nim w myślach jest tutaj przyjemnością. Książka to takie klasyczne SF, tylko zamiast filozofii jest religia. I służy to pokazaniu, w nieco innym otoczeniu, kondycji naszego świata, naszych bolączek, strachów, problemów i recept na nie.

Nie czyta się zbyt łatwo, bo są odrębne zupełnie okresy i nie ma jednej płynnie prowadzonej fabuły. Niemniej całość jest ze sobą ściśle powiązana i w sumie bardzo spójna. Wszyscy chcemy dobra dla siebie, prawie wszyscy chcemy dobra dla innych i jak to się dzieje, że nasze relacje kończą się konfliktami i często zniszczeniem? Dlaczego nauka nam w tym nie pomaga?

Mamy tutaj postapo, mamy ponury klimat, ale mamy też subtelny, delikatny humor, który trochę ten nastrój rozładowuje. Wszyscy się staramy, czasem dajemy z siebie naprawdę wiele, czasem tylko tyle i aż tyle możemy. Po prostu starać się i doceniać to co mamy.

Dokąd ta nasza historia nas prowadzi? Hmm, nikt nie wie. Ja jestem optymistą, wierzę w rozum i w ludzi, ale książka jest bardzo sugestywnym ostrzeżeniem. I wciąż, niestety, na czasie. Oprócz wojen ryzyko niesie też rozwój AI, globalizacja, pandemie i wiele innych kwestii. Jak sobie, jako ludzkość, z tym poradzimy, okaże się.

Bardzo polecam przeczytać i pozastanawiać się.

"Minimalizowanie cierpienia i maksymalizowanie bezpieczeństwa to naturalne i właściwe cele społeczeństw i cesarzy. Ale w jakiś dziwny sposób stają się celami wyłącznymi i jedyną podstawą prawa, a to już jest wynaturzenie. Tak więc jeśli szukamy tylko ich w sposób nieunikniony docieramy wyłącznie do ich przeciwności, do maksimum cierpienia i minimum bezpieczeństwa.`'

Można...