Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepiękna...

Przepiękna...

Książka godna polecenia.
Sięgając po "Księżniczkę z lodu" Camili Lackberg można spodziewać naprawdę dobrej rozrywki spod znaku skandynawskiej literatury kryminalnej. Rozwiązania są niebanalne, wątki "kleją się", a bohaterowie zgrabnie wpisują się w role, które im przypadły w tej opowieści. W powieści brak jest tak częstego we współczesnej literaturze i filmie dopinania historii na siłę: zakończenia, które nijak się ma do zdarzeń je poprzedzających, zdarzeń tak nieprawdopodobnych, że aż absurdalnych czy postaci i motywów ich działania płytkich jak talerz do schabowego.

Akcja toczy się na tyle szybko, że czytelnik nie czuje się znudzony, ale jednocześnie nie pędzi aż tak, aby przytłoczyć i zmęczyć. Kolejne karty historii odkrywane są w rozsądnych interwałach, nie brak wśród nich zwrotów akcji typu "Łał, ale numer!". Niebywałym plusem książki jest fakt, że po przemyśleniu zwrot taki okazuje się spójny z całością opowieści, zmienia tory narracji, ale jej nie wykoleja swoim absurdem.

Dla osób które obawiają się zbyt ciężkiego klimatu, pełnego krwi, psychopatów czających się wśród polarnej nocy i emocjonalnego chłodu skandynawskich bohaterów - nic bardziej mylnego! Książką, choć kręci się wokół zbrodni, jest bardziej psychologiczno-obyczajową zagadką. Autorka ukazuje motywy działania, złożoność społecznych relacji, kreśli wzorce zachowań całego przekroju lokalnej społeczności- od menela po milionera. Dosłownie. A przy tym potrafi doprawić swój kryminał szczyptą oryginalnego humoru, tak jak zupę przyprawia się szczyptą ziół, która nadają jej głębię.

Dla kogoś kto spodziewa się powieści zmieniającej życie, dzieła epokowego, czegoś co, wcześniej czy później, wstrząśnie porządkiem świata "Księżniczka z lodu" będzie stratą czasu. Ta książka to rozrywka, pozwala miło spędzić czas. I w tej roli zasługuje na mocne 8 gwiazdek.

Książka godna polecenia.
Sięgając po "Księżniczkę z lodu" Camili Lackberg można spodziewać naprawdę dobrej rozrywki spod znaku skandynawskiej literatury kryminalnej. Rozwiązania są niebanalne, wątki "kleją się", a bohaterowie zgrabnie wpisują się w role, które im przypadły w tej opowieści. W powieści brak jest tak częstego we współczesnej literaturze i filmie dopinania...

Publikacja "Od urwisa do bohatera..." autorstwa Ks. Marka Dziewieckiego wzmocniła mój charakter, pokazała drogę przez wychowanie syna i zostawiła mnie z poczuciem wolności... Charakter wzmocniła bo potrzebowałem ogromnych pokładów samozaparcia, aby nie rzucić książki w kąt przed ukończeniem czytania. Pokazała drogę przez wychowanie bo dzięki niej dokładnie wiem jak nie rozmawiać z dzieckiem. Zostawiła mnie w poczuciu wolności bo w momencie skończenia czytania poczułem się jakby mnie wypuszczono z ośmioletniej odsiadki w karcerze.

W skrócie - This book gave ma cancer.

Serio ludzie, cytując Aleksandra Kwaśniewskiego: "nie idźcie tą drogą", nie czytajcie tego. Facet napisał 65 książek w 13 lat - daje się to łatwo odczuć czytając "Od urwisa...: wtórna, przefilozofowana, teoretyczna. Odniosłem wrażenie, że autor nie do końca wiedział co chce napisać: niby psychologia, ale w sumie pedagogika, wjeżdża w głęboką filozofię, by wyjechać w teologii. Wszystko okraszone mieszanką profesorskiego tonu Ex cathedra z freestyle'owym, niedzielnym kazaniem księdza na kacu. Całość miała prawdopodobnie jawić się jako klucz do wygrania rodzicielstwa, a wyszło nietrzymające się kupy wapno z radami dobrymi w czasach, gdy Piłsudski, będąc małym bajtlem grał w kapsle....

Schemat ten sam w każdym rozdziale: ksiądz stawia tezę, podaje uproszczone, teoretyczne przykłady z minione epoki, które niczego nie dowodzą, później podaje zdanie zaczynające się od "ważne jest aby wychowawca zdawał sobie sprawę z..."[tu jakiś filozoficzny slogan] , a całość kończy stwierdzenie w stylu: "w świetle przytoczonych, powyższych argumentów oczywistym jest że [powtórzenie tezy z początku]". Koniec akapitu, kurtyna i burza oklasków dla samego siebie.

Wisienką na torcie jest fakt, że „udowadniając” tezę z akapitu nr 2 Ksiądz potrafi całkowicie zignorować tezę z akapitu nr 1.
Cytat:
[zdanie nr 2 w akapicie]„Rodzice powinni pamiętać, że (…) dzieci nie są jeszcze w stanie myśleć abstrakcyjnie(…)”
[zdania nr4 i 5 w tym samym akapicie]”W rozmowach (…) warto stawiać chłopcom pytania i prowokować ich do osobistej refleksji by interioryzowali podstawowe normy moralne(…). Wychowanie moralne osiąga swój cel wtedy, gdy wychowanek rozumie, że normy moralne są dla niego rodzajem muru obronnego (…).” Koniec cytatu.
Wychowanek nie jest w stanie myśleć abstrakcyjnie, ale, jako rodzic, masz doprowadzić do tego że syn będzie interioryzował normy moralne i zrozumie, że są dla niego murem.

Ta książka nie niesie za sobą żadnej praktycznej treści, nie zastosuję żadnej praktycznej rady w wychowaniu mojego synka, bo ich w tej książce po prostu nie ma. Przepraszam , pamiętam jedną: ogranicz chłopakowi czas na surfowanie w Internecie do 30 minut dziennie, a w soboty do 60 minut. Co prawda ja, jako dorosły, w Internecie płacę rachunki, odczytuję / nadaję pocztę, komunikuję się z rodziną z zagranicy, robię zakupy ubraniowe, czytam wiadomości, dokształcam się, słucham muzyki itd. itd. itd…. Ty synu wejdziesz w dorosłość naszpikowaną e-komunikacją i e-usługami, bez możliwości obcowania z tym . Niektóre zawody nie istnieją dziś bez Internetu. Ale ja Tobie synu daję 30 minut bo wg. autora jest to dobre dla Ciebie. #Rodzicielstwo_Tak_Bardzo!

Rozmiecie o co chodzi? Rada przedpotopowa, w założeniu może i dobre chęci za nią stały, ale ukazuje autora jako, prawdopodobnie niemłodego człowieka, skrajnie nieprzystającego do dzisiejszego świata. Rada tego typu w dłuższej perspektywie ( a wychowanie to przecież długi proces ), popchnie dziecko w stronę cyfrowego wykluczenia. Dziecko wychowane zgodnie z tą książką, prawdopodobnie przed 12 rokiem życia usłyszy w szkole „weź, Maciek nie ma Fejsa ani Snapa. Co za lamus!”. Dorosłym takie stwierdzenia wydają się dziecinne i niedojrzałe, ale dzieci takie właśnie są w tym wieku.

Jedna, zasłużona gwiazdka za przepiękny opis powieści „Mały Książę”, który przypomniał mi o tym arcydziele literatury światowej.

Innych zalet książka ta w moje opinii nie posiada. Dalsze rozpisywanie się na jej temat mija się z celem.
Pozdrawiam

Publikacja "Od urwisa do bohatera..." autorstwa Ks. Marka Dziewieckiego wzmocniła mój charakter, pokazała drogę przez wychowanie syna i zostawiła mnie z poczuciem wolności... Charakter wzmocniła bo potrzebowałem ogromnych pokładów samozaparcia, aby nie rzucić książki w kąt przed ukończeniem czytania. Pokazała drogę przez wychowanie bo dzięki niej dokładnie wiem jak nie...