Jesteśmy społecznością, która kocha książki

miłość wygrała w różu i diamencie. chciałbym

miłość wygrała w różu i diamencie. chciałbym

Mimo regularnego światopoglądowego triggera Houellebecq bardzo sprawnie prowadzi przez swoją powieść dając czytelnikowi płynąć w świecie nie tyle pełnym najgorszych koszmarów europejskiej prawicy, co samotności, braku szczęścia i pustego konformizmu. Stanie z boku nigdy jeszcze nie było tak powszechne, aż kątów prawie zabrakło żeby się ukryć.

Mimo regularnego światopoglądowego triggera Houellebecq bardzo sprawnie prowadzi przez swoją powieść dając czytelnikowi płynąć w świecie nie tyle pełnym najgorszych koszmarów europejskiej prawicy, co samotności, braku szczęścia i pustego konformizmu. Stanie z boku nigdy jeszcze nie było tak powszechne, aż kątów prawie zabrakło żeby się ukryć.

Późny Konwicki z tym samym rozczarowaniem, zmysłem obserwatora i fenomenalnie trafnymi dialogami co zawsze, ale gdyby ograniczył mówienie o kraju na rzecz mówienia o ludziach w kraju byłaby miłość prawdziwa. Ale nie boli aż tak bardzo, bo to nadal rewelacyjnie napisana rzecz, rewelacyjnie usmutniona i rewelacyjnie sprowadzająca na dno den.

Późny Konwicki z tym samym rozczarowaniem, zmysłem obserwatora i fenomenalnie trafnymi dialogami co zawsze, ale gdyby ograniczył mówienie o kraju na rzecz mówienia o ludziach w kraju byłaby miłość prawdziwa. Ale nie boli aż tak bardzo, bo to nadal rewelacyjnie napisana rzecz, rewelacyjnie usmutniona i rewelacyjnie sprowadzająca na dno den.

Kundera nadal świetnie rysuje portrety psychologiczne swoich bohaterów, ale niewiele w tym wszystkim różnorodności i akcję z wielu perspektyw można by przełożyć na tekst dramatu z korzyścią dla lektury. Ta iście allenowska karuzela miłości i braku miłości zmierza jednak do tak ładnego zakończenia, bo przecież nic się nie stało i nic się nie stanie, kolejny nudny, rutynowy dzień. Chętnie zobaczyłbym ekranizację, najchętniej w łapkach nowego Polańskiego.

Kundera nadal świetnie rysuje portrety psychologiczne swoich bohaterów, ale niewiele w tym wszystkim różnorodności i akcję z wielu perspektyw można by przełożyć na tekst dramatu z korzyścią dla lektury. Ta iście allenowska karuzela miłości i braku miłości zmierza jednak do tak ładnego zakończenia, bo przecież nic się nie stało i nic się nie stanie, kolejny nudny, rutynowy...

Wywiad rzeka z człowiekiem rzeką. Z każdym jednym słowem tulę Konwickiego coraz bardziej, a za koci rozdział to już w ogóle. Piękny pan człowiek, Tadeuszu.

Wywiad rzeka z człowiekiem rzeką. Z każdym jednym słowem tulę Konwickiego coraz bardziej, a za koci rozdział to już w ogóle. Piękny pan człowiek, Tadeuszu.

Chciałbym, żeby Cabre mniej bawił się chronologią i przeplataniem motywów, a bardziej opowiedzeniem ciekawej historii, ale ponoć nie można mieć wszystkiego, więc niech plecie, niech plecie.

Chciałbym, żeby Cabre mniej bawił się chronologią i przeplataniem motywów, a bardziej opowiedzeniem ciekawej historii, ale ponoć nie można mieć wszystkiego, więc niech plecie, niech plecie.

Tomik niemalże wybitny, bo metraż opowiadanek zmusza Murakamiego na większą kreatywność i zabawę oczekiwaniami. I udało się, oszukany czuję się długo po skończeniu lektury. I o takie zaskoczenia nicnierobię.

Tomik niemalże wybitny, bo metraż opowiadanek zmusza Murakamiego na większą kreatywność i zabawę oczekiwaniami. I udało się, oszukany czuję się długo po skończeniu lektury. I o takie zaskoczenia nicnierobię.

W czasach gdy na czytanie miałem kupę czasu Dallas było możliwe do przeczytania, za co Bogu dziękuję, bo inaczej do końca świata postrzegałbym Kinga jedynie za rzemieślnika klimatu. I mimo dłużyzn całym serduchem kocham, bo w zakończenie to stary piernik tu potrafi.

W czasach gdy na czytanie miałem kupę czasu Dallas było możliwe do przeczytania, za co Bogu dziękuję, bo inaczej do końca świata postrzegałbym Kinga jedynie za rzemieślnika klimatu. I mimo dłużyzn całym serduchem kocham, bo w zakończenie to stary piernik tu potrafi.

Onirycznie czaruje, stylistycznie idealnie zaspokaja, historycznie pachnie jak stare księgi. Sońka, od dziś twój los w moim sercu ma własną półeczkę. A może nawet dwie.

Onirycznie czaruje, stylistycznie idealnie zaspokaja, historycznie pachnie jak stare księgi. Sońka, od dziś twój los w moim sercu ma własną półeczkę. A może nawet dwie.

Ludzie znikają tak samo jak znikali zawsze, a Murakami macha różdżką podobnie, ale jestem mniej oczarowany, może przez powtórkę idealnego i niedoścignionego Tsuruku.

Ludzie znikają tak samo jak znikali zawsze, a Murakami macha różdżką podobnie, ale jestem mniej oczarowany, może przez powtórkę idealnego i niedoścignionego Tsuruku.

Magiczny sputnik popchnął moją przygodę z Murakamim dalej, bo zakończenie, samotność i wewnętrzne frustracje, ale chyba za dużo tu Harukiego w Harukim.

Magiczny sputnik popchnął moją przygodę z Murakamim dalej, bo zakończenie, samotność i wewnętrzne frustracje, ale chyba za dużo tu Harukiego w Harukim.

Ból ból ból, moje pole poszerzone.

Ból ból ból, moje pole poszerzone.

Momentami chemiczno-fizyczny naukowy bełkot za bardzo wytrąca mnie głupiego z lektury, ale wracam szybko, bo tak pięknie deliryczno-hipisowskiego obrazu społeczeństwa nie ukazał mi nikt nigdy nigdzie.

Momentami chemiczno-fizyczny naukowy bełkot za bardzo wytrąca mnie głupiego z lektury, ale wracam szybko, bo tak pięknie deliryczno-hipisowskiego obrazu społeczeństwa nie ukazał mi nikt nigdy nigdzie.

Brak autorskiego szlifu obu panów wcale nie odbiera im czaru, a bitnikarswo bitnikctwo i bitnikowanie chciałbym bardzo na świąteczny prezent.

Brak autorskiego szlifu obu panów wcale nie odbiera im czaru, a bitnikarswo bitnikctwo i bitnikowanie chciałbym bardzo na świąteczny prezent.

Zbyś jak zwykle czule głaszcze moje serce piękną codziennością, choć właśnie tego codziennego głaskania za mało, a mityczno-epickiego za wiele. Lepiej wyważony tomik dałby więcej radości, choć ten i tak daje jej wiele.

Zbyś jak zwykle czule głaszcze moje serce piękną codziennością, choć właśnie tego codziennego głaskania za mało, a mityczno-epickiego za wiele. Lepiej wyważony tomik dałby więcej radości, choć ten i tak daje jej wiele.

Pięknie zilustrowane przemiany irańskiego społeczeństwa z autobiograficznej perspektywy małej wojującej komunistki. Film trochę ogranicza niepotrzebne dygresje, ale nadal to piękna i mądra przede wszystkim historia ze sztandarem w dłoni i wolnością na ustach.

Pięknie zilustrowane przemiany irańskiego społeczeństwa z autobiograficznej perspektywy małej wojującej komunistki. Film trochę ogranicza niepotrzebne dygresje, ale nadal to piękna i mądra przede wszystkim historia ze sztandarem w dłoni i wolnością na ustach.

Beznamiętne sprawozdanie z życia podróżnika wyładowane ciągłymi aluzjami do książki, która wydaje się być znacznie ciekawszą niż ta Rysia.

Beznamiętne sprawozdanie z życia podróżnika wyładowane ciągłymi aluzjami do książki, która wydaje się być znacznie ciekawszą niż ta Rysia.

W pięknym slangu i niebystrych bohaterach Queneau umieszcza tyle ciepła i piękna, że nawet pomimo ich bucowości ja kocham tych buców i nikomu nie oddam!

W pięknym slangu i niebystrych bohaterach Queneau umieszcza tyle ciepła i piękna, że nawet pomimo ich bucowości ja kocham tych buców i nikomu nie oddam!

I choć anegdotki z planu fajnie zarysowują portret bucowatego neurotyka-artysty, to jednak zamiast miliona nazwisk i żarcików z gwiazd chciałbym poznać ludzką stronę Felliniego. Nie tutaj, nie dziś.

I choć anegdotki z planu fajnie zarysowują portret bucowatego neurotyka-artysty, to jednak zamiast miliona nazwisk i żarcików z gwiazd chciałbym poznać ludzką stronę Felliniego. Nie tutaj, nie dziś.

Pod iście thrillerową otoczką zgrabnie ukrywa subtelną krytykę inkwizycji. Piękna w zamyśle, piękna w zakończeniu.

Pod iście thrillerową otoczką zgrabnie ukrywa subtelną krytykę inkwizycji. Piękna w zamyśle, piękna w zakończeniu.