Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki tej autorki są w różnym stopniu dziwne, fascynujące i w pewien sposób podnoszące na duchu. Jeśli lubicie historie o młodych, zagubionych w życiu kobietach z traumą, które mają dziwne obsesje i relacje z ludźmi, ale w końcu znajdują ludzi, którym naprawdę zależy na ich zdrowiu i szczęściu – serdecznie polecam.

Ostrzeżenia: narkotyki, samobójstwo, alkoholizm, przemoc domowa, pedofilia.

Książki tej autorki są w różnym stopniu dziwne, fascynujące i w pewien sposób podnoszące na duchu. Jeśli lubicie historie o młodych, zagubionych w życiu kobietach z traumą, które mają dziwne obsesje i relacje z ludźmi, ale w końcu znajdują ludzi, którym naprawdę zależy na ich zdrowiu i szczęściu – serdecznie polecam.

Ostrzeżenia: narkotyki, samobójstwo, alkoholizm, przemoc...

Nie jestem pewna, dlaczego spodziewałam się jakiegoś wielkiego fantasy z nowym światem, potężnym przeciwnikiem i misją zbawienia świata... Może to przez okładkę?

W każdym razie przez pierwsze 30% książki czekałam, aż zacznie się dziać coś naprawdę niebezpiecznego: niebo zacznie się walić bohaterom na głowę albo przybędą prawdziwe smoki wielkości domu. Tymczasem pojawiały się tylko kolejne zwierzątka, może i fantastyczne, ale o tyle niebezpieczne, że chore i zaniedbane. W końcu dotarło do mnie... Necrovet – necro od nieumarłej właścicielki kliniki, a vet... od weterynarza.

To jest fantastyka kocykowa, nie jakaś epicka przygoda w stylu Tolkiena. I wiecie co? To jest bardzo dobra fantastyka kocykowa!

Styl jest prosty (momentami nawet zabyt prosty), główna bohaterka trochę za szybko, moim zdaniem, godzi się z utratą oka, a potem trochę za często je wytrzeszcza, ale to początek serii, więc może być tylko lepiej. Bohaterowie zapowiadają się świetnie, zwierzątka są (te urocze i te mniej), nawet jest postać przeciwniczki, chociaż do Saurona jej daleko. Ogólnie naprawdę polecam, a odradzam tylko tym, którzy od każdej książki fantasy oczekują kolejnej trylogii Władcy Pierścieni.

Nie jestem pewna, dlaczego spodziewałam się jakiegoś wielkiego fantasy z nowym światem, potężnym przeciwnikiem i misją zbawienia świata... Może to przez okładkę?

W każdym razie przez pierwsze 30% książki czekałam, aż zacznie się dziać coś naprawdę niebezpiecznego: niebo zacznie się walić bohaterom na głowę albo przybędą prawdziwe smoki wielkości domu. Tymczasem pojawiały...

Piękna, podnosząca na duchu, pełna nadziei, ale i zachęty do poprawy, ciężkiej pracy i współpracy oraz podążania za marzeniami. Jak dla mnie jedynie odrobinę za długa.

Piękna, podnosząca na duchu, pełna nadziei, ale i zachęty do poprawy, ciężkiej pracy i współpracy oraz podążania za marzeniami. Jak dla mnie jedynie odrobinę za długa.

Nie można powiedzieć, że dotychczasowe życie Julii Fox było nudne. Alkohol, narkotyki, nieodpowiednie związki, zdrady partnerskie i przyjacielskie, zakłady psychiatryczne i odwyki – i to wszystko jeszcze przed osiemnastym rokiem życia. Czasem aż dziw, że ta kobieta jeszcze żyje.

Nie można też powiedzieć, że wszystkie te sytuacje były kwestią pecha czy przypadku. Przez dużą część swojego życia Julia kierowała się własnym interesem i to do tego stopnia, że czasem miałam ochotę stwierdzić „dobrze ci tak” i skończyć swoją przygodę z tą lekturą. Postanowiłam jednak dokończyć książkę i nie żałuję, bo świetnie w niej widać, że autorka naprawdę przeszła przemianę i wydoroślała. Problem w tym, że mimo coraz lepszych decyzji dalej spotykały ją co najmniej niemiłe, a często i niebezpieczne sytuacje. Tym razem nie potrafiłam jej nie współczuć.

Książka na pewno bardziej spodoba się fanom Julii, którzy mają jakąś wiedzę na temat jej projektów i występów. Autorka zdecydowała się opowiedzieć o nich bardziej w kontekście spotkanych ludzi i własnych przeżyć wewnętrznych niż suchych faktów, które można znaleźć w internecie. Nie pokusiła się też o żadne wyraźne i dosłowne refleksje, nigdy nie mówi „to było złe, a to dobre” – moim zdaniem jednak widać, czego żałuje, do czego nie chce nigdy wracać, a co ma nadzieję osiągnąć w przyszłości. Trzeba się po prostu dobrze wczytać.

Polecam, jeśli lubicie wspomniana bardziej o ludziach niż o wydarzeniach i surowy sposób opowiadania własnej historii.

Nie można powiedzieć, że dotychczasowe życie Julii Fox było nudne. Alkohol, narkotyki, nieodpowiednie związki, zdrady partnerskie i przyjacielskie, zakłady psychiatryczne i odwyki – i to wszystko jeszcze przed osiemnastym rokiem życia. Czasem aż dziw, że ta kobieta jeszcze żyje.

Nie można też powiedzieć, że wszystkie te sytuacje były kwestią pecha czy przypadku. Przez dużą...

Moja ocena może być delikatnie zawyżona, ale książka trafiła do mnie w idealnym momencie.

W odróżnieniu od mojej poprzedniej lektury tutaj bohaterowie... po prostu zachowywali się jak ludzie. Nie wypowiadali się tak, jakby wcześniej ćwiczyli swoje kwestie przed lustrem, nie zamykali ust przeciwnikom jedną celną ripostą, a przede wszystkim mieli prawo popełniać błędy, które nie zawsze były im przebaczane. W ostatecznym rozrachunku musieli się zmierzyć z naprawdę potężnym przeciwnikiem, więc tym bardziej miło było patrzeć, jak taka zwykła trójka zwykłych ludzi własnymi siłami dociera do celu. Aż się ciepło robiło na serduszku.

Podobało mi się także podejście do tematu tytułowego, czyli morderczych ciast. Czytałam już wcześniej książki typu „kobieta postanawia zemścić się na złych facetach” i obawiałam się, że tutaj też pojawi się motyw ukrywanego gniewu i agresji, który zniszczy klimat kryminału kocykowego. Na szczęście okazało się, że główna bohaterka nie tylko nie zmienia się w żądnego krwi potwora, ale próbuje pomóc skrzywdzonym kobietom tak, żeby w miarę możliwości uniknąć śmierci krzywdzicieli, a potem jeszcze za nie zadośćuczynić. Dzięki temu naprawdę miałam nadzieję, że jej się uda, a przy okazji wątek romantyczny nie wydawał mi się wymuszony czy oparty na kłamstwie.

Polecam, naprawdę bardzo przyjemna lektura.

Moja ocena może być delikatnie zawyżona, ale książka trafiła do mnie w idealnym momencie.

W odróżnieniu od mojej poprzedniej lektury tutaj bohaterowie... po prostu zachowywali się jak ludzie. Nie wypowiadali się tak, jakby wcześniej ćwiczyli swoje kwestie przed lustrem, nie zamykali ust przeciwnikom jedną celną ripostą, a przede wszystkim mieli prawo popełniać błędy, które...

No cóż, to było... kiepskie.

Mniej więcej w połowie lektury dotarło do mnie, że wszystkie dialogi dotyczą tylko jednego tematu: zbrodni. To kryminał, więc niby tak powinno być. Kiedy jednak mamy dwie perspektywy i te same informacje są najpierw ujawniane, a potem powtarzane drugiemu bohaterowi (bez skrótów typu „wyjaśniła mu wszystko pokrótce”), zaczyna się robić nudno. Dlaczego więc nie porozmawiają choć raz o czymś innym?

Bo nie mają o czym.

To jest książka całkowicie jednowątkowa. Jednoipół, jeśli motyw „robimy imprezę urodzinową na koniec” można uznać za coś więcej niż jedną scenę. Bohaterowie rozmawiają tylko o zbrodni, bo nic innego się nie dzieje, i gdyby nie wałkowali tych samych informacji raz po raz, to książka miałaby może ze sto stron. To niestety sprawia, że bardzo łatwo domyślić się, kto jest winny, nawet bez dokładnego śledzenia wskazówek. Przecież w tym cała zabawa!

I na koniec moja ulubiona część tej farsy. Nie przyglądajcie się za mocno okładce... Jest na niej spoiler.

No cóż, to było... kiepskie.

Mniej więcej w połowie lektury dotarło do mnie, że wszystkie dialogi dotyczą tylko jednego tematu: zbrodni. To kryminał, więc niby tak powinno być. Kiedy jednak mamy dwie perspektywy i te same informacje są najpierw ujawniane, a potem powtarzane drugiemu bohaterowi (bez skrótów typu „wyjaśniła mu wszystko pokrótce”), zaczyna się robić nudno....