Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ania z Zielonego Wzgórza... ale w świecie, gdzie główna bohaterka jest czarownicą.

Myślę sobie: brzmi super! Zaczęłam słuchać i szybko przypomniałam sobie, dlaczego nigdy nie lubiłam Ani i że jakiś czas temu wyrosłam już z opowieści dla młodszych. Ale ostatecznie było to całkiem niezłe. Szczególnie podobał mi się system magii, kombinacje z nią związane i to, że dzieci faktycznie zachowywały się jak swój wiek. Postać kruka wspominam najlepiej.

Jeśli radzicie sobie z angielskim, szczerze polecam audiobooka, bo narratorka odwaliła świetną robotę z głosami postaci (szczególnie czarownicy).

Pewnie najbardziej spodoba się fanom oryginalnej historii.

Ania z Zielonego Wzgórza... ale w świecie, gdzie główna bohaterka jest czarownicą.

Myślę sobie: brzmi super! Zaczęłam słuchać i szybko przypomniałam sobie, dlaczego nigdy nie lubiłam Ani i że jakiś czas temu wyrosłam już z opowieści dla młodszych. Ale ostatecznie było to całkiem niezłe. S...

Rozwiń

Zwiń

Dotarłam do połowy i przestałam się zmuszać.

Książkę polecono mi jako opowieść o czarownicy, która jako jedyna w mieście ma mroczne moce, przez co mieszkańcy równie mocno się jej boją, jak jej potrzebują. Spodziewałam się więc, że główna postać będzie pogodzona ze swoim losem i będzie korzystać z tego strachu do własnych celów. Że będzie gardzić innymi ludźmi, dopóki nie znajdzie się ta jedna osoba, która zmieni jej opinię na temat rasy ludzkiej. Zamiast tego dostałam wiecznie narzekającą nastolatkę, która ciągle szuka akceptacji w nie tych miejscach co trzeba. W dodatku co chwilę snuje plany strasznych morderstw i tortur, ale jak ktoś zaczyna jej dokuczać, to nagle zapomina języka w gębie. To na zmianę nudne i frustrujące.

Działania Alyce nie miały też często sensu: niby przez całe życie była zdradzana i pomiatana przez wszystkich (łącznie ze służącymi), ale nie ma żadnych problemów z zaufaniem kompletnym nieznajomym z tajemniczą przeszłością? Coś mi się tu nie klei. A wytłumaczenie, dlaczego dobieranie się w pary tej samej płci jest zabronione tylko w rodzinie królewskiej, jest tak mało wiarygodne, że to aż śmieszne.

Miałam zamiar dokończyć, bo liczyłam, że po trzystu stronach nudy dostanę jakiś ciekawy zwrot akcji (i że nie będzie to to, czego spodziewałam się od jakiejś dwudziestej strony), ale zdałam sobie sprawę, że co chwilę odpływam i nawet nie chce mi się wracać na początek akapitu, żeby przeczytać dany fragment jeszcze raz. Odpuściłam sobie i raczej już do książki nie wrócę.

Dotarłam do połowy i przestałam się zmuszać.

Książkę polecono mi jako opowieść o czarownicy, która jako jedyna w mieście ma mroczne moce, przez co mieszkańcy równie mocno się jej boją, jak jej potrzebują. Spodziewałam się więc, że główna postać będzie pogodzona ze swoim losem i będzie kor...

Rozwiń

Zwiń

Zaczęło się naprawdę dobrze, ale im dalej, tym gorzej.
Dobrze jest mieć świadomość, że nawet 300 lat temu ludzie mieli podobne pomysły, problemy i powody do narzekania i że w razie oskarżenia młodego pokolenia o nieróbstwo można przytoczyć wypowiedzi tylu znanych ludzi z poprzednich wieków. Ale później zaczynają się argumenty czysto anegdotyczne i teksty obrażające tych, którzy nie zgadzają się z autorem; opinie i rady zaczynają sobie wzajemnie przeczyć, pojawia się coraz więcej osobistych opinii przestawionych, zdawałoby się, jako jedyne słuszne. W drugiej połowie książki tylko ostatni rozdział trzyma jako taki poziom.

Zaczęło się naprawdę dobrze, ale im dalej, tym gorzej.
Dobrze jest mieć świadomość, że nawet 300 lat temu ludzie mieli podobne pomysły, problemy i powody do narzekania i że w razie oskarżenia młodego pokolenia o nieróbstwo można przytoczyć wypowiedzi tylu znanych ludzi z poprzednich wieków...

Rozwiń

Zwiń

6.5
Fabuła niezła, może nawet sięgnę po następne części, bo czytało się szybko i przyjemnie. Ocena nie za wysoka, bo parę tekstów zestarzało się gorzej niż kanapka w plecaku porzuconym na czas wakacji w kącie, a wszystkie żeńskie postaci są albo brzydkie i nie zasługują na szacunek, albo tak piękne, że na pewno są puszczalskimi szmatami. Generalnie może być.

6.5
Fabuła niezła, może nawet sięgnę po następne części, bo czytało się szybko i przyjemnie. Ocena nie za wysoka, bo parę tekstów zestarzało się gorzej niż kanapka w plecaku porzuconym na czas wakacji w kącie, a wszystkie żeńskie postaci są albo brzydkie i nie zasługują na szacunek, albo t...

Rozwiń

Zwiń

Byłoby lepsze bez romansu. Serio, ktoś porywa dzieci, ale co tam, zjedzmy lody i popływajmy sobie w jeziorku w środku lasu.
Byłoby też lepsze, gdyby Wendy miała jakąś osobowość poza pływaniem i opowiadaniem historyjek.

Byłoby lepsze bez romansu. Serio, ktoś porywa dzieci, ale co tam, zjedzmy lody i popływajmy sobie w jeziorku w środku lasu.
Byłoby też lepsze, gdyby Wendy miała jakąś osobowość poza pływaniem i opowiadaniem historyjek.