Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że "Z 1001 nocy Królewny Śnieżki" należy taktować jako uzupełnienie głównej linii fabularnej. Jeśli jej nie znasz, sięgnij najpierw po pierwsze 2-3 tomy "Baśni". To w zupełności wystarczy. Oczywiście nic się wielkiego nie stanie, jeśli ktoś zechce koniecznie zacząć inaczej. Mamy tu nawet jakieś minimalne wprowadzenie. Moim zdaniem, nie daje to pełnego obrazu, ale taka kolejność nie jest bardzo złym rozwiązaniem.

Uważam jednak, że dużo ciekawiej na początek "zaprzyjaźnić się" z postaciami Willinghama w "Baśniach", aby następnie poznać dokładniej ich przeszłość, motywy i dowiedzieć się, co sprawiło, że stały się takie, a nie inne.

Myślę, że "Z 1001 nocy Królewny Śnieżki" należy taktować jako uzupełnienie głównej linii fabularnej. Jeśli jej nie znasz, sięgnij najpierw po pierwsze 2-3 tomy "Baśni". To w zupełności wystarczy. Oczywiście nic się wielkiego nie stanie, jeśli ktoś zechce koniecznie zacząć inaczej. Mamy tu nawet jakieś minimalne wprowadzenie. Moim zdaniem, nie daje to pełnego obrazu, ale...

Matka traktująca córkę jak przedłużenie własnego istnienia, odmawiająca jej prawa do własnego życia i autonomii.

Mam wrażenie, że pojęcie "toksycznego rodzica" jest dla wielu zbyt abstrakcyjne i nie mieści się w głowie. Niekomfortowe bowiem jest uwierzenie, że takie sytuacje mają miejsce i to częściej niż mogłoby się wydawać. Tym bardziej niekomfortowe jest przyjrzenie się samemu sobie i zastanowienie się, czy nie jesteśmy ofiarą lub źródłem takiej toksycznej relacji.

Książka jest moim zdaniem bardzo interesująca. Dobrze radzi sobie z portretowaniem toksycznej relacji między matką i córką. Pokazuje jak ogromny wpływ na życie córki mają słowa matki i pokazują jak wielkim wysiłkiem dla córki jest uwolnienie się spod wpływu matki.

Matka traktująca córkę jak przedłużenie własnego istnienia, odmawiająca jej prawa do własnego życia i autonomii.

Mam wrażenie, że pojęcie "toksycznego rodzica" jest dla wielu zbyt abstrakcyjne i nie mieści się w głowie. Niekomfortowe bowiem jest uwierzenie, że takie sytuacje mają miejsce i to częściej niż mogłoby się wydawać. Tym bardziej niekomfortowe jest przyjrzenie...

Niesamowicie przezabawna książka, przy której notoryczne wybuchy śmiechu są jak najbardziej uzasadnione i wskazane. Perypetie lokatorów Lichotki są absurdalne, nieprzewidywalne i niesamowicie urocze. Dawno nie barwiłam się tak dobrze i polecam tę karuzelę dobrej zabawy bezwzględnie każdemu.

Niesamowicie przezabawna książka, przy której notoryczne wybuchy śmiechu są jak najbardziej uzasadnione i wskazane. Perypetie lokatorów Lichotki są absurdalne, nieprzewidywalne i niesamowicie urocze. Dawno nie barwiłam się tak dobrze i polecam tę karuzelę dobrej zabawy bezwzględnie każdemu.