Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To dobra autobiografia, ale nie rewelacyjna. "Keef" odsłania wiele aspektów swojego życia, do jednych odnosi się krytycznie, innymi się nieco chwali, ale nie widać tu megalomanii. Książka sprawia wrażenie napisanej uczciwie, językiem, jakim zapewne posługuje się Richards, więc bywa ciężka w odbiorze, momentami wulgarna. Niemniej jednak autor pokazuje swoją prawdziwą osobowość i zamiłowanie do muzyki, gitary i kobiet.

Nie można zgodzić się z głosami mówiącymi o "przerośniętym ego". Keith Richards jest po prostu jednym z najlepszych gitarzystów wszech czasów, nazbierał mnóstwo nagród i trudno jest przejść nad tymi faktami w skromny sposób. Byłoby to sztuczne.

W odniesieniu do Micka Jaggera pozostaje raczej obiektywny. Frontman Stones'ów ma swoje na sumieniu, ale niekiedy Keith pisze o nim bardzo ciepło, finalnie wskazując na awantury, które inicjowane były przez obydwie strony, ale z którymi muzycy, jak na razie, potrafili sobie poradzić. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że w sporze tym zabrakło głosu Jaggera, który w momentach odurzenia Keith'a Richards'a prawdopodobnie kierował zespołem i "pchał" tę lokomotywę do przodu. Cóż, taki urok autobiografii.

'Keef' dużo pisze o technikach muzycznych, przybliża kulisy nagrywania płyt, a przede wszystkim pokazuje swoje nastawienie do wielkich hitów zespołu i okoliczności ich powstania. To bardzo cenne i oczekiwane w takiej autobiografii. Książkę polecić należy przede wszystkim fanom muzyki rockowej.

To dobra autobiografia, ale nie rewelacyjna. "Keef" odsłania wiele aspektów swojego życia, do jednych odnosi się krytycznie, innymi się nieco chwali, ale nie widać tu megalomanii. Książka sprawia wrażenie napisanej uczciwie, językiem, jakim zapewne posługuje się Richards, więc bywa ciężka w odbiorze, momentami wulgarna. Niemniej jednak autor pokazuje swoją prawdziwą...