Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sam utwór, jaki jest, każdy wie. Satyra może grubo ciosana, ale napisana tak zręcznie, że przechodzi w rejona wybitności. Celnie notuje obrazki codzienności, językowo zachwyca, do tego czuć w niej żar uczuć, szczere zaangażowanie. Dobrze oddany stan przejścia i rozczarowania - między dawnym światem a światem pieniądza (który to może panował już od ładnych paru dekad, ale tak wielkie zmiany dokonują się wiekami - i nawet dzisiaj trudno powiedzieć, żeby przeciętny człowiek nie miewał odruchu "mierzwi mnie" przy kontakcie z co bardziej wybujałymi przejawami kapitalizmu).

Tutaj jeszcze dodatkowy plus za naprawdę ładne, przemyślane wydanie. Ilustracje pasują tak w formie, jak w treści, do tego nawet samodzielnie, bez tekstu, stanowiłyby ładny kawałek sztuki użytkowej - i krzyczały treścią.

Sam utwór, jaki jest, każdy wie. Satyra może grubo ciosana, ale napisana tak zręcznie, że przechodzi w rejona wybitności. Celnie notuje obrazki codzienności, językowo zachwyca, do tego czuć w niej żar uczuć, szczere zaangażowanie. Dobrze oddany stan przejścia i rozczarowania - między dawnym światem a światem pieniądza (który to może panował już od ładnych paru dekad, ale...

Cztery w jednym, rzecze autor. Seria w której "publikujemy pisarzy stroniących od literackiego mainstreamu".

Z tym drugim trudno się mi zgodzić - i obraz, i wiersze, i utwór dramatyczny (tytułowy) należą, moim zdaniem, do stylu mainstreamu akademickiego. Są to wszakże dobre, ciekawe przykładu mainstreamu akademickiego, więc nie mam pretensji do twórców serii. ;)

Obraz na okładce - interesujący, granie między realizmem a (pozornie? czy ja się doszukuję?) abstrakcyjnym gąszczem kresem. Na żywo z pewnością robi większe wrażenie.

Wiersze - bardzo porządne rzemiosło, powyżej mainstreamowej średniej, chociaż cały czas na te same tematy: trochę meta (poezji o poezji oraz o poetach), dużo o miłości (w wariancie: Ta Straszna Kobieta porzuciła), kilka ładnych i zwięzłych obrazków z rzeczywistości też się znalazło.

Dramat - również bardzo porządne rzemiosło, chyba nawet z błyskiem czegoś więcej. Utwór naprawdę nadający się na scenę, przemyślany, z żywymi bohaterami, jasną - i iście dramatyczną - sytuacją (dowódca wojskowy, doradcy, decyzje, zdrada w tle), kontrowaną humorem (świetny! już dawno mnie tak czytany dramat nie ubawił) i absurdalną, surrealistyczną atmosferą snu. A może nawet snu we śnie, takiej Incepcji? ile warstw jawy i snu tak naprawdę odkrywamy w dramacie? Nie wiadomo. Plącze się i zostawia nas niepewnymi. Ale chociaż plącze się główna refleksja, to nie sam dialog, dialog pozostaje jędrny, przykuwający uwagę, linia fabularna jasna. Znaczy, wszystko jak w /dobrym/ mainstreamie być powinno.

Cztery w jednym, rzecze autor. Seria w której "publikujemy pisarzy stroniących od literackiego mainstreamu".

Z tym drugim trudno się mi zgodzić - i obraz, i wiersze, i utwór dramatyczny (tytułowy) należą, moim zdaniem, do stylu mainstreamu akademickiego. Są to wszakże dobre, ciekawe przykładu mainstreamu akademickiego, więc nie mam pretensji do twórców serii. ;)

Obraz na...

/Uwaga na marginesie/ Pierwsze dwie trzeci bardzo słabe, dopiero garść ostatnich wierszy, tych ostatnich, trochę ratuje. Ale niestety oceniamy całość.

/Uwaga na marginesie/ Pierwsze dwie trzeci bardzo słabe, dopiero garść ostatnich wierszy, tych ostatnich, trochę ratuje. Ale niestety oceniamy całość.