Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jedna z tych powieści, które pożerają czytelnika i nie pozwalają się odłożyć aż do ostatniej strony. Przy nich trzeba co jakiś czas unieść brwi z zaskoczeniem, odetchnąć głęboko, zakląć z wrażenia i czytać dalej. Pozycja zdecydowanie warta polecenia.

To jedna z tych powieści, które pożerają czytelnika i nie pozwalają się odłożyć aż do ostatniej strony. Przy nich trzeba co jakiś czas unieść brwi z zaskoczeniem, odetchnąć głęboko, zakląć z wrażenia i czytać dalej. Pozycja zdecydowanie warta polecenia.

Byłam mile zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że zostanie wydana kontynuacja powieści, która swego czasu skradła mi serce. Wówczas byłam wobec "Czasu tęsknoty" bezkrytyczna. Od tamtej chwili minęły 3 lata, mój światopogląd uległ zmianie i przez to ocena książek również się zaostrzyła.
To nie jest tak, że "Czas burzy" jest złą książką. Przeciwnie. Odnoszę wrażenie, że akcja w tej części dzieje się szybciej, jest bardziej dynamicznie, autor dostarcza więcej emocji niż za czasów debiutu. Wszystko to na plus. Do tego dochodzi przyjemna narracja, świetnie skrojona konstrukcja powieści, łatwość oraz szybkość czytania losów bohaterów.
A jednak czegoś mi zabrakło. Sama nie wiem czego dokładnie. Do tego Swieta zaczęła mnie irytować - co najśmieszniejsze, chyba po prostu swoją egzystencją. Ale nie mogę uznać tego za minus, bowiem gdyby wszystkich bohaterów dało się lubić, powstałaby przesłodzona i okropnie nieprawdziwa treść, a tego znieść bym nie mogła.
Chyba oczekiwałam więcej. Pomimo tego nie potrafię powiedzieć, że jestem zawiedziona. Dostałam bowiem wciągającą historię, która rozciąga się na kilkanaście lat życia bohaterów. Dostałam potężną dawkę historii, emocji, miłości, okrucieństw ludzkiego losu. Nie mogę narzekać, naprawdę.
Każdy miłośnik znanego serialu "Czas honoru" będzie zadowolony lekturą "Czasu burzy", podobnie jak poprzedniej części. Ja jestem.
Polecam!

Byłam mile zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że zostanie wydana kontynuacja powieści, która swego czasu skradła mi serce. Wówczas byłam wobec "Czasu tęsknoty" bezkrytyczna. Od tamtej chwili minęły 3 lata, mój światopogląd uległ zmianie i przez to ocena książek również się zaostrzyła.
To nie jest tak, że "Czas burzy" jest złą książką. Przeciwnie. Odnoszę wrażenie, że akcja w...

Mam mocno mieszane uczucia względem tej pozycji.
Czytając ją, nie czułam, że powieść głęboko mnie pochłania swoją treścią, opisywane losy bohaterów też nie interesowały mnie na tyle, by śledzić je z zapartym tchem. Ot, czytałam sobie bez większego zaangażowania. Od początku natomiast intrygowała mnie narracja, która jest wyjątkowa. Wprawdzie chwilami łatwo było się pogubić, ale to nie umniejsza jej ponadprzeciętności.
Do pewnej chwili śledziłam wydarzenia, tak jak pisałam, nie umierając z ciekawości, cóż za chwilę się stanie. Zmieniło się to w momencie, który mogę uznać za kulminacyjny w całej książce - niespodziewany, najważniejszy, taki, po którym zbierałam szczękę z podłogi. Gdy dotarło do mnie, jak sprytnie Twardoch manipulował czytelnikiem, musiałam odłożyć na moment książkę, by odetchnąć i ogarnąć wszystko umysłem. A takie momenty podczas czytania uwielbiam najbardziej.
Podejrzewam, że gdyby nie ów moment nie nastąpił, uznałabym "Króla" za książkę prawie się nie wyróżniającą. Tymczasem muszę zwrócić honor i przyznać, że trzyma ona świetny poziom.
Gorąco polecam.

Mam mocno mieszane uczucia względem tej pozycji.
Czytając ją, nie czułam, że powieść głęboko mnie pochłania swoją treścią, opisywane losy bohaterów też nie interesowały mnie na tyle, by śledzić je z zapartym tchem. Ot, czytałam sobie bez większego zaangażowania. Od początku natomiast intrygowała mnie narracja, która jest wyjątkowa. Wprawdzie chwilami łatwo było się...