Jesteśmy społecznością, która kocha książki

𝑷𝒐𝒅𝒓óż𝒖𝒋𝒆 𝒔𝒊ę 𝒈łó𝒘𝒏𝒊𝒆 𝒑𝒐 𝒕𝒐, 𝒃𝒚 𝒍𝒆𝒑𝒊𝒆𝒋 𝒛𝒓𝒐𝒛𝒖𝒎𝒊𝒆ć 𝒎𝒊𝒆𝒋𝒔𝒄𝒆, 𝒛 𝒌𝒕ó𝒓𝒆𝒈𝒐 𝒘𝒚𝒓𝒖𝒔𝒛𝒚ł𝒐 𝒔𝒊ę 𝒘 𝒅𝒓𝒐𝒈ę.

[współpraca z @wydawnictwoznakpl]

„Dziennik pocieszenia” jest książką, o której nigdy nie pomyślałabym, że zdobędzie tyle mojego zainteresowania. Nadal czuję się trochę zbyt „gówniarska”, by zrozumieć istotę tego typu dzieła, a prawda jest też taka, że ostatni esej czy felieton w życiu czytałam w liceum…, czyli 10-12 lat temu. A tym właśnie jest książka Wojciecha Bonowicza – zbiorem jego krótkich tekstów filozoficznych, traktujących właściwie o tym, co w życiu jest najważniejsze i, jaki mamy do tych „rzeczy” stosunek. Okazało się jednak, że to idealna pozycja do rozpoczęcia swojej przygody z tego typu literaturą.

Człowiek ma tendencję do martwienia się, przejmowania i rozmyślania nad rzeczami – również, a może nawet przede wszystkim, tymi, na które nie ma on wpływu. Autor podchodzi do nich ze spokojem i racjonalnością, której bardzo często nam brakuje, gdy już się w danej sytuacji znajdziemy. Dodatkowo, pisze o małych radościach codziennego życia tak, że czytelnik sam do siebie się uśmiecha.

Zachwyciło mnie również mnóstwo nawiązań do sztuki, co dodatkowo mnie uspokajało (ale nie usypiało!) podczas czytania. Poznałam mnóstwo cudownych obrazów i artystów, co było bardzo satysfakcjonujące, bo po prostu się tego nie spodziewałam – była to świetna wartość dodana.

Co tak naprawdę kryje się za stwierdzeniem „Nie mam czasu”? Kiedy Polacy są najbardziej życzliwi (i czy w ogóle)? Czy uczucie bezsilności zawsze jest złe?
W tekstach Wojciecha Bonowicza nie znajdzie się odpowiedzi na wszystkie pytania i rozwiązania problemów, ale jeżeli podejdzie się do nich z otwartą głową, na pewno, nawet bezwiednie, samemu zacznie się patrzeć na nie z dystansu i rozbudzą one chęć do spojrzenia na świat z zupełnie innej, stoickiej perspektywy.

Całość urzekła mnie już od pierwszych stron, szczególnie zwróceniem się bezpośrednio do czytelnika, słowami, które jestem pewna, że rezonują z masą osób, nawet z generacji Z – i niech są idealną puentą tej recenzji, po której będziecie po prostu pragnęli przeczytać więcej, bo wreszcie poczujecie, że ktoś Was rozumie. 𝑷𝒊𝒔𝒛ę 𝒕𝒆𝒏 𝒅𝒛𝒊𝒆𝒏𝒏𝒊𝒌 𝒑𝒐𝒄𝒊𝒆𝒔𝒛𝒆𝒏𝒊𝒂, 𝒃𝒐 𝒘𝒊𝒆𝒎, ż𝒆 𝑪𝒊 𝒔𝒎𝒖𝒕𝒏𝒐. 𝑩𝒐 𝒘𝒔𝒕𝒂ł𝒂ś 𝒍𝒖𝒃 𝒘𝒔𝒕𝒂ł𝒆ś 𝒛 𝒅𝒛𝒊𝒘𝒏𝒚𝒎 𝒄𝒊ęż𝒂𝒓𝒆𝒎 𝒘 𝒔𝒆𝒓𝒄𝒖 𝒊 𝒏𝒊𝒆 𝒘𝒊𝒆𝒔𝒛, 𝒋𝒂𝒌 𝒔𝒊ę 𝒈𝒐 𝒑𝒐𝒛𝒃𝒚ć 𝒂𝒏𝒊 𝒄𝒐 𝒛𝒓𝒐𝒃𝒊ć 𝒛 𝒓𝒐𝒛𝒑𝒐𝒄𝒛𝒚𝒏𝒂𝒋ą𝒄𝒚𝒎 𝒔𝒊ę 𝒅𝒏𝒊𝒆𝒎 𝑩𝒐 𝒕𝒓𝒛𝒆𝒃𝒂 ż𝒚ć – 𝒄𝒉𝒄𝒆𝒔𝒛 ż𝒚ć, 𝒍𝒖𝒃𝒊𝒔𝒛 ż𝒚ć – 𝒂 𝒕𝒂𝒌 𝒕𝒓𝒖𝒅𝒏𝒐 𝒔𝒊ę 𝒕𝒆𝒈𝒐 ż𝒚𝒄𝒊𝒂 𝒑𝒐𝒅𝒋ąć.

𝑷𝒐𝒅𝒓óż𝒖𝒋𝒆 𝒔𝒊ę 𝒈łó𝒘𝒏𝒊𝒆 𝒑𝒐 𝒕𝒐, 𝒃𝒚 𝒍𝒆𝒑𝒊𝒆𝒋 𝒛𝒓𝒐𝒛𝒖𝒎𝒊𝒆ć 𝒎𝒊𝒆𝒋𝒔𝒄𝒆, 𝒛 𝒌𝒕ó𝒓𝒆𝒈𝒐 𝒘𝒚𝒓𝒖𝒔𝒛𝒚ł𝒐 𝒔𝒊ę 𝒘 𝒅𝒓𝒐𝒈ę.

[współpraca z @wydawnictwoznakpl]

„Dziennik pocieszenia” jest książką, o której nigdy nie pomyślałabym, że zdobędzie tyle mojego zainteresowania. Nadal czuję się trochę zbyt „gówniarska”, by zrozumieć istotę tego typu dzieła, a prawda jest też taka, że ostatni esej czy felieton w...