Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rep: lesbian mc, autistic sapphic li, side trans character, side gay couple, side nb character

Otrzymałam darmowy egzemplarz w zamian za szczerą recenzję.

Trzeba zacząć od tego, że z każdą książką Osińska pisze coraz lepiej. Jeśli czytaliście jej dwie pierwsze pozycje, możecie sobie tylko wyobrazić, jak dobry jest “Fluff”... Jeśli jakimś cudem natomiast jeszcze nie przeczytaliście “Fanfika”, powinniście (1) przemyśleć wszystkie swoje życiowe wybory i (2) jak najszybciej nadrobić zaległości.

“Fluff” spycha naszą ulubioną męską parę na drugi plan i główne światło daje na Matyldę. Wychodzi to wszystkim na dobre. Jak się okazuje czytanie o Leonie i jego chłopaku z perspektywy osoby postronnej, jest jeszcze bardziej przyjemne. Ale najważniejsza jest tu oczywiście Matylda! Ja pokochałam ją od w zasadzie już pierwszej strony i jakoś nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby postąpić inaczej.

Matylda jest postacią, z którą mega łatwo jest się utożsamić. W końcu który nastolatek nie uważa, że wszyscy oprócz niego są tacy wspaniali i utalentowani, i wszystko potrafią, i wszystko przychodzi im z łatwością, i tylko on jeden jest jakimś takim nijakim beztalenciem? Ten sentyment jest wszechobecny we “Fluffie” i, oczywiście, jest jak najbardziej bezpodstawny. Cenię sobie, w jak bardzo nienachalny sposób przedstawiona została podróż Matyldy od takiego właśnie nastawienia do zaakceptowania i pokochania tego, kim właściwie jest.

Odkrywa zresztą i akceptuje nie tylko swoje talenty, ale również orientację. Szczerze mówiąc, nie zdawałam sobie sprawy, jak kolosalnym i budującym przeżyciem będzie czytanie o lesbijce w polskiej książce dla młodzieży… Osińska znów zrobiła dla młodzieży LGBT coś, czego my, jako nieco starsze roczniki, możemy tylko zazdrościć. I znów nic nie jest na siłę, raczej - cała reprezentacja jest tak niesamowicie naturalna, łącznie z faktem, że te wszystkie dzieciaki się ze sobą przyjaźnią (bo przecież wszyscy wiemy, że nasza społeczność chodzi stadami).

Jednocześnie nie jest wyłącznie różowo. Jakkolwiek taka lektura też byłaby w pewnym sensie interesująca, Osińska nie daje nam zapomnieć, że jednak żyjemy w Polsce i że jest masa ludzi, którzy nas nie akceptują. Te najważniejsze postaci oczywiście uczą się, przezwyciężają swoje wpojone przez społeczeństwo poglądy, ale nadal są postaci z klapkami na oczach. Tytuł jednak do czegoś zobowiązuje i “Fluff” nie jest tragedią, przeciwnie - jest światełko w tunelu pod postacią ludzi, którzy będą kochali innych bezgranicznie i bezwarunkowo.

I chyba to mnie najbardziej w książce Osińskiej urzekło. Ta niesamowita siła miłości, zarówno romantycznej, jak i rodzinnej, między przyjaciółmi. Sprawia ona, że całość jest jak lekarstwo dla naszej duszy, jak rosół ugotowany przez babcię, kiedy chorowaliśmy cały dzień. Daje siłę i nadzieję, że będzie lepiej; że nie jesteśmy absolutnie sami; że nasze historie też zasługują na to, żeby je opowiedzieć, a my na szczęśliwe zakończenie.

Rep: lesbian mc, autistic sapphic li, side trans character, side gay couple, side nb character

Otrzymałam darmowy egzemplarz w zamian za szczerą recenzję.

Trzeba zacząć od tego, że z każdą książką Osińska pisze coraz lepiej. Jeśli czytaliście jej dwie pierwsze pozycje, możecie sobie tylko wyobrazić, jak dobry jest “Fluff”... Jeśli jakimś cudem natomiast jeszcze nie...

"Hyperion" to w gruncie rzeczy sześć historii opowiedzianych przez sześciu ludzi, którzy zostali spośród miliardów wybrani do wzięcia udziału w Pielgrzymce i poznali się w dniu jej rozpoczęcia (a w zasadzie nieco później, bo początkowy etap wędrówki spędzili w stanie hibernacji). Sześć historii, z których każda dokłada kolejny element do niezwykle misternej i zakrojonej na olbrzymią skalę kreacji świata. Stopień złożoności fabuły i dopracowania bohaterów oszałamia, zapiera wręcz dech w piersiach, a lekki, zajmujący styl sprawia, że kartki niemal same się przewracają.
"Hyperion" to dzieło wybitne i nie wypada go nie znać.

"Hyperion" to w gruncie rzeczy sześć historii opowiedzianych przez sześciu ludzi, którzy zostali spośród miliardów wybrani do wzięcia udziału w Pielgrzymce i poznali się w dniu jej rozpoczęcia (a w zasadzie nieco później, bo początkowy etap wędrówki spędzili w stanie hibernacji). Sześć historii, z których każda dokłada kolejny element do niezwykle misternej i zakrojonej na...

nasłuchałam się przed lekturą, że ta część jest pełna angstu, że jakby poważniejsza niż poprzednia - w dużej mierze prawdopodobnie za sprawą tego, że tym razem leon jest narratorem. i rzeczywiście! stety czy niestety, ale płakałam prawie kilka razy, także tego... moja główna reakcja na połowę wydarzeń to było zresztą po prostu "niech ktoś wreszcie przytuli leona". żeby mojemu pierworodnemu synowi takie rzeczy się przytrafiały...!

(dycha znowu tak trochę na wyrost; dodatkowe dwie gwiazdki za to, że taka książka się u nas w ogóle pojawiła)

nasłuchałam się przed lekturą, że ta część jest pełna angstu, że jakby poważniejsza niż poprzednia - w dużej mierze prawdopodobnie za sprawą tego, że tym razem leon jest narratorem. i rzeczywiście! stety czy niestety, ale płakałam prawie kilka razy, także tego... moja główna reakcja na połowę wydarzeń to było zresztą po prostu "niech ktoś wreszcie przytuli leona". żeby...

edit: reading this for the second time???? not my brightest idea :<<<<

this is such a slow, rich, delicate, magical story!! it's not slow in the uneventful kind of way tho but rather: the beautiful, old-fashioned writing causes u to slow down, to notice & properly appreciate every little detail. this glacial pace makes perfect sense for a plot like this one as well... & yes, it takes a while before u get accustomed to that rhythm but oh! once u do!!
it's also one of the most hopeful stories i've read in a long time (at least when u don't think abt what will happen after...) & for its ending alone i would give this book all the stars in the sky.

edit: reading this for the second time???? not my brightest idea :<<<<

this is such a slow, rich, delicate, magical story!! it's not slow in the uneventful kind of way tho but rather: the beautiful, old-fashioned writing causes u to slow down, to notice & properly appreciate every little detail. this glacial pace makes perfect sense for a plot like this one as well... &...

there's sth of an old fairy-tale in this book, not just in the unexpected turns of the plot & the soft magic seeping from every corner but - that feeling u get from being read those by ur grandma when u were little. it makes u feel safe. despite all the heartache, there's sth magical in natasha's writing, like coming home in a cold winter evening to a beloved friend waiting for u.

there's sth of an old fairy-tale in this book, not just in the unexpected turns of the plot & the soft magic seeping from every corner but - that feeling u get from being read those by ur grandma when u were little. it makes u feel safe. despite all the heartache, there's sth magical in natasha's writing, like coming home in a cold winter evening to a beloved friend waiting...

Things I loved about this:

» the characters. August & Jack are utterly lovable (and spoiler alert: in love), but also “problematique”, by which I mean they both struggle with their mental health, while not getting any help from adults around them. Their relationship was one of the most intense ones I have ever read about & there are no clean lines there, but that just makes it so much more interesting. If you thought Gansey & Ronan’s friendship was exciting (the “While I’m gone, dream me the world” bit!!!), you are gonna LOVE this. (And realise what it was you found missing in TRC.)

» the atmosphere. The book literally starts with the boys being arrested for committing arson & then we get to see their journey toward that point and its fallout. And, exactly like you can imagine, this means that the story starts dark and only gets darker & darker & more creepy. It crawls under your skin, it catches your breath. It also wouldn’t probably be received by the reader in such a vivid & harsh way, if it wasn’t for the two main characters and the fact that’s clear from the very beginning: that they would both die for each other, gladly. Because with that kind of a relationship to read about, it’s really hard not to care about the characters yourself.

» the setting. It’s marketed as a psychological thriller and yes, that’s pretty much what you’re getting yourself into. But there’s also this whole fantasy world within the story and when you’re not thinking about how fucked up it is that it’s here - it’s truly amazing. It’s not some golden magical kingdom you might be thinking about, though. It’s a kingdom, alright, but a dark one, full of thorny branches, endless hungry crows & champions who look like your friends, but with dead hollow eyes. This world, like everything in this story, gets darker & more dangerous with every turned page and leaves you wishing for a good night’s sleep.

» the grand scheme of things. I mentioned there are some questionable elements in the boys’ relationship. Those make everything that much more intense & they rip your heart out, but also: nothing about them is really healthy. See, the thing about The Wicker King is, though, that it acknowledges that. Throughout the book, in some small yet clearly visible ways, but also - the whole ending is a testament to that. The boys get better, they finally know what’s going on & they know they have to break the cycle.

» the side characters. This is connected to the previous point. Because my favourite part about them - all of them beautiful teens!! - is that they are real friends. They are all trying very hard to help August & Jack, to keep them in check & not to let them run wild. To set some reasonable boundaries.

» the writing. It kind of seems almost irresponsible to make a whole separate point just about this when in truth - the writing holds the story together. It fits perfectly into the eerie scenes it describes, making them more poignant & making sense of them. Kayla’s style is beautiful in this simple & yet powerful way that we’re used to finding in poetry, not in prose. I think the shortness of the chapters helps with that aspect as well but mostly, it’s this amazing attention to detail. With a style that’s first of all haunting, Kayla makes the reader focus on just the emotions she needs (and that we’d rather not think about).

» the titles of chapters. I must admit I was a little put out & a little confused by how short the chapters are at first. That feeling went away quickly - this trick works out fabulously here, actually. But the titles themselves, they’re sometimes very straightforward (just a name or a place or a one-word description) & sometimes they make no sense at all. Until you finish the chapter and then the title puts the scene in a completely new perspective & makes it twice as painful. (I’m still thinking about “Communion” days later…)

The Wicker King is a lyrical fall down a rabbit hole. It’s terrifying, but won’t let you rest until you reach the very end. And just when you’re thinking you won’t ever wake up from the nightmare again, that you’re stuck in this suffocating prison of prickles & thorns forever - it turns the light back on.

Things I loved about this:

» the characters. August & Jack are utterly lovable (and spoiler alert: in love), but also “problematique”, by which I mean they both struggle with their mental health, while not getting any help from adults around them. Their relationship was one of the most intense ones I have ever read about & there are no clean lines there, but that just...