Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Izabela Janczarska – znawczyni radiestezji, fizjoterapii i medycyny chińskiej. Jest podróżniczką, ale przede wszystkim zaklinaczką dusz. Posiada dar porozumiewania się z duszami i pomaga im przejść na Drugą Stronę. [okładka]
Co oznacza otwarty umysł? Co oznaczają sny? Czy jest życie po życiu? Zaklinacz dusz, to książka którą czyta się jednym tchem. Jest swego rodzaju zbiorem opowiadań opartych na doświadczeniach i przeżyciach autorki.
Jak już tytuł wskazuje, książka traktuje o duszach, o ich istnieniu, ich obecności i tym, co mogą zrobić. Na pewno wielu z Was oglądało serial Zaklinaczka dusz. Sama z zapartym tchem czekałam na kolejne odcinki i wydarzenia, bo co jeszcze może się wydarzyć? Dla czytelników Zaklinacza dusz istotne może być to, że historie zawarte w książce osadzone są w polskich realiach. Byłam zachwycona, że raz byłam w Zakopanem, innym razem w Szczawnicy lub na Wyspie Wolin. To niesamowite, że Polacy też są podróżnikami i do tego posiadają niezwykłe zdolności.
Poza autorką książki warto wspomnieć o Tomaszu Gregorczyku, który był mistrzem samym w sobie. To on był nauczycielem i duchowym przewodnikiem pani Izabeli Janczarskiej. Urodził się w magicznym Krakowie, niestety zmarł w 2011 roku, w dzień (22) swoich urodzin.
„Każda pomyślana myśl, każda świeca zapalona dopiero co zmarłemu – pomaga mu. I nie należy „ściągać” takiej duszy z powrotem; czy to żalem, czy płaczem, czy rozpamiętywaniem. Wyznawcy innych „pogańskich” religii dobrze o tym wiedzą i ostrzegają, aby nie przyziemić takiej duszy. Bo dusza ma prawo sama wybrać, a nie być ściągana na Ziemię” [1]
Wiem, że niektórym ta tematyka wyda się absurdalna, wręcz niemoralna, ale czy nie mieliście nigdy snu nad którym się zastanawialiście? Co może oznaczać? Często sny, to tylko wspomnienia dnia, ale niejednokrotnie są jego przepowiednią. Sama od zawsze byłam i nadal jestem otoczona ludźmi, którzy potrafili interpretować sny, które często tak realne, w rzeczywistości wcale tych snów nie przypominały, były tylko symbolami. Pamiętam różne historie, które wydawałoby się, że są nieprawdopodobne, ale byłam ich świadkiem. Dlatego bardzo intensywnie przerabiałam słowa autorki.
Pani Janczarska w Zaklinaczu dusz pisze o życiu po życiu. Uważa, że dusza, co jakiś czas odradza się w nowym wcieleniu, bogatsza o kolejne doświadczenia, mimo że w ziemskim życiu traci swoją pamięć. Bardzo mocno poruszył mnie temat starszych czasów, czasów wojen i cierpienia dusz z tego okresu. Autorka kilkukrotnie odnosi się do tego tematu i pisze o tym z przejęciem i jakąś odczuwalną dla mnie rozpaczą.
„To potworne. Dlaczego dusze na ziemi musiały przechodzić tak straszne dzieje? Przecież na przestrzeni tysięcy lat nieustannie trwały jakieś wojny, konflikty zbrojne, w których ludzie używali broni. Zabijali się włóczniami, rąbali toporami, mieczami na wylot dziurawili swoje ciała. Poszkodowani nieraz dogorywali w bólu i męczarniach na polach bitewnych. Koszmar. Przy tak zwanej „białej broni” śmierć od kuli wydaje się humanitarnym sposobem zabijania. Ile dusz podczas ziemskiej wędrówki zostało okaleczonych? Ile niosło w sobie ból istnienia przez kolejne wcielenia? Wszyscy.” [2]
Kochani, ta książka będzie prawdziwym rarytasem dla osób interesujących się tematem dusz. Zaklinacza dusz czyta się jednym tchem. Autorka użyła prostego, zrozumiałego języka. Nikogo nie namawia i nie zmusza do wiary w to, co robi, czuje i widzi. Wie, że jest potrzebna i przedstawia na to dowody. Drodzy Czytelnicy, Zaklinacz dusz, to jedna z lepszych pozycji Wydawnictwa Studio Astropsychologii. Jestem zachwycona i gorąco polecam.
Jeszcze jedno. Wyobraźcie sobie, że (nie wiem jakim cudem) ta książka się przede mną ukryła. Leżała na półce ładnych parę miesięcy, a ja zupełnie nieświadoma, zapomniałam o jej istnieniu. Ale nie ma tego złego, bo wróciła do mnie w najbardziej odpowiednim momencie.
Ocena: 5/6
[1] Izabela Janczarska – Zaklinacz dusz. Przeprowadzanie w Zaświaty, Wydawnictwo Studio Astropsychologii, str. 33
[2] j/w., str. 119
Za ogromne zaufanie i możliwość przeczytania Zaklinacza dusz dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii

Izabela Janczarska – znawczyni radiestezji, fizjoterapii i medycyny chińskiej. Jest podróżniczką, ale przede wszystkim zaklinaczką dusz. Posiada dar porozumiewania się z duszami i pomaga im przejść na Drugą Stronę. [okładka]
Co oznacza otwarty umysł? Co oznaczają sny? Czy jest życie po życiu? Zaklinacz dusz, to książka którą czyta się jednym tchem. Jest swego rodzaju...

„Rachael Jayne Groover to piosenkarka, mówczyni motywacyjna i założycielka Projektu JIN – międzynarodowej społeczności kobiet, które zajmują się rozwojem osobistym mi duchowym oraz wspierają w tym inne przedstawicielki płci pięknej. W swojej pierwszej na polskim rynku książce pokazuje, jak wzmocnić swoja indywidualność, wejść w głębsze związki z innymi i odkryć na nową własną zmysłowość” [okładka]

Silna i kobieca – czy sam tytuł nie wydaje się Wam drogie czytelniczki intrygujący? Bo dla mnie jest wręcz inspirujący. Proste słowa, a zawierające tak ważne dla nas aspekty. Książka jest skierowana przede wszystkim do kobiet, ale jak sama autorka twierdzi, po podręcznik ten sięgnąć mogą również mężczyźni, choćby w celu lepszego poznania kobiet. Silna i kobieca na blogach i portalach internetowych zbiera same pozytywne recenzje, w blogosferze pojawia się bardzo często i co ciekawe, cały czas budzi pozytywne odczucia.

Każda z nas, nawet jeśli się do tego nie przyznaje, chce być piękna, atrakcyjna, budzić zachwyt nie tylko wśród mężczyzn, ale także w towarzystwie koleżanek. Czasami zastanawiamy się nad tym jak to jest, że są kobiety niemal widoczne z kilometra, od których bije jakiś nieopisany blask i są takie, które mimo tego, że stoją tuż obok są wręcz niewidzialne. Każda kobieta pragnie tez miłości, czułości i bliskości drugiej osoby. W życiu bywa tak, że czasami mamy różne priorytety i niektóre sprawy schodzą na boczny tor, jednak w momentach trudnych bliskość drugiej osoby jest nieoceniona, ale gdy jej brak...? Autorka sporo pisze o wewnętrznym strachu, o tym, co mogłoby się zdarzyć, gdy wracamy wieczorem z pracy, gdy jesteśmy wyzywająco umalowane, itd. Jednak uświadamia nam, że to są tylko czarne myśli, które same przywołujemy i których musimy się pozbyć, by obudzić w nas „kobiecą esencję”.

„Kobieta doświadczająca własnego piękna i radości swego ciała promieniuje Światłem. Gdy na dodatek kocha swoje życie i ma poczucie własnej wartości, owo Światło promieniuje przez skórę. Takie kobiety przyciągają nie tylko mężczyzn, ale także przedstawicielki płci żeńskiej” [1]

Książka napisana jest w formie poradnika, ale dosyć nietypowego. Dlaczego nietypowego? Bo podręcznik zawiera 35 prostych ćwiczeń, które mogą wzmocnić nasz wewnętrzny blask – kobiecy magnetyzm, autorka używa prostego, bardzo przyswajalnego języka, dzięki czemu książkę czyta się z przyjemnością. Osobiście bardzo mi się spodobało swego rodzaju zalecenie Pani Groover, tj. otwieranie książki w dowolnym miejscu i wykonanie ćwiczenia znajdującego się akurat w danym rozdziale. Świadczy to o elastyczności i przydatności książki. Inną ważną stroną tego podręcznika jest to, że autorka nie stawia tylko na urodę, ładne ubranie czy makijaż, owszem, pisze, że warto podkreślać swoje atuty, ale to jest tylko swego rodzaju „przykrywka”. Każda kobieta jest piękna, tylko musi w to uwierzyć.

„Doskonalę zdaję sobie sprawę z istoty ponadczasowości pięknego blasku: jego moc i sposób odnoszenia się do niego to cos o wiele więcej niż zwykła powierzchowność” [2]

Jednak nie we wszystkim zgadzam się z autorką. Troszeczkę drażniło mnie, że Pani Groover inaczej postrzega siłę kobiet niż ja, dawała do zrozumienia, że kobiety są bezbronne i bezradne. Chwilami miałam nawet wrażenie, że kobiety występują w roli szczeniaczków, które trzeba karmić, wyprowadzać i pomagać w całej tej bezradności. Może moje porównanie jest zbyt przerysowane, ale uważam, że kobiety są silne, nawet bardzo silnie.

Silna i kobieca, to bardzo dobry poradnik, zupełnie inny niż wszystkie i niezwykle łatwy w odbiorze. Każda kobieta dąży do ulepszania swojego wizerunku. Jeśli szukacie ciekawych, napisanych przystępnym językiem podpowiedzi jak nabrać wiary w siebie, jak obudzić swoje wewnętrzne piękno, to Silna i kobieca jest obowiązkowa lekturą.

Ocena: 5/6

[1] Rachael Jayne Groover – Silna i kobieca. Jak wzmocnić swój magnetyzm, Wydawnictwo Studio Astropsychologii, str. 107
[2] j/w., str.120

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii

„Rachael Jayne Groover to piosenkarka, mówczyni motywacyjna i założycielka Projektu JIN – międzynarodowej społeczności kobiet, które zajmują się rozwojem osobistym mi duchowym oraz wspierają w tym inne przedstawicielki płci pięknej. W swojej pierwszej na polskim rynku książce pokazuje, jak wzmocnić swoja indywidualność, wejść w głębsze związki z innymi i odkryć na nową...

„Bogusława Krause, to samodzielna bizneswoman, której zainteresowanie medycyną alternatywną rozpoczęło się jeszcze w czasach liceum, kiedy trenowała telepatię, różdżkarstwo i zgłębiała tajniki Tarota. Studia z zakresu żywienia człowieka i zetknięcie się z fizjologią, rozbudziło fascynację ludzkim ciałem i jego działaniem, co w połączeniu z wiedzą z zakresu parapsychologii i własnym doświadczeniem, dało początek Alchemii szczęścia” [okładka]

Książka zainteresowała mnie przede wszystkim ze względu na piękny tytuł. Każdy człowiek dąży do osiągnięcia szczęścia i spokojnego życia. Nie każdy jednak zdaje sobie sprawę z tego, że do szczęścia nie są potrzebne miliony, willa, nowi partnerzy czy markowa odzież. Szczęście możemy osiągnąć poprzez własne myśli, usposobienie do innych i dostrzeganie drobnych radości. Wszystko zależy od decyzji jakie podejmujemy, bo każda decyzja, nawet ta, która jest podejmowana mechanicznie, niemal każdego dnia waży o naszym życiu.

„Sam jesteś twórcą swojego doświadczenia. Wolność jest drogą do szczęścia” [1]

Autorka pisze ciekawym językiem, czasami czytelnik może odczuć, że Pani Bogusława na niego wręcz krzyczy, żeby tylko zmobilizować i zmusić do wzięcia się za siebie. Język autorki jest zupełnie inny, poprzeplatany żartami, dzięki czemu pisarka budzi ogromną sympatią i wywołuje uśmiech na twarzy, a często i głośny śmiech. Bywały też momenty nieco gorsze. Prawdopodobnie były to zabiegi celowe, ale jak dla mnie, niektóre zdania były tak skonstruowane, że trudno było mi zrozumieć dlaczego akurat tak?

„Teraz bowiem tworzysz jutro, a jutro będziesz tworzyć pojutrze. Ale żeby stworzyć pojutrze musisz przeżyć dzisiaj. Bo dzisiaj możesz się dowiedzieć, czego możesz chcieć jutro i tylko wtedy stworzysz dobre dla siebie pojutrze” [2]

Pisarka porusza rożne tematy, omawia znaczenie tolerancji, która zazwyczaj ma podłoże emocjonalne i niekoniecznie jest czymś dobrym. Czytelnik cały czas jest utwierdzany w tym, że wszystko zależy od decyzji jakie sam podejmuje. Pani Krause, na dosyć przejrzystych przykładach udowadnia, że tolerancja nie znaczy nic innego jak odwrócenie wzroku od tego, co nas drażni, denerwuje i jest niezrozumiałe. Czytelnik z takim stanem rzeczy może się nie zgadzać, może wręcz czuć się oburzony. Wiem sama po sobie, ponieważ na samy wstępie miałam problem z przyswojeniem tego, co autorka próbuje przekazać. Zdarzało mi się nawet pomyśleć -> Co ta kobieta sobie wyobraża?!

„Bogusława Krause, to samodzielna bizneswoman, której zainteresowanie medycyną alternatywną rozpoczęło się jeszcze w czasach liceum, kiedy trenowała telepatię, różdżkarstwo i zgłębiała tajniki Tarota. Studia z zakresu żywienia człowieka i zetknięcie się z fizjologią, rozbudziło fascynację ludzkim ciałem i jego działaniem, co w połączeniu z wiedzą z zakresu parapsychologii i...

„Miej otwarty umysł na to, co nieznane i subtelne, a z łatwością rozbudzisz swój szósty zmysł” [okładka]

NOTA WYDAWCY:
Piotr Gońciarz – parapsycholog, znawca metod niekonwencjonalnych, doradca rozwoju osobistego, pomaga w rozwiązywaniu problemów za pomocą Tarota i umiejętności jasnowidzenia.

MOJA OPINIA:
Tarotem, wszelkiego rodzaju afirmacjami, wróżbiarstwem i jasnowidzeniem interesuję się już od dawna, natomiast od jakiegoś czasu coraz częściej zgłębiam wiedzę w tej tematyce. Tarot szczególnie mnie interesuje i pasjonuje, jest to fenomen na dużą skalę, który trwa od wielu lat. Książka „Jasnowidzenie w interpretacji kart Tarota”, to kompendium wiedzy na ten temat. Skumulowane są w niej najistotniejsze informacje dla osób, które chciałyby poznać tajniki Tarota. Autor między innymi mówi o tym, a w zasadzie sugeruje, by skupić się na kartach Ridera Wait’a, które są najbardziej czytelne i uniwersalne. Co ważne i według mnie niezwykle cenne jest to, że autor bardzo mocno i wielokrotnie podkreśla fakt, że Tarot nie jest wyrocznią, że nie można bezwzględnie wierzyć w przepowiednię. Interpretacja kart, to prognozowanie.

„Tarot nie jest wyrocznią! Tarot pokazuje możliwą przyszłość, pozwala zrozumieć przyczyny niepowodzeń i kłopotów oraz przeanalizować nurtujące nas problemy lub nas przed nimi ostrzec” [1]

W talii Tarota znajduje się 78 kart. Początkowo zastanawiałam się jaka jest zasada przyswajania wiedzy na temat każdej z kart, tym bardziej, że jedna karta w zależności od kontekstu może mieć wiele znaczeń. Otóż, autor podaje ciekawe ćwiczenia umożliwiające oswojenie się z konkretną kartą. Niezwykle ważne są również nasze przeczucia i odczucia. Nauka Tarota i umiejętność posługiwania się nim, wiążą się z wieloma miesiącami i latami analizowania owych kart.

Piotr Gońciarz dosyć często podkreśla, że Tarot, nie jest „suchą” wiedzą. Istotną sprawą w odczycie jest tak zwany szósty zmysł. Możliwość przewidywania i swego rodzaju diagnozowania pytania od osoby, której stawia się Tarota, bardzo mocno związana jest z odprężeniem naszego ciała i umysłu. Nigdy nie należy posługiwać się kartami, gdy jesteśmy zdenerwowani lub nie umiemy znaleźć sobie miejsca. Rozwinięcie tego tematu znajduje się w książce.

Ponadto w pozycji tej znajdują się interpretacje każdej z kart, podział na Arkana Wielkie i Arkana Małe oraz przykładowe rozkłady kart. Osobiście, żeby lepiej zrozumieć rozłożenia kart obejrzałam program „Arkana magii”. Według autora należy stosować rozkład, który nam najbardziej odpowiada, w którym najlepiej się czujemy.

„Trzeba najpierw poczuć dany rozkład, aby był on dla nas bardziej czytelny” [2]

Interesujące jest także to, że nie należy stawiać Tarota wielokrotnie w ciągu dnia. Dlaczego? Odsyłam do książki. „Jasnowidzenie w interpretacji Tarota”, to jak wspomniałam vademecum wiedzy, to niewielka objętościowo książka, naszpikowana najważniejszymi informacjami. Jednak dla osób interesujących się Tarotem na profesjonalnym poziomie, będzie to jednak za słaby zastrzyk informacji. Autor zdaje sobie z tego sprawę i odsyła do innych pozycji.

W mojej ocenie, książka ta jest niezwykle cenna dla początkujących tarocistów. Osobiście bardzo lubię taką tematykę, także doceniam tego typu pozycje. „Jasnowidzenie w interpretacji Tarota” mogę z całą pewnością polecić osobom, które interesują się Tarotem oraz wszystkim, którzy mają zamiar zapoznać się z tematyką jasnowidzenia z kart.

Ocena:5/6

[1] Piotr Gońciarz – Jasnowidzenie w interpretacji kart Tarota, Wydawnictwo Studio Astropsychologii, str. 49.
[2] j/w., str. 84.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii

http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com

„Miej otwarty umysł na to, co nieznane i subtelne, a z łatwością rozbudzisz swój szósty zmysł” [okładka]

NOTA WYDAWCY:
Piotr Gońciarz – parapsycholog, znawca metod niekonwencjonalnych, doradca rozwoju osobistego, pomaga w rozwiązywaniu problemów za pomocą Tarota i umiejętności jasnowidzenia.

MOJA OPINIA:
Tarotem, wszelkiego rodzaju afirmacjami, wróżbiarstwem i...

Joanna M. Chmielewska, to popularna autorka, dla której pisanie jest pasją i odskocznią od rzeczywistości. Pisze zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Lubi prowadzić warsztaty pisarskie. Znana jest z opowiadań Kaczucha (Dziewczyńskie bajki na dobranoc) i utworów dla dzieci.

Wybierając Poduszkę w różowe słonie, zasugerowałam się głównie tytułem i przyjemną w odbiorze okładką. Mimo, iż przeczytałam etykietę wydawcy, cały czas liczyłam na lekką, niezobowiązującą lekturę. Słoń w tytule, do tego jeszcze różowy musiał oznaczać przyjemne czytadło. Nie kwestionuję tego, że książkę czyta się z przejęciem i napięciem jednocześnie, bo to naprawdę dobrze napisana historia, ale nie mamy co liczyć na sporą dawkę humoru przynoszącego rozluźnienie i nieokiełznaną radość. Jakie było moje zdziwienie, gdy zaczytywałam się coraz dalej i dalej. Dałam się okiełznać niepozornemu tytułowi, stąd moje zaskoczenie. Zaznaczam, że książka jest świetna, ale porusza trudne tematy. Nieodłącznymi elementami w tej historii są śmierć, nieporadność, tęsknota.

Główną bohaterką jest Hanka – kobieta sukcesu o mocnym charakterze, pedantka, mające własne zdanie, wierząca tak naprawdę jedynie w przyjaźń z Ewą, która umiera na raka, zostawiając Hance pod opiekę pięcioletnią córeczkę.

„– Co będzie z Anią? Gdyby coś mi się stało... – Łzy Ewy znaczyły mokrą mapę na szarym swetrze.
Hanka wiedziała, że przyjaciółka nie ma rodzeństwa, na dalekie ciotki nie ma co liczyć, a ojciec dziecka... . Adam oznajmił, że dziecka nie uzna” [1]

Autorka wprowadza czytelnika w „dwa światy” tj. świat małej Hani i dorosłej Hanki. Poprzez przeplatanie dzieciństwa z dorosłym życiem, doświadczamy przemiany Hanki, poznajemy także Ewę. Odbiorca mimowolnie będzie rozczulał się nad przyjaźnią dziewczynek, przez co często będzie zadawał sobie pytanie dlaczego?

Wątkiem niezwykle ważnym w moim odczuciu jest wątek Ani, małej dziewczynki, której po stracie mamy pozostał tylko ukochany miś Florian, która nie może zrozumieć dlaczego mamy już nie ma, gdzie się podziała, dlaczego zostawiła ukochaną córeczkę, czy może przestałą ją kochać. Momentami ciężko było mi czytać o przemyśleniach i postepowaniach pięcioletniego dziecka, nie mogłam sobie wyobrazić, co może tkwić w główkach dzieci, którym umierają rodzice. Mimo, że to tylko książka, to przecież takie rzeczy się dzieją.

Tragedia dziecka, to nie jedyny problem poruszony w książce. Autorka zwróciła również uwagę na relacje z osieroconym dzieckiem. Hanka nie nawiązywała bliższych kontaktów ze znajomym, ceniła sobie swoją przestrzeń, odrębność i indywidualność. Gdy nagle w jej domu pojawiła się mała dziewczynka, nie chciała jej zauważać, wiele razy udawała, że nie słyszy płaczu małej. Wielokrotnie zastanawiała się dlaczego zgodziła się na opiekę nad dzieckiem, może podświadomie myślała, że Ewa jakimś cudem wyzdrowieje, bo przecież czasami tak się dzieje. Niestety, tym razem cud się nie zdarzył.

„Ania nie miała siły już czekać i czuła się jak napompowany do granic możliwości balonik, który za chwilę nie wytrzyma i pęknie” [2]

Nie chcę zdradzać jak będą budować się relacje ceniącej swobodę Hanki i zagubionej Ani, oraz czy te relacje w ogóle będą miały szansę na jakiś progres, bo pozycja ta, to lektura warta przeczytania, to książka, która wywołuje ból i wiele smutku, ale też zmusza do refleksji, do wielu przemyśleń, umożliwia nam szersze spojrzenie na rzeczy ważne. Dzięki Poduszce w różowe słonie docenimy, to co mamy, z miłością i troską zwrócimy uwagę na każde dziecko. Ta pozycja wzbudza czujność, bo dziecko po stracie rodzica, mimo iż zamyka się przed całym światem, w środku z tym właśnie światem toczy zaciętą walkę.

Czytając książkę skupiłam się głównie na wątku Ani, ale historia Hanki również zwraca uwagę. Pod koniec powieści dowiadujemy się dlaczego młoda kobieta potrafi być tak oschła, bezwzględna i unikająca nawiązania bliższych więzi z dzieckiem. Okazuje się, że obecne życie ma podstawy w życiu dziecięcym. Podejrzewam, że autorka celowo przenosiła nas do przeszłości Hanki, by czytelnik mógł zdać sobie sprawę z tego, że dziecięce przeżycia mają oddźwięk w późniejszych latach.

Poduszka w różowe słonie, to książka, którą warto poznać, by zastanowić się nad tym, co robimy, jak robimy i kiedy. Jak już pisałam wcześniej, nie jest to lekkie czytadło na niedzielne popołudnie. Należy przygotować się na trudne tematy. Pisarka operuje sprawnym i spójnym językiem, dlatego lekturę tę czyta się bardzo szybko. Osobiście robiłam wiele przerw podczas czytania, po to, by przeanalizować i przemyśleć niektóre sprawy.

Pozycję tę polecam każdemu, kto lubi powieści obyczajowe przeplatane ważnymi, aczkolwiek trudnymi tematami, każdemu kto ma dziecko oraz wszystkim zwolennikom pani Chmielewskiej.

Ocena: 5/6

[1] Joanna M. Chmielewska – Poduszka w różowe słonie, Wydawnictwo MG, str. 35.
[2] j/w., str. 173.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu MG

Recenzja pochodzi z mojego blogu:
http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com

Joanna M. Chmielewska, to popularna autorka, dla której pisanie jest pasją i odskocznią od rzeczywistości. Pisze zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Lubi prowadzić warsztaty pisarskie. Znana jest z opowiadań Kaczucha (Dziewczyńskie bajki na dobranoc) i utworów dla dzieci.

Wybierając Poduszkę w różowe słonie, zasugerowałam się głównie tytułem i przyjemną w odbiorze...

NOTA WYDAWCY:
Dr Gregg D. Jacobs – specjalista leczący bezsenność. Od lat uświadamia zagrożenia wynikające z używania środków nasennych, zgłębia także naturalne techniki pozwalające przezwyciężyć zaburzenia snu.

Nie możesz zasnąć?
Czujesz ciągłe zmęczenie?
Oto szansa dla Ciebie!

MOJA OPINIA:
Bezsenność – chyba, każdy jej doświadczył, wkrada się w naszą podświadomość i organizm w momentach, gdy może nam najbardziej zaszkodzić. Zmartwienia, problemy, nowa praca i wiele innych czynników powodują, że nie możemy zasnąć. Mimo, iż w takich sytuacjach najczęściej odczuwamy zmęczenie, to wciąż się wiercimy, nerwowo spoglądamy na zegarek doprowadzając się do jeszcze większej frustracji. W końcu sięgamy po lekarstwa przeciwko bezsenności, które tylko łagodzą objawy w danym momencie, ale nie leczą, wręcz przeciwnie. Często po zażyciu środków na bezsenność, po „przespanej” nocy organizm jest osłabiony, zdolność koncentracji niewystarczająca, co prowadzi do przygnębienia i obwiniania się o tę sytuację.

Jak podaje dr Jacobs, temat bezsenności nie jest dobrze znany, lekarze nie próbują podjąć się leczenia tego schorzenia, tylko od razu wypisują lekarstwa, które mają „zbawienny” wpływ na sen. Według autora bezsenność, to bardzo poważny problem. Boryka się z nią około 1/3 populacji. Ale czy można złagodzić bądź wyeliminować tę chorobę z naszego życia bez zastosowania leków? Otóż dr Jacobs odpowiada twierdząco. Na podstawie wieloletnich badań opracował program bezlekowej kuracji. Najważniejszy w jego programie jest punkt, w którym należy zapoznać się ze źródłem bezsenności, dokładnie poznać jej przyczyny i właśnie na tych przyczynach skupić się najbardziej, bo u każdej osoby mogą być one bardzo różne.

„Próbując radzić sobie z bezsennością, większość osób na nią cierpiących zaczyna angażować się w szereg zachowań bądź nawyków, które wydają się doraźnie pomagać, ale długofalowo jedynie podtrzymują bezsenność” [1]

Autor podaje w książce wiele fachowych określeń, analizuje fazy snu, charakteryzuje fizjologię bezsenności w różnych wariantach, opisuje niekorzystny wpływ leków na nasze samopoczucie, ale najważniejsze jest to, że bardzo dokładnie opisuje swój program leczenia bezsenności. Czytelnik mam do dyspozycji dziennik snu, w którym musi samodzielnie przeprowadzić swoją ocenę stanu bezsenności, a następnie musi wypełnić ankietę dotyczącą poziomu stresu. Pytania doktora Jacobsa zawarte w tej części dają nam do myślenia. Musimy przeprowadzić analizę swojej osobowości, określić to, co nas najbardziej stresuje, musimy nabrać pozytywnej wiary i myśli, i nauczyć się je kontrolować.

„Przyzwyczajenia, o których mówi się, że są naszą drugą naturą, rządzą również i snem” [2]

Autor przez sześć tygodni prowadzi czytelnika krok po kroku, a na koniec każdego tygodnia proponuje podsumowanie postępów. Wszystkie uwagi autora są bardzo cenne. Dr Jacobs przedstawia wiele zależności snu od czynności, które wydawałyby się bez wpływu na sen.

Książka na pewno trafi do osób, które cierpią na problemy z bezsennością, bądź zaczynają ją zauważać. Pozycją tą zainteresują się także te osoby, które na przykład pod wpływem stresu nie umieją zasnąć. Książka ta będzie istotną wskazówką dla osób, które kiedykolwiek borykały się z tym jakże istotnym problemem. Powiedz dobranoc bezsenności, to niezwykle cenna lektura.

Ocena: 5/6

[1] Dr Gregg D. Jacobs - Powiedz dobranoc bezsenności. Jak zdrowo spać i lepiej żyć, Wydawnictwo Studio Astropsychologii, str. 71.
[2] j/w., str. 174.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii.

Recenzja pochodzi z mojego blogu: http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com

NOTA WYDAWCY:
Dr Gregg D. Jacobs – specjalista leczący bezsenność. Od lat uświadamia zagrożenia wynikające z używania środków nasennych, zgłębia także naturalne techniki pozwalające przezwyciężyć zaburzenia snu.

Nie możesz zasnąć?
Czujesz ciągłe zmęczenie?
Oto szansa dla Ciebie!

MOJA OPINIA:
Bezsenność – chyba, każdy jej doświadczył, wkrada się w naszą podświadomość i...

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak urodziła się w 1979 roku. Jest osobą wszechstronnie uzdolnioną, absolwentką dziennikarstwa i marketingu. Poszukiwała swojej drogi nagrywając piosenki dla dzieci, malując, grając na pianinie czy pisząc. Ostatecznie poświęciła się pisaniu. Znana jest z powieści takich jak Niebieskie migdały, Przebudzenie, Ucieczka znad rozlewiska i oczywiście Upalne Lato Marianny.

Autorka o swojej książce mówi tak:
„Upalne lato Marianny rodziło się we mnie powoli. Niespiesznie pączkowało słowami, przecinkami, akapitami. Aż do dnia, gdy z zasłyszanych przed laty opowieści, z tęsknoty za światem, którego już nie ma, i za ludźmi, którzy odeszli, powstała ta historia” [1]

Jak sam tytuł wskazuje, historia zawarta w powieści rozgrywa się latem. Nie jest to jednak byle jakie lato. To ostatnie spokojne miesiące przed wybuchem wojny w 1939 roku. Główną bohaterką tej opowieści jest Marianna Borucka, osiemnastoletnia dziewczyna, mieszkająca w pięknym dworku, w malowniczej, mazowieckiej wsi. Marianna dowiaduje się, że została przyjęta na studia, na Wydziale Prawa w Warszawie. Cieszy się, że już niebawem pozna życie w dużym mieście. Ale czy na pewno?

Czytając Upale lato Marianny miałam wrażenie, że byłam bliżej tych czasów. Na dzień dzisiejszy ciężko jest wyobrazić sobie, że kobieta ma niewiele do powiedzenia, że powinna być w cieniu mężczyzny i najlepiej nie wiedzieć więcej niż on. Marie buntuje się przeciwko tym stereotypom, między innymi dlatego też wybiera prawo, by udowodnić, że kobieta jest wiele warta. Budzą się w niej też zainteresowania płcią przeciwną. Jest oczarowana Zygmuntem, który w przyszłości ma być jej wykładowcą. Mimo to, Marianna czuje, że Zygmunt w jakiś sposób odwzajemnia to uczucie. Nie chce nikomu mówić o tym, co się dzieje w jej głowie, sercu, duszy, bo przecież nie wypada, bo przecież kobieta nie może.

„Marianna ma wrażenie, jakby skóra jej ramion, brzucha, ud, pośladków była niezapisana księgą, którą Zygmunt mógłby wypełnić. Swoimi pocałunkami, błądzeniem rąk...
Czy to, co się w niej budzi, to miłość? Czy tylko pragnienie stęsknionego wieloletnim oczekiwaniem ciała?” [2]

Choć w Polsce coraz częściej mówi się o wojnie, o tym, co może się stać, Marianna nie wierzy w te przesłanki, traktuje je raczej jak nic nie znaczącą prowokację. Teraz liczy się tylko ona i jej rozbudzająca się kobiecość. Ową kobiecość dostrzega Gabriela, bardzo konserwatywna gospodyni domu, która po śmierci matki dziewczyny traktuje Marie niczym własną córkę. Kobieta obawia się o dziewczynę, ale wie, że nic nie może zrobić.

W powieści przewijają się różne osobowości. Autorka sprawnie przedstawia każdą postać i umiejętnie wplata je w życie Marianny. Poznajemy między innymi przyjaciółkę Marianny Krysię, Zenona – kolegę z dziecinnych lat, Michałka – brata Marie. Każda z postaci niesie ze sobą inną historię, czasem cierpką i smutną, czasem wartą wspomnień.

Nie chce zdradzać treści książki, ale mogę zapewnić, że jest to niezapomniana opowieść. Dostrzegamy w niej jak błędy popełniane w młodości mogą wpływać na samopoczucie tak młodej osoby. Katarzyna Zyskowska-Ignaciak nie bała się śmiałych opisów emocji siedzących w głowie dorastającej kobiety. Upalne lato Marianny, to nie tylko miłosne uniesienia i rozterki, to też tragedie rozgrywające się tuż obok, ale o których nie należy mówić, bo w tamtych czasach bita kobieta nie powinna występować przeciwko swojemu mężowi, a młoda dziewczyna będąca w ciąży okrywała wstydem i hańbą całą rodzinę. Tematy poruszane prze autorkę mają szeroki oddźwięk w dzisiejszych czasach, co daje dużo do myślenia.

„Pani żartuje? Na policję? Bo chłop pobił żonę po paru głębszych? Wyśmialiby mnie... To są przecież sprawy rodzinne. Kogo to by miało obchodzić? [3]

Książkę pochłania się jednym tchem. Wciąga już od samego początku. Napisana jest bardzo sprawnym i przejrzystym językiem. Niesie ze sobą jakąś tajemnicę. Polecam ją każdemu, aczkolwiek przede wszystkim spodoba się kobietom. Książka wydaje się lekka i przyjemna, ale to tylko pozory. Zakończenie bardzo zaskakuje i wywołuje emocje zmuszające do przemyśleń.

Ocena: 5/6

[1] Katarzyna Zyskowska-Ignaciak, Upalne lato Marianny, Wydawnictwo MG, okładka.
[2] j/w., str. 82.
[3] j/w., str. 181.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu MG

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak urodziła się w 1979 roku. Jest osobą wszechstronnie uzdolnioną, absolwentką dziennikarstwa i marketingu. Poszukiwała swojej drogi nagrywając piosenki dla dzieci, malując, grając na pianinie czy pisząc. Ostatecznie poświęciła się pisaniu. Znana jest z powieści takich jak Niebieskie migdały, Przebudzenie, Ucieczka znad rozlewiska i oczywiście...

NOTA WYDAWCY:
Deepak Chopra – jest jednym z czołowych nauczycieli nauk Wschodu w świecie Zachodu i założycielem The Chopra Center for Wellbeing w Carlsbad, w Kalifornii. Napisał dotychczas ponad pięćdziesiąt książek, spośród których wiele zostało bestsellerami New York Timesa.

Gotham Chopra – autor, przedsiębiorca i znawca symboliki w literaturze ilustrowanej. Jest założycielem firmy Liquid Comics, poprzez którą współpracował między innymi z Johnem Woo, Guyem Ritche i Nicolasem Cage.

MOJA OPINIA:
Książka powstała w oparciu o przemyślenia ojca i syna. Głównym autorem jest Deepak, a Gotham jest swego rodzaju interpretatorem przemyśleń swojego ojca i przewodnikiem po science fiction – świecie superbohaterów. Jak sam tytuł wskazuje, książka traktuje o prawach rządzących losem superbohaterów. Owe prawa to: równowaga, transformacja, moc, miłość, kreatywność, intencja i transcendencja. To prawa, które powinien poznać każdy człowiek, by stać się lepszym, silniejszym i odważniejszym.

„To nie tragiczne zdarzenie definiuje nasze życie lecz wybory, których dokonujemy, by się z tą tragedią uporać” [1]

Prawdę mówiąc, książka jakoś szczególnie mnie nie porwała, początkowo nawet trochę męczyła. Natomiast bardzo podoba mi się przesłanie. Człowiek faktycznie zaczyna nabierać wiary w siebie i podświadomie szuka ukrytej w sobie mocy, bo w pewnym momencie zdaje sobie sprawę z tego, że ta moc gdzieś w nim jest. Autor jako swego rodzaju superbohaterów przedstawia Buddę, Jezusa, naukowców takich jak Einstein, muzyków jak Mozart oraz, a raczej przede wszystkim postaci będące głównymi bohaterami komiksów i filmów, czyli Supermana, Spidermana, Batmana itp. Każdy z nich ma w sobie moc, którą potrafi zamienić w coś niemal nadprzyrodzonego. Przyznam, że denerwowały mnie ciągłe historie coraz to innych komiksowych bohaterów, tym bardziej, że nigdy nie przepadałam za tego typu opowieściami. Moją ciekawość autorzy wzbudzili, pisząc o bóstwach czy postaciach realnych, które świadomie brnęły bądź brną przez ścieżkę swojego życia i wznoszą się na wyżyny, dzięki czemu można ich nazwać superbohaterami.

„Pomyśl o olimpijczykach, wielkich artystach, baletnicach, muzykach, poetach lub dowódcach – zwykłych ludziach, którzy byli w stanie wznieść siebie na poziom niezwykłości, dzięki temu, że pozwolili, aby świadomość przez nich przepłynęła” [2]

Książka jest godna polecenia dzięki przesłaniu jakie ze sobą niesie, bo czytając tę pozycję podświadomie zaczynamy wierzyć w swoje możliwości i ukryte umiejętności. Zapewne Ci, którzy nie przepadają za komiksami będą się początkowo denerwować, ale ostatecznie dostrzegą sens i znaczenie tej lektury. Książka ta na pewno trafi do osób, które utraciły wiarę w siebie, które chcą być szczęśliwsze, chcą odnaleźć życiowy cel i nabrać odwagi do jego realizacji.

Ocena: 4/6

[1] Deepak Chopra i Gotham Chopra – „Siedem duchowych praw superbohaterów. Obudź w sobie moc”, Wydawnictwo Studio Astropsychologii, str. 23.
[2] j/w., str. 71.

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję Wydawnictwu Studio Astropsychologii

Recenzja pochodzi z mojego blogu:
http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com/

NOTA WYDAWCY:
Deepak Chopra – jest jednym z czołowych nauczycieli nauk Wschodu w świecie Zachodu i założycielem The Chopra Center for Wellbeing w Carlsbad, w Kalifornii. Napisał dotychczas ponad pięćdziesiąt książek, spośród których wiele zostało bestsellerami New York Timesa.

Gotham Chopra – autor, przedsiębiorca i znawca symboliki w literaturze ilustrowanej. Jest...

Recenzja pochodzi z mojego blogu: http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com/

Claire urodziła się w 1981 roku w byłym NRD. W dzieciństwie mieszkała na wsi. Tarota uczyła się od matki. Studiowała pedagogikę i socjologię. Opublikowała magazyn dla czarownic, a później zaczęła pisać książki. Więcej informacji znajduje się na stronie Claire: www.holunderhexe.de

Widząc tytuł „Magia wiedźm. Rytuały, specyfiki i zaklęcia”, myślałam że to książka jedynie o czarach, zaklęciach, rzucaniu uroków czy innych tym podobnych rzeczach. Zostałam bardzo miło zaskoczona, bo pozycja ta, traktuje poniekąd o ziołolecznictwie, aromaterapii czy chromoterapii, przez co niemal zatopiłam się w książce, a do niektórych akapitów wracałam i uważnie studiowałam. Uwagę przyciągają również małe rycinki roślin w dolnych rogach stron. Taki subtelny dodatek dodaje książce wiele uroku i wprowadza czytelnika w magiczny nastrój. Mimo, że temat magii fascynuje i intryguje, tytuł książki jakoś mi nie odpowiada. Jest to oczywiście moje subiektywne odczucie. Być może dlatego, że w tym zagadnieniu bardzo lubię subtelność i ukryte przekazy. Na szczęście bezpośredniość i otwartość zawarta w tytule, nie odbiera książce tej magicznej nutki.

Autorka wyraźnie daje do zrozumienia, że życie w zgodzie z samym sobą, wyciszenie i wyzwolenie od złych nawyków jest niezbędnym elementem uzyskania równowagi w naszej egzystencji, podaje także krótką interpretację centr energetycznych naszego ciała – czakr. Dlatego też Claire sporo czasu poświęca medytacji. Opisuje zadziwiające przykłady zdobywania energii życiowej poprzez medytację np. z chmur, kamieni czy z dymu. Poza tym uważa, że należy korzystać z tego, co dodaje nam energii.

„Wykorzystanie jednego dnia weekendu tylko dla siebie i spędzenie go w białej pidżamie, podczas gdy pozwoli się duszy leniuchować, może bardzo pomóc w zyskaniu nowych sił” [1]

Jak już wspomniałam, autorka dość obszernie opisuje odziaływanie różnych zapachów. Zajęła się ich zcharakteryzowaniem i oddziaływaniem. Przykładowo cytryna działa pobudzająco, grejpfrut oczyszcza atmosferę po kłótni czy sporze, melisa umożliwia odsunięcie od siebie negatywnych myśli. Na pewno każdy znalazłby coś dla siebie. Bardzo podobnie Claire potraktowała kolory, kadzidła i kamienie. Każde z osobna ma inne znaczenie, kumuluje bądź rozładowuje energię w danym pomieszczeniu. Autorka nie zapomniała o osobnym rozdziale poświęconym miłości i erotyce. Podaje receptury na pobudzające libido kąpiele, sposoby na ożywienie związku czy pozbycie się nachalnego adoratora.

Mimo, że od lat interesuję się aromaterapią i powiązanymi z nią kadzidłami oraz wszelkimi zapachami różnych pochodzeń, działających pobudzająco bądź łagodząco, najbardziej w tej pozycji zainteresował mnie dział dotyczący wróżenia, a przede wszystkim Tarota. Autorka pisze o wahadełkach, wróżeniu z fusów czy z dymu, pisze także o kulach do wróżenia, ale najdokładniej opisała karty Tarota, ich znaczenie, którą ręką należy wyciągać kartę, kiedy można je rozłożyć, jakie są układy kart i ich interpretacja. Wróżenie ma wielu zwolenników jak i przeciwników, opiera się na dotychczasowym życiu osoby, której przepowiednia dotyczy. Należy jednak pamiętać, żeby nie traktować wróżby jak wyroczni.

„Coś, co nie funkcjonuje nie utrzymałoby się nigdy tak długo w historii ludzkości, nie miałoby tak wielu wariantów i nie wzbudzały także takich namiętności, jakie wywołują przecież znaczenia różnych omenów” [2]

Nie ukrywam, że książka mnie zauroczyła. Podoba mi się w niej możliwość praktycznego zastosowania w domu otaczających nas naturalnych składników. Na pewno wiele z nas wnosi do domu kwiaty, by poza pięknem uwodziły również zapachem, sporo osób pewnie posiada też kolekcję bursztynów lub innych kamieni szlachetnych. Według Claire, to nie my wprowadzamy do domu zapachy, kamienie czy kolory, to one wybierają nas i dają nam tą energię, której właśnie potrzebujemy.

Książkę z czystym sumieniem polecam tym osobom, które interesują się znaczeniem zapachów, kolorów czy kamieni w stosunku do naszej energii życiowej, na pewno ją docenicie i będziecie do niej wracać. Książka sprawdzi się także w rękach osób, które są zainteresowane tematem wróżbiarstwa i medytacji.

Ocena: 5/6

[1] Claire – „Magia wiedźm. Rytuały, specyfiki i zaklęcia”, Wydawnictwo Studio Astropychologii, str. 60.
[2] j/w., str. 181.

Recenzja pochodzi z mojego blogu: http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com/

Claire urodziła się w 1981 roku w byłym NRD. W dzieciństwie mieszkała na wsi. Tarota uczyła się od matki. Studiowała pedagogikę i socjologię. Opublikowała magazyn dla czarownic, a później zaczęła pisać książki. Więcej informacji znajduje się na stronie Claire: www.holunderhexe.de

Widząc tytuł...