"Kto nie ogląda się za siebie, temu trudniej się potknąć i przewrócić"


Paige O'Toole jest bardzo dobra w dwóch rzeczach: w rysowaniu i w uciekaniu. Oba te talenty odziedziczyła po matce. Paige w wieku osiemnastu lat, zaraz po skończeniu liceum, ucieka z domu. Pozostawia za sobą swoje rodzinne Wietrzne Miasto Chicago, samotnego ojca i bolesne wspomnienia. Dziewczyna trafia do miasta Cambridge. Tam udaje się jej zdobyć posadę kelnerki w taniej restauracji o nazwie "Mercy". Stałymi bywalcami tego lokalu są głównie studenci i profesorowie. I właśnie pierwszym klientem Paige jest student trzeciego roku medycyny, majestatyczny i ambitny Nicholas Prescott. Pomimo dzielących różnic, coś ciągnie ich do siebie z niewyobrażalną siłą.
Ani niechęć jego rodziców, ani to że w zasadzie wiedzą o sobie tyle co nic, nie jest w stanie powstrzymać zakochanych przed ślubem.
Kilka lat później na świat przychodzi ich syn, Max.
A Paige powoli się rozsypuje...


"Życia się nie planuje, życie trzeba przeżyć"


Nicholas to upragniony syn zamożnego lekarza i fotografki-arystokratki (jej rodowód korzeniami sięga samego Mayflower). W życiu nigdy niczego mu nie brakowało. Bogaty, charyzmatyczny, po studiach na Harvardzie. W pełni świadomy tego jak działa na kobiety, hojnie korzysta i z tego rodzaju uroków życia. Do momentu w którym spotyka prostolinijną i uroczą Paige O'Toole - kobietę która nie kocha go za pieniądze, tytuły czy nazwisko tylko za to jakim jest człowiekiem. On sam z zaskoczeniem stwierdza, że pragnie za wszelką cenę chronić ją, otoczyć opieką. Dać Paige wszystko co tylko zapragnie.

Paige tak naprawdę została wychowana przez ojca, ponieważ niedługo po jej piątych urodzinach matka spakowała walizki i bez słowa pożegnania opuściła ich. Po rodzicielce Paige pozostaje jedynie garść wspomnień i uczucie ogromnej pustki, której nic ani nikt nie jest w stanie całkowicie zapełnić.
Paige jest artystką: i to nie byle jaką. Potrafi dosłownie zajrzeć w głąb ludzkiej duszy, odczytać linie życia w rysach twarzy i nanieść na papier skrywane głęboko wspomnienia, lęki i obawy ukryte w mistrzowsko nakreślonym portrecie. Posiada ona niezaprzeczalny talent. Jednak marzenia o uczelni plastycznej musi odłożyć na czas nieokreślony - zwłaszcza gdy utrzymuje siebie i męża do czasu aż staną na nogi (rodzice Nicholasa oświadczyli, że jeśli się pobiorą, przestaną płacić za jego studia); kiedy Paige dowiaduje się że jest w ciąży, uczelnia plastyczna staje się bardzo odległym marzeniem. Ale jest to najmniejszy z problemów głównej bohaterki. Nieustannie dręczą ją wątpliwości czy podoła w swojej nowej życiowej roli - w roli matki. Paige zadaje sobie sama pytania: czy jest zdolna do poświęcenia się dziecku; czy w ogóle możliwe jest żeby była dobrą matką, skoro tak naprawdę nie miała swojej? Przepełniona żalem, dręczona wciąż pogłębiającym się poczuciem pustki, decyduje się w końcu na bardzo desperacki krok.
Paige bowiem pokazuje, że niedaleko pada jabłko od jabłoni - opuszcza męża i synka. Chce odszukać swoją matkę i uzyskać odpowiedź na pytanie dręczące od lat: dlaczego ją opuściła?


"Jak bardzo się różni życie według czyichś oczekiwań od życia zgodnie z własnymi pragnieniami"


Nie wierzę, ale to już moje dziewiąte spotkanie z twórczością Jodi Picoult. "Odkryłam" ją w grudniu minionego roku i od tamtej pory wynoszę jej książki z biblioteki w mini stosikach (max. 3 książki). Jednocześnie "Linia życia" jest moją pierwszą książką Picoult w której akcja nie rozgrywa się na sali sądowej. Z początku obawiałam się, że skoro nie będzie ani ławników ani sądu najwyższego, ta może mi się nie spodobać tak jak poprzednie książki. Ale nic z tych rzeczy. Picoult mnie nie zawiodła.

Postać Paige jest jak dla mnie dosyć osobliwa, wręcz dziwna - trochę jak zagadka (albo kosmita). Z jednej strony wrażliwa, krucha i bardzo, bardzo zagubiona; z drugiej zaś silna, zaradna, wygadana i bardzo, bardzo uparta. Z niektórymi działaniami Paige się nie zgadzałam, ale nie potrafiłam jej też całkowicie za nie potępić.
Najbardziej polubiłam Nicholasa, męża głównej bohaterki. Był arogancki, cholernie uparty, ambitny i czasami szorstki w obejściu, ale tak naprawdę w głębi był kimś znacznie więcej niż rozpieszczonym arystokratą.
Bardzo podobało mi się uczucie łączące Paige i Nicholasa: pozbawione ckliwości, pretensjonalności. Było ono szczere i naturalne; miało w sobie coś tak prostego i ujmującego że nie mogłam się nie zachwycić.

Natomiast nigdy nie zrozumiem co kierowało matką Paige gdy opuszczała swoją pięcioletnią córkę i męża. Jak dla mnie była straszną egoistką; nie wiem czy potrafiłabym jej wybaczyć, będąc na miejscu Paige.


Muszę przyznać, że moja ocena jest odrobinkę naciągana. Sama historia jak dla mnie zasługuję na mocne 7. Jednakże książka zmusza do myślenia, nie pozwala się oderwać pomimo tego że - bądź co bądź - jest to dosyć prosta historia, w sumie nic oryginalnego. Ale ma w sobie to "coś". Tak więc za owe "coś", za głównych bohaterów, emocje, za zarwaną noc i przespane popołudnie daje 8 gwiazdek.

"Linia życia" jest powieścią o poszukiwaniu własnej tożsamości, o dorastaniu, o miłości - przede wszystkim miłości macierzyńskiej. Tak jak każda książka Picoult skłania do głębszej refleksji.

"Kto nie ogląda się za siebie, temu trudniej się potknąć i przewrócić"


Paige O'Toole jest bardzo dobra w dwóch rzeczach: w rysowaniu i w uciekaniu. Oba te talenty odziedziczyła po matce. Paige w wieku osiemnastu lat, zaraz po skończeniu liceum, ucieka z domu. Pozostawia za sobą swoje rodzinne Wietrzne Miasto Chicago, samotnego ojca i bolesne wspomnienia. Dziewczyna trafia...