Ciemność, rozświetlana jedynie przez parę ulicznych latarni. Ostre słowa, podniesione głosy. Dwie dziewczynki stojące samotnie na środku ulicy. Nagle jedna z nich odchodzi, ściskając w ręku czerwony balon w kształcie serca. Odwraca się i wkracza w mrok. Z każdym kolejnym krokiem staje się coraz bardziej niewidoczna, aż w końcu całkiem znika z pola widzenia. „Na pewno zaraz wróci”, myślisz, próbując uspokoić kołaczące w piersi serce i nachalne wyrzuty sumienia. „Chce mnie tylko nastraszyć”. Ona jednak nie wraca. Już nigdy. I ta kłótnia to ostatnie wspomnienie, które jej dotyczy. Gdy tylko zamkniesz oczy, zobaczysz obraz, jakby był wyciśnięty pod powiekami: oddalający się od Ciebie balon; jedyny jasny punkt w ciemności.

Osiem lat temu pięcioletnia Judy, będąc pod opieką starszej siostry Kim, zniknęła. Obraziła się na sprawującą nad nią opiekę dziewczynkę, odwróciła się i odeszła, by już nigdy nie wrócić. Żaden człowiek wiedział, co stało się z pięciolatką; jej sprawa pozostała pod znakiem zapytania. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał… Ślad po Judy zaginął, dziewczynka przepadła jak kamień w wodę.

Teraz siedemnastoletnia już Kim wciąż nie może pogodzić się ze stratą siostry. Winą obarcza siebie: w końcu to ona była wtedy z Judy, miała jej pilnować… Nękana wyrzutami sumienia, w prawie każdej pięciolatce widzi młodszą siostrę, wciąż szuka alternatywnych rozwiązań i rozbudza w sobie nadzieję za każdym razem, gdy jej oczom ukaże się czerwony balon czy dziewczynka z kręconymi włosami. Nie dopuszcza do siebie myśli, że Judy może już nie żyć i w każdą rocznicę zaginięcia pięciolatki wraz z rodzicami rozdaje ulotki dotyczące siostry i liczy na to, ż ktoś przypomni sobie jakiś szczegół z tamtej upiornej nocy. Kto stoi za zniknięciem Judy? Czy dziewczynka wciąż żyje? Czy po tylu latach są jakieś szanse, by ją odnaleźć?

Anne Cassidy w doskonały sposób pokazała, jak wygląda codzienność rodziny, której jeden z członków zaginął. Ciągła niepewność i krótkotrwałe nadzieje, niepokój, ból i wieczne oczekiwanie. Wyrzuty sumienia, niekończące się gdybania oraz natrętne myśli dotyczące tego, co stało się z bliską osobą: czy została porwana? zabita? Czy bardzo cierpiała? A może wszystko z nią w porządku? Może mieszka w innym kraju i ma się dobrze? Krewni zaginionej dziewczynki chwytali się drobnych faktów jak ostatniej deski ratunku. „Znaleziono jej bluzę. Dlaczego następną znalezioną nie miałaby być Judy?”

Cała historia przedstawiona jest niezwykle realistycznie, a narracja prowadzona w pierwszej osobie dodatkowo ułatwia wdrożenie się w sytuację. Utwór autorstwa Anne Cassidy wciągnął mnie od pierwszej strony i wypuścił spod swoich objęć dopiero po kilku godzinach, kiedy przeczytałam finalne zdanie i przestałam jak oniemiała patrzeć na ostatnią stronę. Wraz z Kim przeżywałam każdy nowy trop, martwiłam się o zaginioną dziewczynkę, nie mogłam wręcz usiedzieć w miejscu, trzymając kciuki, by nadzieja, którą rozbudziła w sobie siedemnastolatka nie została brutalnie zgaszona. Chciałam, by Judy się odnalazła i zastanawiałam się, co mogło się z nią stać. Gdzie poszła po tym, jak pochłonął ją mrok nocy? Czy ktoś ją spotkał? Wymyślałam coraz to nowsze scenariusze, głowiąc się nad tym, czy któryś z nich jest prawdziwy.

Podejrzewałam parę osób o to, że miały coś wspólnego z zniknięciem pięciolatki, jednakże dopiero parę stron przed wyjaśnieniem całej zagadki odkryłam, kto tak naprawdę maczał w tym palce. Muszę przyznać, że było to dość szokujące rozwiązanie; zwrot akcji, który aż przeraża swą prostotą.

Powieść ta nakłania do tego, by jak najwięcej czasu spędzać z bliskimi. W końcu nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co stanie się za minutę, jutro, za miesiąc lub rok. Przyszłość to dla nas jeden wielki znak zapytania; może ona diametralnie zmienić się w ciągu sekundy. Nie możemy stwierdzić, czy ukochana osoba będzie z nami za kilka dni. A może to nas zabraknie? Trzeba wykorzystywać każdą chwilę najbardziej jak się da, ponieważ mogą się one już nigdy nie powtórzyć.

„Z tęsknoty za Judy” wyróżnia się spośród książek młodzieżowych swoją oryginalnością i nietypowym podejściem do tematu. Duża w tym zasługa również Anne Cassidy, której styl pisania bardzo przypadł mi do gustu i pozwolił cieszyć się każdym słowem. Bynajmniej nie jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką, jednak chyba jeszcze bardziej udane od poprzedniego. Z niecierpliwością czekam na chwilę, w której rozpocznę lekturę kolejnej książki spod pióra Cassidy, ponieważ już teraz wiem, że będzie to obfitujące w emocje przeżycie, które pozostanie w mojej pamięci przez dłuższy czas.

Zrób krok w stronę idącej przed siebie pięciolatki. Złap ją za rękę, zawołaj, wykonaj cokolwiek, by ją zatrzymać. Nie pozwól jej zniknąć z Twojego życia już na zawsze. Po prostu nie pozwól jej odejść.

Ciemność, rozświetlana jedynie przez parę ulicznych latarni. Ostre słowa, podniesione głosy. Dwie dziewczynki stojące samotnie na środku ulicy. Nagle jedna z nich odchodzi, ściskając w ręku czerwony balon w kształcie serca. Odwraca się i wkracza w mrok. Z każdym kolejnym krokiem staje się coraz bardziej niewidoczna, aż w końcu całkiem znika z pola widzenia. „Na pewno zaraz...