Ojcostwo - trudna (jak nie najtrudniejsza) rola w życiu (prawie) wszystkich mężczyzn. Każdy może zostać ojcem, ale na pewno nie tatą. Nie ważne jest to, że gdy spłodzisz dziecko, to dasz mu pieniądze i dom. Można nawet powiedzieć, że to wystarczy - jestem odpowiedzialnym i prawdziwym ojcem, ponieważ dałem mojemu dziecku wszystko co potrzebowało. Jednak jest coś, co ono nie otrzymało, a tą rzeczą (uczuciem) jest miłość. Nic nie przekupi ojcostwo ani nie sprawi, że mężczyzna będzie nazywany tatą, gdy w relacji między facetem a dzieckiem zabraknie tego najważniejszego uczucia. Wtedy nie pomoże żadne bogactwo, ponieważ ojcostwa nie można kupić, bo ojcostwo to po prostu miłość mężczyzny do swojego dziecka; prawdziwa miłość, która jest jedyna, nietypowa i najlepsza. Niestety nie każde dziecko ją otrzymuje i nie każde może nazwać swojego ojca tatą, a nie wszyscy ojcowie z czystym sumieniem mogą powiedzieć, że są dumnymi, odpowiedzialnymi, a przede wszystkim zasłużonymi tatusiami. Jednak wśród nich jest jeden taki tatuś, który ma szczęśliwe dziecko o imieniu Tess, ale jest jeden problem - tata małej Tess jest niewidomy...

Ryan miał osiemnaście lat, kiedy wykryto u niego retinopatię - chorobę, która niszczy wzrok i jest związana ze zmianami zanikowymi siatkówki i utratą jej komórek. Od tamtego czasu ślepnie - w skutek czego teraz jest niewidomy. Jednak choroba niczego nie przekreśliła, a Ryan funkcjonuje tak, jak normalny zdrowy człowiek. Ma mieszkanie, w którym czuję się bezpiecznie i pewnie, oraz jest w nim sobą, nie musząc martwić się o to, czy zrobi sobie w nim krzywdę, ponieważ w swojej głowie ma już zarys wszystkich pomieszczeń. U jego boku jest też żona, Tracy, która swoją wiernością i miłością pokazuje, że Ryan jest bardzo ważną osobą w jej życiu. Tych dwoje dorosłych ludzi ma udany i piękny żywot - taka typowa małżeńska sielanka, gdzie jedynym (mniejszym) problemem jest ślepota Ryan'a. Jednak ich spokojne życie zakłóca planowana ciąża. Zaczynają pojawiać się obawy, które są mocno powiązane z radością. Ryan chce być ojcem, ale czy podoła tak odpowiedzialnej roli? Czy jego ślepota nie będzie tylko ciężarem dla żony, która niedługo będzie musiała zajmować się dzieckiem, ale także nim samym? Ta prawdziwa historia udowadnia, że świetnym tatą może być niewidoma osoba, ale też opisuje trud ojcostwa, masę upadków oraz niebezpieczeństw, które czyhają na tej drodze, i pokazuje poświęcenie człowieka, który zrobi wszystko, aby zapewnić dobry byt swojemu dziecku.

Miałem wielkie oczekiwania. Sądziłem, że gdy usiądę i zacznę czytać, to łzy będą mi lecieć jak rzeka, a ja nie będę mógł oderwać się od tej powieści. Jednak wielkie chęci opadły po kilkudziesięciu stronach, ponieważ większość treści jest poświęcona myślom Ryan'a. Dość często one nie opisują samego ojcostwa, ale jego życia jako osoby niewidomej. Z książki, przy której miałem płakać, zrodziła się lekko nudnawa powieść, gdzie mężczyzna chory na retinopatię opisał w pierwszych pięćdziesięciu stronach własne mieszkanie, kolejne strony poświęcił ciąży swojej żony, a później ojcostwu, pracy i życiu innych (do tego zdrowych) tatusiów. Brakowało mi takich żywych fragmentów, gdzie byłoby więcej akcji. Natomiast mi nie chodzi o typową akcje, ale o zwyczajne "coś", które poruszy i rozkręci tą książkę. Po prostu otrzymałem powieść, która została napisana tak jakby przez mgłę. Facet po prostu usiadł kilka lat po fakcie i postanowił, że spisze wszystkie swoje dokonania ojcowskie, zaczynając od planów na dziecko, a kończąc na tym, że jego pociecha poszła do przedszkola. Nie ma co się dziwić, ponieważ literatura obyczajowa (do tego amerykańska) już takie aspekty posiada. Właśnie takie książki, z życia wzięte, najlepiej się sprzedają, bo każdy kupi powieść, która posiada tytuł Zapiski niewidomego taty. Niestety na tym traci jedynie czytelnik, ponieważ oczekuje coś zniewalającego, a otrzymuje trochę monotonną książkę.

Największym atutem dzieła Ryan'a jest niesamowita okładka oraz świetny tytuł. Często te dwie rzeczy decydują o tym, że ktoś skusi się na daną powieść. Przyznam szczerze, że nawet ja należę do tych osób, ponieważ gdy tylko zobaczyłem okładkę, to bardzo mocno się nią zainteresowałem, a po odczytaniu tytułu, podjąłem decyzje, że ją biorę. Nawet nie przeczytałem krótkiej recenzji z tyłu, która, nie powiem, jest małym spoilerem, bo myślę, że opisy przewijania noworodka i spacery są najlepszymi i jedynymi opisami, które mnie w dość mocny sposób zaciekawiły. Nadal mam wrażenie, że kupiłem rewelacyjną okładkę i tytuł, a książka sama w sobie jest mdła i trochę bezbarwna.

Autor książki jest wykładowcą literatury angielskiej na Uniwersytecie Capilano, co wzbudza mój podziw. Ten fakt po prostu potwierdza, że Ryan jest naprawdę (mogę nawet powiedzieć) wybitną osobą. Jego język, którym się posługiwał, jest zrozumiały i dość bogaty, a większość użytych słów jest bardzo wyszukana. Może pisał już po fakcie, ale widać, że zawsze próbował wzbogacić powieść dość sporą wiedzą leksykalną, którą naprawdę posiadał. To spowodowało, że książkę czytało się dość przyjemnie i szybko, chociaż sama historia nie powaliła na kolana.

Książka jest świetnym przykładem relacji ojca do własnych dzieci. Mimo tego że Ryan jest niewidomy, to chce zajmować się swoim dzieckiem, tak samo jak własna żona. Nie poddaje się, ale dzielnie walczy do końca. Nawet zwykłe nakarmienie jest dla niego przeogromną trudnością, ale udaje mu się podołać zadaniu. Takie zwykłe rodzicielskie zadania musiały go kosztować wielu nerwów, ale także dużej próby zaufania małżonki. Czy wszystkie kobiety puściłyby swojego męża, który jest niewidomy, na spacer z niemowlakiem? Na pewno nie, a Tracy na to pozwoliła. Nie jest jednak to zwykła obojętność, ale taka sytuacja pokazała, że ich związek jest budowany na wzajemnym zaufaniu, miłości i szczęściu.

Zapiski niewidomego taty czyta się w dość szybki sposób. Może książka sama w sobie nie jest za bardzo ciekawa, ale myślę, że warto poświęcić jej trochę uwagi. Przyznaję, że nie należy spodziewać się historii, przy której nie będziesz się nudził, lecz książki, która ma po prostu zapewnić jakieś zajęcia w wolnej chwili. Sam jednak spodziewałem się czegoś więcej, a niestety otrzymałem dość przeciętną historie. Dlatego nie warto oceniać książki po okładce.

Ojcostwo - trudna (jak nie najtrudniejsza) rola w życiu (prawie) wszystkich mężczyzn. Każdy może zostać ojcem, ale na pewno nie tatą. Nie ważne jest to, że gdy spłodzisz dziecko, to dasz mu pieniądze i dom. Można nawet powiedzieć, że to wystarczy - jestem odpowiedzialnym i prawdziwym ojcem, ponieważ dałem mojemu dziecku wszystko co potrzebowało. Jednak jest coś, co ono nie...