Tadashi zostaje uratowany, ale przytomnośc odzyskuje dopiero po miesiącu, trafiając pod opiekę wuja. Wszystko wskazuje też, że Kaori nir żyje, ale czy aby na pewno?

Drugi i ostatni (choć zakończony tak, że można się spodziewać kontynuacji) tom Gyo to rysunkowo i klimatycznie dzieło na poziomie tomu I. Scenariusz jednak to żenująca porażka. Chciałbym napisać tu coś więcej, ale za dużo bym zdradził. Wystarczy jednak wspomnieć cyrk, w którym atrakcją są gazy jelitowe wytwarzane przez wirus (że już o genezie smrodu nie wspomnę),by tylko z zażenowaniem pokiwać głową.

Nieco lepsze są dodatki. Dwa krótki komiksy (pierwszy o człowieku przygniecionym przez słup nośny domu, drugi o pęknięciu w ziemi i tunelach w kształcie ludzi, które w nich widać),ale i one żenują przewidywalnością i rozwiązaniami. Rozwiązaniami, jak z najgorszych książek Kinga. A szkoda, bo mogło być świetnie.

Nie mniej nie będę Was odwodził od zapoznania się z tą mangą, bo klimat i rysunki ma naprawdę świetne. Szkoda, że zmarnowane.

Tadashi zostaje uratowany, ale przytomnośc odzyskuje dopiero po miesiącu, trafiając pod opiekę wuja. Wszystko wskazuje też, że Kaori nir żyje, ale czy aby na pewno?

Drugi i ostatni (choć zakończony tak, że można się spodziewać kontynuacji) tom Gyo to rysunkowo i klimatycznie dzieło na poziomie tomu I. Scenariusz jednak to żenująca porażka. Chciałbym napisać tu coś więcej,...