'"Niezgodna" wykracza poza "Igrzyska śmierci"'. 'Zarówno "Niezgodna" jak i "Igrzyska..." przemawiają do wyobraźni swoją oryginalnością'. 'Dla tych, którzy zakochali się w "Igrzyskach śmierci" nagrodą jest ta książka' i tak dalej, i tak dalej. Przyznam, że mnie wyżej wypisane informacje do książki bardziej zniechęciły, niż miały przekonać, ale czego się w końcu nie robi, byleby tylko sprzedać i zarobić. Koleżanka jednak zapewniała mnie, że wszystko powyższe to najprawdziwsza prawda. Mało rzeczy mnie zaskakuje, ale postanowiłam sama sprawdzić, czy owa pozycja jest tak dobra jak głosi okładka i czy jest w ogóle co porównywać. Co z tego wyszło? Zaraz się przekonacie.

W dystopijnym Chicago w świecie Beatrice Prior społeczność jest podzielona na pięć odłamów, każda kształcąca konkretną cechę – Prawość (szczerość), Altruizm (bezinteresowność), Nieustraszoność (odwagę), Serdeczność (spokój, pokojowe nastawienie) i Erudycja (inteligencję). W wyznaczony dzień każdego roku wszyscy szesnastolatkowie muszą wybrać odłam Chicago, któremu poświęcą się na resztę swojego życia. Beatrice wybiera między pozostaniem z rodziną, a byciem sobą – nie może mieć tych dwóch rzeczy naraz. Więc dokonuje wyboru, który zadziwia wszystkich, nawet ją samą. Porzuca Altruizm i staje się Nieustraszoną. Przyjdzie jej zmierzyć się ze swoimi największymi lękami, przejść brutalne szkolenie i zaufać innym nowicjuszom, co nie jest proste. Niedługo potem wybucha walka pomiędzy frakcjami. Czy Tris uda się ochronić rodzinę i bliskich?

Patrząc po opisie, dystopia jakich na dzisiejszym rynku wydawniczym wiele. Przyjrzyjmy się bliżej: miasto zbudowane na ruinach Ameryki, odważna nastolatka próbująca za wszelką cenę wyswobodzić rodzinę i znajomych z kłopotów, a do tego sprzeciwić się władzy i uratować mieszkańców. Brzmi dziwnie znajomo? Chyba każdy widzi w tym dokładną kopię "Igrzysk...". Chociaż nie, może jednak trochę przesadzam. Całkowitej wtórności i braku dodania czegokolwiek ze swojej strony do książki pani Veronice zarzucić nie mogę. Pod powyższymi aspektami pozycja ta może i podobna jest, ale dystrykty od frakcji odrobinę się różnią. I jest to chyba główny powód, dla którego o całkowitą schematyczność nie oskarżam. Możliwość wyboru odpowiedniej dla siebie frakcji akurat mi się podobał. Czego o reszcie zbytnio powiedzieć nie mogę.

Dobra, kończę, bo teraz ja tu zaczynam porównywać obie książki, a nie powinnam. Wróćmy więc do "Niezgodnej", a dokładnie do bohaterów. Muszę powiedzieć, że żaden nie przypadł mi szczególnie do gustu, no, może poza matką Tris. "Cztery" był jakiś nijaki, w ogóle nie męski. A w tak nagłą przemianę głównej bohaterki po prostu nie wierzę. W ciągu zaledwie kilku dni z niemogącej podjąć racjonalnej decyzji dziewczyny przemieniła się w "Tris odważną i waleczną"? Naprawdę?

"Niezgodnej", pomimo swojej banalności wystawię jednak czwórkę. Plusa dodaje jej zarówno lekkie pióro pani Roth, jak i nieprzyjemne życiowe chwile i doświadczenia, o które wzbogaciła się główna bohaterka. Bez tego książka wydawałaby się bez wyrazu, gdzie zawsze całość kończy się dobrze dla wszystkich. Jednak to nie "Niezgodna" sprawiła, że z niecierpliwością czekałam na dalszy rozwój wydarzeń, która cały czas zaprzątała mi głowę i przez którą nie byłam w stanie normalnie funkcjonować, nie. Tak więc o żadnym wykraczaniu poza "Igrzyska..." proszę mi tu więcej nie pisać!

„Nie jestem z Altruizmu. Nie jestem z Nieustraszonych. Jestem Niezgodna. I nie można mnie kontrolować.”

'"Niezgodna" wykracza poza "Igrzyska śmierci"'. 'Zarówno "Niezgodna" jak i "Igrzyska..." przemawiają do wyobraźni swoją oryginalnością'. 'Dla tych, którzy zakochali się w "Igrzyskach śmierci" nagrodą jest ta książka' i tak dalej, i tak dalej. Przyznam, że mnie wyżej wypisane informacje do książki bardziej zniechęciły, niż miały przekonać, ale czego się w końcu nie robi,...