Do początków kwietnia 2013 roku nie przeczytałem ani jednego e-booka. Dla mnie książka musi mieć kształt, realne kartki, specyficzny zapach papieru (także tego sprzed lat, wszak stare książki biją na głowę obecne "błyszczaki" hamerykańskich autorów). Ale w przypadku "Amoku" musiałem zdecydować się na formę elektroniczną, bo za żadną książkę świata nie dałbym 150 złotych, a właśnie od takiej kwoty można było nabyć dziełko pana Bali na aukcjach internetowych (choć widziałem na własne oczy także aukcję, na której książka ta kosztowała, bagatela, 800zł!).
I Bogu dzięki, że skąpstwo to jedna z moich cech charakteru, bo plułbym sobie teraz w brodę za wyrzucenie w błoto tylu pieniędzy. "Amok" to megagniot, coś tak potwornie grafomańskiego, że "Pięćdziesiąt twarzy Greya" zasługuje przy nim na literackiego Nobla.
Już początek książki sugeruje czytelnikowi czego może się spodziewać dalej - "Nie mogę dopuścić, aby dopadła cię nuda. Nie mogę dopuścić też, aby déjà dzisiaj znowu zavuiło". I w zasadzie Bala ma tutaj rację, nuda człowieka raczej nie dopada, nic mu się też nie zavui, cokolwiek to znaczy. Ale miast nudy i zawujenia (zavuienia?) pojawia się coś znacznie gorszego - zniesmaczenie. Zniesmaczenie przechodzące w zdenerwowanie. W pewnym momencie, było to gdzieś w rejonie 20. strony, zacząłem zadawać sobie proste pytanie: "Co to, ku**a jest?". Główny bohater "Amoku", będący jednocześnie narratorem, kreuje się na jakiegoś herosa o superzdolnościach seksualnych, któremu kobiety służą tylko zaspokajaniu swoich żądz. Facio rzadko trzeźwieje, właściwie nie wiadomo czy te jego przemyślenia to nie efekt nadmiaru alkoholu w organizmie.
Miałem też wrażenie iż autor nie pochodzi z Polski, względnie nie dorastał w naszej kulturze, bo zupełnie nie mogłem zrozumieć sensu nie tylko pojedynczych zdań ("Roznegliżowana paczka papierosów wdzięczyła się, jak uliczny kurwiszon, zapraszający do tańca z syfem", ale i całych ustępów. A propos ustępów to warto chyba dać przykład typowej dla "Amoku" przenośni - "Z trudem wyciśnięty stolec w brązowym, lśniącym, odświętnym rozpoczyna w porcelanowym kurorcie podróż po labiryncie podziemnej melioracji" (nawet nie wnikam w czym "brązowym, lśniącym i odświętnym").
Powiedzieć, że książka Krystiana Bali to pseudopornografia to za mało. Bo mamy tutaj i dużo ekskrementów, i krew się leje strumieniami. Nagminne rynsztokowe słownictwo, tego tu nie brakuje. Autorowi zabrakło natomiast choćby odrobiny talentu, a pewnie też i zdrowego pomyślunku, wszak to dzięki "Amokowi" policja doszła do wniosku, że tym razem niekoniecznie "Wszystkie postaci i sytuacje są fikcyjne, a ich zbieżność może być jedynie przypadkowa".
Krystian Bala odbywa w więzieniu karę 25 lat pozbawienia wolności. Przebywanie za kratami nie ostudziło jednak jego grafomańskich zapędów, bo ponoć ma zamiar wydać kolejną książkę. Niech wydaje, jego sprawa. Ja wiem jedno, ominę ją szerokim łukiem, lepiej nie wejść w "wyciśnięty stolec w brązowym, lśniącym, odświętnym".

Do początków kwietnia 2013 roku nie przeczytałem ani jednego e-booka. Dla mnie książka musi mieć kształt, realne kartki, specyficzny zapach papieru (także tego sprzed lat, wszak stare książki biją na głowę obecne "błyszczaki" hamerykańskich autorów). Ale w przypadku "Amoku" musiałem zdecydować się na formę elektroniczną, bo za żadną książkę świata nie dałbym 150 złotych, a...