Tytuł to fonetyczny zapis słowa „malocchio”, które w języku włoskim oznacza złe oko. Autorka opatrzyła swoją książkę przydługim wstępem, w którym tłumaczy się z popełnienia takiego właśnie utworu literackiego. Zupełnie nie wiem po co. Skoro już napisała, to może niech pozwoli czytelnikowi ocenić, czy zapała sympatią do bohaterów, czy odnajdzie głównego itp. Powieść opowiada o losach kilkunastu bohaterów, między innymi pojawia się policjant Dawid Szajski usiłujący odnaleźć sprawcę śmierci architekta Mariusza Ostródy; Daria, pracownica recepcji, która odkrywa, że może szkodzić ludziom swoimi złymi myślami oraz bezdomni, jeden z nich ma arystokratyczne korzenie, a druga jest doktorem socjologii i pomaga w śledztwie Szajskiemu. Autorka w swojej książce prezentuje bardzo nierówny styl. Nie potrafi się zdecydować, czy chce rozweselić czytelnika prowadząc zabawną narrację, czy też woli po prostu opowiedzieć historię. Niekiedy jej metafory dominują treść, przy czym nie powalają swoją odkrywczością, za to zmuszają do zastanowienia nad ich sensem, np.: „z gracją ogarniętego amnezją alpinisty” czy też „wymagająca oprawy chwila chrząknęła znacząco”. Z drugiej strony zdarzają się też takie perełki: „Szajski miał minę psa, który właśnie zrozumiał, co to znaczy spotkać na swojej drodze listonosza z drewnianą nogą”.
Akcja nie zaskakuje, a banalny happy end powoduje, że książka z półki z thrillerami (mowa o kilku trupach to za mało), powinna trafić do romansów. Ot, taka sobie czytanka dla dużych dziewczynek.

Tytuł to fonetyczny zapis słowa „malocchio”, które w języku włoskim oznacza złe oko. Autorka opatrzyła swoją książkę przydługim wstępem, w którym tłumaczy się z popełnienia takiego właśnie utworu literackiego. Zupełnie nie wiem po co. Skoro już napisała, to może niech pozwoli czytelnikowi ocenić, czy zapała sympatią do bohaterów, czy odnajdzie głównego itp. Powieść opowiada...