ten stosunkowo krótki zbiór reportaży w odbiorze przypomina album fotograficzny – dostajemy do rąk serię scen, którą autor wypełnia treścią. ale czy aby na pewno tylko autor? gdy patrzymy na fotografię, wypełniamy ją sobie różną treścią w zależności od tego, czy oglądamy zdjęcie z lewej do prawej, czy z dołu do góry. każdy z tych obrazów-historii jest inny w zależności od tego, z czyjej perspektywy będzie oglądany – Serba, Chorwata, Muzułmanina, czy nie daj Boże Jugosłowianina.

idąc tym tropem, czy ja, z perspektywy czytelnika potrafiłabym dziś współczuć gówniarzowi, który żądny wrażeń postanawia zostać snajperem, w efekcie czego dręczony wyrzutami sumienia, koszmarami i obrazami ofiar przestaje spać i na koniec wariuje? otóż NIE. czy potrafiłabym współczuć Muzułmaninowi, który niemalże w przededniu ślubu cichaczem opuszcza Sarajewo, pozostawiając bez słowa wyjaśnienia serbską narzeczoną, potem dzwoni i pisze, przeprasza i płacze, kocha z daleka, a na koniec żeni się z powodu prawa stałego pobytu z mieszkanką bezpiecznego Zachodu? tym bardziej NIE. czy potrafiłabym współczuć kolejnemu snajperowi, który schwytany przez mieszkańców miasta poddany zostaje dwukrotnie powszechnemu prawu ciążenia na odcinku stanowisko strzelnicze – ziemia? w ogóle NIE.

a ONI, tam, w Sarajewie, podczas trwającej prawie 4 lata wycieńczającej walki o przetrwanie i żyjąc w stanie bezustannego zagrożenia, mimo wszystko potrafili…

w zasadzie całą tę opinię można by zastąpić jednym krótkim cytatem z książki: „…w piekle wojny dobrzy ludzie stają się jeszcze lepsi, a ci niedobrzy – jeszcze gorsi…”

ten stosunkowo krótki zbiór reportaży w odbiorze przypomina album fotograficzny – dostajemy do rąk serię scen, którą autor wypełnia treścią. ale czy aby na pewno tylko autor? gdy patrzymy na fotografię, wypełniamy ją sobie różną treścią w zależności od tego, czy oglądamy zdjęcie z lewej do prawej, czy z dołu do góry. każdy z tych obrazów-historii jest inny w zależności od...