2023

2023

Naprawdę dobry reportaż. Dużo faktów, ciekawe opisy i przedstawienie sytuacji. Mimo niewielkiej liczby stron można zdobyć naprawdę dużo wiedzy. Polecam!

Naprawdę dobry reportaż. Dużo faktów, ciekawe opisy i przedstawienie sytuacji. Mimo niewielkiej liczby stron można zdobyć naprawdę dużo wiedzy. Polecam!

Nie liczy się ilość, liczy się jakość.

Krótko, na temat, zwięźle, rzeczowo, fachowo, z wielką znajomością tematu. Jednocześnie delikatnie, lekko i swobodnie. Czy można napisać reportaż o straszliwej wojnie, o ludzkich dramatach, o niewyobrażalnej wręcz spirali przemocy tak aby czytelnik miał chwilę na zaczerpnięcie oddechu, na pozbieranie myśli, na poukładanie wydarzeń w głowie, na ułożenie tych wszystkich bałkańskich klocków w całość? Pan Tadeusz Olszański udowadnia, że można. Można się tylko od niego uczyć i podziwiać.

Sto kilkanaście stron to zdecydowanie za mało aby nazwać tę pozycję kompendium, nawet nie sposób nazwać tego studium tematu, ale w tym przypadku wiedza na temat wojny bałkańskiej jest tak usystematyzowana i skumulowana, że ma się wrażenie jakoby stron byłoby cztery razy więcej i wiedzy też.

Dla osób zainteresowanych tematem wojny bałkańskiej, jak i Bałkanów samych w sobie, pozycja obowiązkowa. Dla osób, które lubują się w literaturze faktu jest to wykładnik tego jak powinna ona wyglądać. Stara, dobra polska szkoła reportażu. Gorąco polecam.

Nie liczy się ilość, liczy się jakość.

Krótko, na temat, zwięźle, rzeczowo, fachowo, z wielką znajomością tematu. Jednocześnie delikatnie, lekko i swobodnie. Czy można napisać reportaż o straszliwej wojnie, o ludzkich dramatach, o niewyobrażalnej wręcz spirali przemocy tak aby czytelnik miał chwilę na zaczerpnięcie oddechu, na pozbieranie myśli, na poukładanie wydarzeń w...

kolejny namacalny dowód na to, że przedstawiciele starej polskiej szkoły reportażu potrafili pięknie – tak, świadomie używam tego określenia – pisać o dramatycznych skutkach rozpadu Jugosławii. oszczędnie, ale trafiając w punkt, bez żadnego efekciarstwa, ale w kilku słowach serwując „samo gęste”.

Jan Piekło jest fenomenalnym kronikarzem, Wojciech Tochman bezkarnie acz z niewątpliwą korzyścią dla czytelnika gmera bohaterom w głowach, a jednak u Tadeusza Olszańskiego jest coś jeszcze, coś, co trudno na pierwszy rzut oka zdefiniować. może to jednak to, że czytając tę akurat pozycję opisującą rzeczy, które w ogóle nie powinny się zdarzyć – nigdzie i nikomu – miałam wrażenie, że ktoś mnie przez te wydarzenia prowadzi za rękę, nie zaś pozostawia samą sobie w morzu chaosu i nieszczęścia. oglądałam, ale czułam się bezpiecznie, za co autorowi mogę tylko podziękować.

co niniejszym czynię i obiecuję, że na pewno jeszcze nie raz będę chciała się tak poczuć

kolejny namacalny dowód na to, że przedstawiciele starej polskiej szkoły reportażu potrafili pięknie – tak, świadomie używam tego określenia – pisać o dramatycznych skutkach rozpadu Jugosławii. oszczędnie, ale trafiając w punkt, bez żadnego efekciarstwa, ale w kilku słowach serwując „samo gęste”.

Jan Piekło jest fenomenalnym kronikarzem, Wojciech Tochman bezkarnie acz z...

Bardzo ciekawa i dość obiektywna. Szkoda, że taka krótka. Jedna z lepszych pozycji literatury faktu na temat wojny na Bałkanach, jakie do tej pory przeczytałam.

Bardzo ciekawa i dość obiektywna. Szkoda, że taka krótka. Jedna z lepszych pozycji literatury faktu na temat wojny na Bałkanach, jakie do tej pory przeczytałam.