Dość długo zeszło mi się z przeczytaniem tej książki.
Powód: tematyka ciężka, poruszająca sprawy, o których najchętniej chciałoby się zapomnieć. W chwili napisania „zapomnieć” nachodzi mnie myśl -, czy mamy prawo zapominać- my, którzy wyrośliśmy w pokoju i względnej stabilności- my, za których wolność i życie w pokoju i w spokoju tak wielu musiało oddać swoje własne życie.

Przychodzi mi na myśl Kwatera Brzozowych Krzyży zlokalizowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach i te napisy na stu trzydziestu tabliczkach: żył 20 lat, żył 19 lat, żył 21 lat, żył 25 lat itp.
Tak łatwo powiedzieć...zapomnieć, to tak jakby zbezcześcić pamięć o tych, którzy walczyli o nas i dzieci nasze.
Książka T. Różewicza „Próba rekonstrukcji” to zbiór opowiadań opisujący wydarzenia rozgrywające się w czasie drugiej wojny światowej, jak również czasy powojenne.

Różewicz z mistrzowską precyzją i celnością trafia w serce czytelnika, ukazuje ludzi nam podobnych, ludzi uwikłanych w gmatwaninie spraw ciężkich, ludzi pchających swe kamienie pod górę niczym Syzyf i gdy już się wydaje, że osiągnęli swój cel: upragniony szczyt góry-kamień stacza się w dół i wszystko trzeba zaczynać od nowa.
Tak to już widocznie musi być, każdy człowiek i każde pokolenie ma swój szczyt i swoje kamienie, z tym że jedni mniejsze drudzy większe.

Może i dobrze, że teraz zdecydowałem się na tę książkę, w okresie letnim, gdy w człowieku i w otaczającej go przyrodzie tyle sił i optymizmu, jakoś łatwiej przychodzi zmierzyć się z przeszłością (w wielu opowiadaniach wciąż aktualną) opisywaną przez Różewicza.
Dzieło wielkie, smutne i mądre, ale przede wszystkim smutne.
Polecam.

Dość długo zeszło mi się z przeczytaniem tej książki.
Powód: tematyka ciężka, poruszająca sprawy, o których najchętniej chciałoby się zapomnieć. W chwili napisania „zapomnieć” nachodzi mnie myśl -, czy mamy prawo zapominać- my, którzy wyrośliśmy w pokoju i względnej stabilności- my, za których wolność i życie w pokoju i w spokoju tak wielu musiało oddać swoje własne...