Baśnie Andersena czytałam wielokrotnie w ciągu mojego życia, stąd nie kwalifikuję ich do literatury dziecięcej :). Każdorazowo, przy kolejnej lekturze, oprócz wspomnień z dzieciństwa, odnajduję nowe emocje, nowe refleksje i nowe rozumienie niektórych sytuacji. Lubię je i uważam za najpiękniejsze, od pierwszego z nimi spotkania. Mimo że nie zawsze radosne, często bez szczęśliwego zakończenia, miały dla mnie niesamowity magnetyzm, aurę, którą żyłam jeszcze długo po lekturze baśni. Rozbudzały wyobraźnię (do dziś noszę w sobie wiele obrazów i nastrojów związanych z konkretnymi scenami), pomagały zrozumieć wpływ dobrych i złych uczynków na życie bohaterów, wprowadzały w świat metafor (księżniczka na ziarnku grochu czy król jest nagi).
Do ulubionych baśni zaliczam „Królową śniegu”, „Dzikie łabędzie”, „Brzydkie kaczątko”, „Calineczkę” i „Bzową babuleńkę” (do dziś, gdy kwitną bzy, przypominam sobie okoliczności mojego pierwszego spotkania z tą baśnią).

Baśnie Andersena czytałam wielokrotnie w ciągu mojego życia, stąd nie kwalifikuję ich do literatury dziecięcej :). Każdorazowo, przy kolejnej lekturze, oprócz wspomnień z dzieciństwa, odnajduję nowe emocje, nowe refleksje i nowe rozumienie niektórych sytuacji. Lubię je i uważam za najpiękniejsze, od pierwszego z nimi spotkania. Mimo że nie zawsze radosne, często bez...