Nie da się tej książce dać wysokiej oceny, choć napisana jest w naprawdę fajny sposób. Maryla Rodowicz wykazuje się talentem do opowiadania anegdot, narrację prowadzi na luzie, zabawnym językiem potocznym i z dużym poczuciem humoru. Czytałam to z ogromną przyjemnością - do czasu. Gdy tak naprawdę autorka zaczęła gonić w piętkę, w kółko opisując swoje podboje demoludów, uwodzenie kolejnych żonatych mężczyzn i świństwa, jakich się doczekała od pary kolegów z branży. Szkoda, że pozwoliła sobie na ulewanie jadu, przez co zaniżyła poziom książki. Nie raziłyby te żale tak dotkliwie, jeśli jednocześnie nie wynosiłaby samej siebie i swojej oszałamiającej kariery pod niebiosa. No, nie było więcej piosenkarek w Polsce, tylko Rodowicz - kochana przez wszystkich. Rozpływanie się nad cudowna postacią Wojciecha Jaruzelskiego, który wzbudził w autorce podziw i autorytet pominę wymownym milczeniem.
Ogólnie, byłoby super, gdyby nie wypłynęły na wierzch męty, a autorka nie uważałaby siebie za pierwszą artystkę demoludów. Niestety, jakiś brzydki rys charakteru Rodowicz zniweczył jej wysiłki napisania książki lekkiej, łatwej i przyjemnej.

Nie da się tej książce dać wysokiej oceny, choć napisana jest w naprawdę fajny sposób. Maryla Rodowicz wykazuje się talentem do opowiadania anegdot, narrację prowadzi na luzie, zabawnym językiem potocznym i z dużym poczuciem humoru. Czytałam to z ogromną przyjemnością - do czasu. Gdy tak naprawdę autorka zaczęła gonić w piętkę, w kółko opisując swoje podboje demoludów,...