Theatrum mundi Krzysztofa Mroziewicza jest symultanicznym nieomal w kolejnych aktach i scenach przedstawieniem dramatów, tragedii i konfliktów współczesnego świata z punktu widzenia dziennikarza, dyplomaty, historyka, polityka i pisarza. Zestawienie reportaży, felietonów, artykułów i innych materiałów powiązane zostało w całość będącą po trosze przewodnikiem po światowych punktach zapalnych, konfliktach zbrojnych, dążeniach ugrupowań terrorystycznych. Książka w kompozycji i układzie przypomina encyklopedię czy leksykon z przejrzyście pogrupowanym przeglądem państw i ich problemów naświetlanych pod kątem polityki militarnej. Zasadniczym komponentem pozostaje terroryzm w każdej postaci. Pozycja jest na chwilę obecną częściowo zdezaktualizowana. Dla żądnych poznania historii świata od strony zagrożeń zbrojnych może być ciekawym źródłem przywodzącym na myśl książki Kapuścińskiego, Forsytha lub jakiekolwiek inne popularne "kronikarstwo" dziennikarskie i zapisy z podróży. Jednakowoż jest to książka o niezaprzeczalnym walorze poznawczym i każdy zainteresowany zechce z pewnością docenić jej wartość dostrzegając zarazem pewną ponadczasową wagę.

Wyjątkowość "Bezczelności, bezkarności, bezsilności" zasadza się przede wszystkim w stylu pisarstwa, który odstaje od stereotypowego przeświadczenia o szablonowości i sztuczności słów przelewanych na papier przez dziennikarza. Autor będąc naocznym świadkiem wielu zawirowań dziejowych i wojen oraz rozmówcą wielkich tego świata (m.in. Dalajlama) nie zatracił w reporterskim tempie zdolności do tworzenia treści, które reprezentują sobą oprócz temperatury "newsa" i istotnego, wygenerowanego przekazu również i wartość literacką. Dynamika jakiej hołduje Mroziewicz nie rozlewa się i nie rozmywa wraz z każdą kolejną stroną. Książka zasługuje, by określać ją takimi przymiotami jak "wartki", "klarowny" lub "przejrzysty". Po trochu reporterski, a po części encyklopedyczny skrót pozostawia niedosyt, to prawda. Skłania do poszukiwań chętnego zgłębiania wiedzy w temacie, a obeznani z treścią o podobnym charakterze zyskują kolejny materiał porównawczy, odkrywczy, nawet podręcznikowy.

Trudno jest streścić tego rodzaju zbiór nie pogrążając czytelnika niniejszej opinii w lekturze o długości setek tysięcy znaków pisarskich, kilkudziesięciu minut czy o długość kilkuset scrolli. Niemniej, mozaika, której koloryt określał w pewien subtelny sposób błękit "oenzetowskiej" flagi czy słoneczny brzask równy wszystkim stała się obrazkiem świata zróżnicowanego i skłóconego, a najczęściej znaczonego kolorem krwi. Konflikty o podobnej podstawie problemowej między krajami, plemionami, mocarstwami są w jakiejś części nadal aktualne, aczkolwiek istotne szczegóły czy zdarzenia przybrały odmienny charakter. Tak więc, sporo miejsca poświęcił autor sytuacji geopolitycznej zogniskowanej wokół linii Pakistan-Indie przypominając przy tym o historii narodów, eskalacji przemocy, prognozach ekonomicznych. Szczególnie przewidywania rozwoju gospodarczego przedstawiane poprzez pryzmat wojen i terroru zdają się być ciekawym w czasie obecnym porównaniem. Mroziewicz zajmuje też stanowisko omawiając sytuacje w Iraku i Iranie, Sri Lance, Korei, a także w wielu innych krajach świata. Dużą uwagę przywiązuje autor do przemian i oczekiwań związanych z kontynentem azjatyckim. Stara się przy tym podkreślać i wykazywać kolejne alianse i sojusze jak też rozłamy i powstańcze zrywy niepodległościowe narodów uważanych za mniejszości etniczne czy tym podobne. Nie brak w książce ustępów nacechowanych eleganckim, stonowanym humorem oraz anegdot i historyjek. Panoramy ociekające fanaberią i zbytkiem luksusu współczesnych tyranów budzą dreszcz grozy po raz wtóry. Manie i fobie dyktatorów, które zarazem są motorem działania również pozostawiają czytelnika w dość błogim przeświadczeniu, iż w obecnej Polsce nie jest źle jak zdarza się czasami narzekać. Książka wydana w roku 2010 traktuje przede wszystkim o dziejach współczesnych świata po 1945r. Za dobrą oceną przemawia też erudycja autora i jego umiejętność portretowania postaci w ich środowisku, która sprawia wrażenie fizycznej obecności piszącego i obiektu jego literackich zabiegów. Miłośnicy talentu Mroziewicza wskazują też na jego zacięcie filozoficzne co można odnaleźć w tekście. Niewątpliwie, termin wnikliwej obserwacji czy przykładnej analizy jest w jego przypadku właściwie sytuowany.

Theatrum mundi Krzysztofa Mroziewicza jest symultanicznym nieomal w kolejnych aktach i scenach przedstawieniem dramatów, tragedii i konfliktów współczesnego świata z punktu widzenia dziennikarza, dyplomaty, historyka, polityka i pisarza. Zestawienie reportaży, felietonów, artykułów i innych materiałów powiązane zostało w całość będącą po trosze przewodnikiem po światowych...