'Żegnaj, Jaśmino' to kolejna książka Ewy Barańskiej, którą udało mi się przeczytać. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu ,że autorka ta jest moją ulubioną polską pisarką, która rewelacyjnie potrafi kierować emocjami czytelnika przedstawiając różne rodzaje problemów. W przypadku tej pozycji ukazuje nam narkomanie. Jednak nie ,jak w większości książek, problem z uzależnieniem (chociaż oczywiście on również jest poruszony), ale ze zmianą jaka może zajść w człowieku ciągnąc go na dno.
Główna bohaterka, Jaśmina, jest licealistką, która po śmierci rodziców zamieszkała z dziadkami, co wiązało się ze zmianą szkoły. Dziewczyna jest ładna, zdolna, oczytana, a przede wszystkim otoczona ogromem miłości ze strony dziadka i babci. Jednak wiadomo , jak to starsi ludzie, bywają oni nieco staroświeccy, co często wprawia Jaśminę w zakłopotanie. Przede wszystkim jednak kochają swoją wnuczkę i chcą dla niej jak najlepiej. Niestety główna bohaterka nie widzi w sobie zalet, a fakt, że nie jest ubrana i popularna ,jak dziewczyny z jej nowej klasy. Marzy jedynie o tym, by wkroczyć do elity, być lubianą, a przede wszystkim zauważoną przez jej miłość- Łukasza. By przekonać do siebie grupkę popularnych dziewczyn Jaśmina pisze za nie sprawdziany, pomaga im w szkole. Przez to szybko zyskuje dostęp do elity, zostaje zapraszana na imprezy. Tam ma pierwszą styczność z narkotykami. Z początku wydaje się, że to tylko ciekawość i brak asertywności sprawiają, że Jaśmina sięga po narkotyki. Jednak punktem kulminacyjnym są wakacje. Dziewczyna traci tam resztki godności, traci w oczach znajomych ,a przede wszystkim Łukasza. I to jest moment kiedy mój żal dla niej zaczyna się przeradzać w niezwykłą złość.
Wydarzenia z wakacji zapoczątkowały szybką drogę na dno. Coraz więcej narkotyków, coraz gorsze zachowanie i towarzystwo, po wakacjach całkowite olanie szkoły. Jaśmina staje się nikim, głupią ćpunką-brudną, śmierdzącą, wychudzoną, suchą... Kiedy na początku książki pomyślałam ,ze jest ona inteligentna myliłam się. Była jedynie zdolna, z dużą wiedzą , lecz jej późniejsze wybryki pokazują ,że była zwykłą idiotką. Jednak mimo, że dopuszczała się okropnych rzeczy, nigdy nie spodziewałam się, że jest zdolna do tego, co zrobiła na końcu. Teraz mogę nazwać ją jedynie potworem, który pociągnął na dno zauroczonego w niej chłopaka. Jaśmina zasłużyła na to ,co ją spotkało na koniec książki. Niczego jej w życiu nie brakowało, mogła osiągnąć wiele ,ale dla potrzeby bycia popularnym straciła wszystko, co miała ,a przede wszystkim kochała.
'Żegnaj, Jaśmino' to historia o tym , jak zdolna dziewczyna zmieniła się w potwora, a wszystko to przez narkotyki, i niestety jej własną głupotę. Dawno żadna książka nie wzbudziła we mnie aż tyle emocji. Główna bohaterka brzydziła mnie, denerwowała i czytając książkę miałam ochotę na nią nawrzeszczeć. Myślę, że każdy kto chcę zacząć ćpać ,żeby 'byc fajnym', i nie tylko, powinien przeczytać tę książkę. Skutecznie powinna odwieść go od takich zamiarów. 'Żegnaj, Jaśmino' to książka obok, której nie przejdzie się obojętnie, która wzbudzi w nas naprawdę wiele emocji. Polecam, warto!

'Żegnaj, Jaśmino' to kolejna książka Ewy Barańskiej, którą udało mi się przeczytać. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu ,że autorka ta jest moją ulubioną polską pisarką, która rewelacyjnie potrafi kierować emocjami czytelnika przedstawiając różne rodzaje problemów. W przypadku tej pozycji ukazuje nam narkomanie. Jednak nie ,jak w większości książek, problem z...