Dziwna jest ta książka. Może nie trafia do mnie jakiś ukryty filozoficzny przekaz tej opowieści, który jaśniej zostaje zarysowany na samym końcu. Depresyjna, bo od wątku do wątku odbijamy od jednej śmierci do drugiej: gołąbek, suseł, pies, ojciec itd. Najlepszy fragment to mimo wszystko bójka chłopców na prerii.
Ale to wszystko tylko moja opinia.

Dziwna jest ta książka. Może nie trafia do mnie jakiś ukryty filozoficzny przekaz tej opowieści, który jaśniej zostaje zarysowany na samym końcu. Depresyjna, bo od wątku do wątku odbijamy od jednej śmierci do drugiej: gołąbek, suseł, pies, ojciec itd. Najlepszy fragment to mimo wszystko bójka chłopców na prerii.
Ale to wszystko tylko moja opinia.

Klimat rzeczywiście podobny do Twaina, ale było to coś więcej niż tylko tęsknota za dzieciństwem. Opisy przyrody są tak sugestywne, a świat przeżyć wewnętrznych bohatera tak autentyczny, że trudno mi było się oderwać od lektury. I to właśnie nie ze względu na akcję, ale na emocje, jakie we mnie się budzą. Zachwyt nad rzeczami małymi, poczucie sacrum gwałtownie wdzierające się do duszy, próba zrozumienia i wyrażenia tego, co niewyrażalne... Autor zdaje się sugerować, że dorastanie wiąże się z utratą takich wrażeń. A może po prostu chce zasugerować, żeby z takim postrzeganiem świata zbyt łatwo się nie rozstawać?

Klimat rzeczywiście podobny do Twaina, ale było to coś więcej niż tylko tęsknota za dzieciństwem. Opisy przyrody są tak sugestywne, a świat przeżyć wewnętrznych bohatera tak autentyczny, że trudno mi było się oderwać od lektury. I to właśnie nie ze względu na akcję, ale na emocje, jakie we mnie się budzą. Zachwyt nad rzeczami małymi, poczucie sacrum gwałtownie wdzierające...

Sympatyczna historia o dość naiwnym chłopcu a zarazem przedwcześnie dojrzewającym. Czytałam z dużą przyjemnością.

Sympatyczna historia o dość naiwnym chłopcu a zarazem przedwcześnie dojrzewającym. Czytałam z dużą przyjemnością.