Finał sagi o Elryku jest jednocześnie epicki jak i fatalny. Oj nie, nie jest to literatura wysokich lotów ale jednocześnie zawiera prekursorskie motywy, które widać co i rusz we współczesnej fantasy, nie tylko literackiej ale również stanowiącej szeroki segment popkultury. Niestety, tak jak dla mnie literacka pulpowość działa świetnie w kameralnych formach to tutaj w zderzeniu z epickim rozmachem już bardzo mocno zgrzyta. Bawić zaczeła dopiero, gdy w umyśle przeprogramowałem się na czytanie czegoś w stylu mitów Parandowskiego, takiego skrótowego rollercoastera epickiego.

Mamy tu bowiem opowieść o końcu świata, zagładzie całej populacji, transformacji i planetarnym resecie. Kojarzycie te kiepskie filmy Rolanda Emmericha typu 2012, Moonfall, czy przed laty Pojutrze? Tu jest to samo. Oceany wyparowują lub zmieniają konsystencję, żywe istoty mutują w amorficzne potwory, wszędzie wyrastają ziejące lawą wulkany, struktura materii się rozciapciuje, po czym wskutek walki aspektów Chaosu i Prawa Ziemia się transformuje w nowy świat. I nie jest to żaden spoiler. Wiemy, że to nastąpi już od pierwszych stron. Umierają nie tylko wszyscy bohaterowie ale po prostu wszyscy. A teraz wyobraźcie sobie, że wszystko to opisane jest skrótowym pulpowym stylem w malutkiej książeczce złączonej z czterech, no takich gazetkowych opowiadanek. Człowieka nie przygotowanego to odrzuci, ale po zrozumieniu konwencji może też i bawić.

Na plus trzeb przyznać, że sam koniec Elryka jest nawet satysfakcjonujący. Dodatkowo świadomość, że ten, przywołując pierwszy raz demonicznego lorda Ariocha 8 tomików temu sam uchylił drzwi ku tej apokalipsie, dając przewagę Chaosowi w dostępie do tego wymiaru jeszcze to umila. Niby wybraniec przeznaczenia i awatar Przedwiecznego Czempiona ale tamta decyzja należała do niego.

Na minus jest to napisane totalnie skrótowo i po łebkach, napisane słabym, chaotycznym językiem i słabo przetłumaczone (rzekomo pozbawione pewnej, obecnej w oryginale poetyckości),oraz trącące myszką przez sam swój dawny czas powstania. Postacie trudno nazwać postaciami, fabułę trudno nazwać fabułą, szczątkowe dotychczas budowanie świata zupełnie już wzięło w łeb. Jest to rajd pulpowej epickości dla samej pulpowej epickości.

6/10 ale pasjonaci gatunku i jego historii bądź też poszukiwacze źródeł i inspiracji dla popularnych motywów mogą śmiało dodać sobie jeszcze jeden punkcik. Ja sam, będąc nieraz zażenowanym, ostatecznie cieszę się, że to przeczytałem i kto wie, być może sprawdzę jak się ma multiversum Moorcocka z perspektywy innych inkarnacji Elryka, np. Coruma – Księcia w Szkarłatnym Płaszczu czy Hawkmoona.

PS. Mogę też teraz jasno to stwierdzić. Elryk z Geraltem nie mają ze sobą absolutnie nic wspólnego - poza włosami, a i to jest naciągane. Trudno mi uwierzyć, że ludzie wskazujący na, czy to plagiaryzmy czy podobieństwa, a nawet większe inspiracje jednego drugim kiedykolwiek przeczytali obie serie w całości. Oczywiście można z pewną manipulacją i naciąganiem zestawiać ich cechy ale większe szukanie powiązań to chyba jedynie na podstawie odpowiednio dobranych obrazków ww. bohaterów z googla.

Finał sagi o Elryku jest jednocześnie epicki jak i fatalny. Oj nie, nie jest to literatura wysokich lotów ale jednocześnie zawiera prekursorskie motywy, które widać co i rusz we współczesnej fantasy, nie tylko literackiej ale również stanowiącej szeroki segment popkultury. Niestety, tak jak dla mnie literacka pulpowość działa świetnie w kameralnych formach to tutaj w...