Manga – na sam dźwięk tego słowa jedni dostają spazmów orgazmu, innym zaś się robi po prostu niedobrze. Cóż, taki już jest urok japońskiego komiksu - albo się go kocha, albo nienawidzi. Mimo iż z azjatycką sztuką od parunastu lat polski czytelnik ma okazję zapoznać się bliżej (choćby dzięki wydawnictwom JPF czy Waneko), to nadal w wielu kręgach fanów komiksu panuje błędne przeświadczenie, że manga to, najogólniej rzecz ujmując, ogłupiające, kiczowate, kolorowe bajeczki pokroju Pokemona czy innych Beyblade’ów. Nic bardziej mylnego – wszak manga to niesamowita różnorodność gatunkowa: od pozycji dla najmłodszych, poprzez komedie, horrory, ambitne komiksy psychologiczne, a na erotyce kończąc. Także miłośnicy science-fiction i cyberpunku znajdą tu coś dla siebie – i to im przede wszystkim proponuję zapoznanie się z serią „Eden. It's An Endless World.” autorstwa Hiroki Endo.

„Eden” jest komiksem stosunkowo młodym; swoją premierę miał w Japonii w roku 1998. W Polsce wydany został przez Egmont cztery lata później i dotychczas fani doczekali się tłumaczenia wszystkich tomów naprawdę wyśmienitej sagi. Polski wydawca przyzwyczaił już klientów do wysokiej jakości publikacji i pełnego profesjonalizmu, nie inaczej jest i w tym przypadku. Wierne tłumaczenie i w miarę przystępna cena zachęcają do zakupu.

O czym opowiada „Eden” i na czym polega jego wyjątkowość? Śpieszę z odpowiedzią.

Otóż w niedalekiej przyszłości świat nawiedza katastrofa. Nieokreślony wirus wywołuje tajemniczą chorobę, która doprowadza do zdziesiątkowania ludności. Naukowcy bezradnie rozkładają ręce, nie potrafią wynaleźć skutecznego antidotum. Niebawem okazuje się jednak, że niektóre dzieci zarażonych rodziców, być może wskutek mutacji, posiadają odporność na „dżumę przyszłości”. Dwoje z nich - Eneaha i Hannę - poznajemy w pierwszym tomie, gdy wraz ze swym ciężko już chorym opiekunem, wyalienowanym homoseksualistą Mauricem, mieszkają w opuszczonej stacji naukowej, którą nazywają Edenem. Jednak krótko przyjdzie im cieszyć się panującą sielanką - oto bowiem stacją i jej mieszkańcami żywo interesuje się organizacja Propatria, dążąca do znalezienia za wszelką cenę lekarstwa przeciw epidemii… Kilka kadrów, szybka akcja, pierwsza krew, początek rzezi – Maurice umiera, giną wysłannicy Propatrii, Eneah i Hanna, niczym Adam i Ewa, muszą opuścić Raj… I tu zaczyna się główna, właściwa oś mangowej powieści – mija wiele lat i poznajemy Eliaha, syna wspomnianych już uciekinierów ze stacji, który próbuje odnaleźć swoje miejsce w nowym, zdegenerowanym świecie. Przyłączywszy się, niezupełnie dobrowolnie, do grupy partyzantów, wędruje z nimi przez Andy. Razem muszą stawić czoło przemytnikom i żołnierzom Propatrii.

Dalszego przebiegu wydarzeń nie zdradzę, sądzę nawet, że jest to zadanie niewykonalne. „Eden” posiada tak rozbudowaną i wielopłaszczyznową fabułę (retrospekcje to jeden z najciekawszych elementów, jaki możemy tu znaleźć), iż próba opisania każdego wątku z osobna doprowadziłaby zapewne do powstania dość pokaźnego tomu, traktującego o świecie tegoż komiksu.

Hiroki Endo opowiada losy bohaterów w spokojny, można nawet powiedzieć, liryczny sposób. Mamy tu do czynienia z komiksem nietuzinkowym, w którym poruszone zostały filozoficzne, egzystencjalne problemy. „Eden” to wielki manifest wyrażający przekonanie autora, że nic nie jest w stanie przerwać ciągłości życia, polegającej na bezustannej zmienności i dostosowywaniu się do nowych, ekstremalnych warunków. Śmierć jednej istoty daje początek życia następnej, tak więc koniec świata jest w zasadzie niemożliwy.

„Eden” potrafi wzruszyć, przy lekturze kilkakrotnie złapałam się na tym, iż po policzkach spływały mi łzy. Wielkim atutem komiksu jest niezwykle realistyczna kreska. Autor z niebywałą dokładnością przedstawił wszelkiej maści maszyny, bronie, sceny walk, szczegóły anatomiczne rozczłonkowanych ciał, ludzi uprawiających seks, przeżycia i wątpliwości narkomanów, perypetie prostytutek… Czy wspominałam już, że „Eden” nie jest komiksem dla dzieci, a jego okładka opatrzona została pięknym numerkiem „18”...? I to nie tylko z uwagi na erotykę, siarczyste przekleństwa i brutalne sceny – dla młodego czytelnika pozycja ta jest po prostu zbyt trudna w odbiorze i z pewnością nie zostałaby dobrze przez niego zrozumiana. Nie ma tu podziału na dobrych i złych bohaterów, nic nie jest jednoznacznie białe lub czarne, występują jedynie różne odcienie szarości. Jeśli ktoś jest sam i walczy przeciw licznym zastępom wroga, to w „Edenie” nie spotka go chwała Rambo, który w pojedynkę jest w stanie siać spustoszenie i wyjść z każdej opresji zwycięsko. Gdy jesteś samotny, przegrywasz – i nie ma zmiłuj się – życie to nie bajka. Ponadto w „Edenie” występuje wiele odwołań do filozofii, genetyki, informatyki, świata polityki i do… Biblii. Tak, nie bez powodu bohaterowie noszą przeważnie imiona zaczerpnięte ze Starego Testamentu – historia zatoczyła koło, gdyż świat to jedna wielka powtarzalność, nieskończony cykl narodzin i śmierci. Endless World.

Cóż mogę jeszcze dodać? Miłośników mangi nie muszę chyba specjalnie nakłaniać do przeczytania „Edenu”. Jeśli nie przepadasz za japońską kreską – sięgnij po historię Hiroki Endo, możesz być mile zaskoczony oraz przekonać się, co znaczą słowa „ambitny komiks z przesłaniem”. Cała seria to małe arcydzieło. Wspaniały rysunek (good bye big oczka) i mistrzowsko pokazane stosunki międzyludzkie stawiają „Eden” na samym szczycie mangowych dokonań. Perełka na naszym rynku wydawniczym. Gorąco polecam!

Manga – na sam dźwięk tego słowa jedni dostają spazmów orgazmu, innym zaś się robi po prostu niedobrze. Cóż, taki już jest urok japońskiego komiksu - albo się go kocha, albo nienawidzi. Mimo iż z azjatycką sztuką od parunastu lat polski czytelnik ma okazję zapoznać się bliżej (choćby dzięki wydawnictwom JPF czy Waneko), to nadal w wielu kręgach fanów komiksu panuje błędne...