Zbiór opowiadań Ziemiańskiego z początku wydawał się bardzo atrakcyjną książką. Znane nazwisko obsypane nagrodami – Zajdel, Nautilus, Sfinks, kolejny Zajdel – pozwalało myśleć, że oto trafił się solidny autor, którego będzie się czytało z przyjemnością. Rozczarowanie przyszło dosyć szybko, gdyż już pierwszy, tytułowy utwór wypada dosyć blado, a potem wcale nie jest lepiej. Co prawda są i perełki (moje ulubione „Lodowa opowieść”), ale dobrej połowie zbioru brakuje tego ‘czegoś’, co potrafi zainteresować, wciągnąć i co sprawia, że opowiadania czyta się jednym tchem.
Plusem bez wątpienia jest sugestywna wizja przyszłości, słowotwórcze pomysły oraz bardzo dobrze widoczne przywiązanie do Wrocławia, które to miasto jest de facto cichym bohaterem wielu wątków. Sporą zaletą jest także żonglerka konwencją i miejscami dosyć naturalistyczne opisy.
Wadami z kolei jest w większości stosunkowo prosty język (niekiedy wręcz prostacki), kilka fabularnych niedociągnięć (albo rozwiązań „na siłę”) oraz pewne mało przekonujące zachowania postaci.
Paradoksalnie, opowiadania nienagrodzone (jak „Czasy, które nadejdą”) wydają mi się lepsze od tych uhonorowanych, więc automatycznie pojawia się pytanie nad trafnością wyboru jury. Ogólnie rzecz biorąc, kombinacja słabego i dobrego daje nam coś przeciętnego i tak też trzeba podchodzić do „Zapachu szkła”: czyta się nieźle, kilka razy jest okazja do uśmiechnięcia się pod nosem, ale za miesiąc niewiele zostaje w głowie. Nie jest to SF z najwyższej półki.

Zbiór opowiadań Ziemiańskiego z początku wydawał się bardzo atrakcyjną książką. Znane nazwisko obsypane nagrodami – Zajdel, Nautilus, Sfinks, kolejny Zajdel – pozwalało myśleć, że oto trafił się solidny autor, którego będzie się czytało z przyjemnością. Rozczarowanie przyszło dosyć szybko, gdyż już pierwszy, tytułowy utwór wypada dosyć blado, a potem wcale nie jest lepiej....