"Obsoletki" to debiut prozatorski Justyny Bargielskiej... lubię czytać prozę stworzoną przez - dotychczas li i jedynie - poetki. Tak było z Anną Janko i tak jest z Justyną Bargielską.
Jej „obsoletkowe” krótkie formy zaczarowują czytelnika kunsztem słownym, doborem słów i ich wieloznacznością w kontekście przekazywanej treści.
Sprawiają, że pomimo -czasem- abstrakcyjności, całość czyta się na jednym wdechu, a na drugim czyta się po raz drugi, bo - przynajmniej w moim przypadku - potrzebna była ponowna lektura, bym w pełni doceniła kunszt autorki, bym czytając zaśmiewała się do łez, pomimo - zdawałoby się - niestosowności mego śmiechu "w zaistniałych okolicznościach".
Bo tak naprawdę książka jest o śmierci, głównie tej najtrudniejszej - przedwczesnej, przed-urodzeniowej i o radzeniu sobie z nią, o życiu dalej – pomimo…
Nauczyłam się od Justyny Bargielskiej, że to co boli, co jest z gruntu najczarniejszym koszmarem, można przeżyć - nazywając sprawy po imieniu, bez zbędnych emocji, rzucając słowa lekko na wiatr, niech rozwieje...

Poniżej "próbki zachęcające":
1. "Żebyśmy nie uciekli przed popisem, organista bez ostrzeżenia przeszedł do chopinowskiego marsza, a córuś wykonała element interpretacyjny "ślizganie się brzuchem po ławie w takt muzyki". Odpowiadała jej emfaza, z jaką organista produkował smutne nutki swymi sękatymi dłońmi, bo pozwalała pokazać świętemu zgromadzeniu część majtkową białych rajstopek"
2. "Mignął mi grób opatrzony dwojgiem nazwisk: leżała w nim Janina pierwszego i drugiego wota i anonimowy żołnierz, najwyraźniej na szybko dołożony do Janiny w czasie działań wojennych, gdy czasu brak na zaloty, a tym bardziej higienę"
3. "- I jak się czujesz? - spytała, patrząc na mój nowozelandzki wózek i śpiące dzieci [...]- O Boże, one wstają - dodała [...] Wstawały, istotnie, jak lipcowy świt nad Stalingradem, mętnie, lecz ostatecznie groźnie".
5. "Ale ktoś, kto jest gotów ponieść tyle nakładów, żeby udowodnić, że jest w porządku, to jest twardy przeciwnik i na takiego lecę lotem koszącym. Oczywiście twardość takiego przeciwnika ustaje w pościeli, ale ze względów epidemiologicznych i światopoglądowych, jest to dla mnie fakt medycznie nieistotny"
6. "Niezwykłe jest to uczucie rozpadu, którego doświadcza się na myśl o śmierci własnego dziecka - i stojąca za nim świadomość, że gdyby dziecko umarło naprawdę, ów rozpad, który teraz, w ramach fantazji, postrzega się jako kompletny - choć chwilowy - byłby sto razy większy."

"Obsoletki" to debiut prozatorski Justyny Bargielskiej... lubię czytać prozę stworzoną przez - dotychczas li i jedynie - poetki. Tak było z Anną Janko i tak jest z Justyną Bargielską.
Jej „obsoletkowe” krótkie formy zaczarowują czytelnika kunsztem słownym, doborem słów i ich wieloznacznością w kontekście przekazywanej treści.
Sprawiają, że pomimo -czasem- abstrakcyjności,...