"Może po latach wspinaczki, ocierania się o śmierć, oglądania jej, doszło do znieczulenia, pewnego rodzaju braku wrażliwości. Czymś się przecież za to wszystko płaci."

Po przeczytaniu biografii Kukuczki czułam niedosyt - miałam ochotę dowiedzieć się nieco więcej o jego wyprawach, poznać więcej szczegółów. Ten wywiad - rzeka całkowicie niedosyt zaspokoił.

Czy po jego przeczytaniu zmieniłam moje niezbyt pochlebne zdanie o Kukuczce? Niestety nie, tylko utwierdziłam się w swojej niechęci do niego... Zwłaszcza po tym, jak potwierdził, że to góry były zawsze dla niego najważniejsze, a nie rodzina. Szczerze przyznał, że byłby w stanie zdobyć fundusze na kolejną wyprawę nawet jej kosztem. Ja naprawdę próbuję zrozumieć pasję, jaką staje się dla kogoś wspinanie, ale jednak nie zrozumiem nigdy, jak można tę pasję spełniać kosztem dobra żony, dzieci...

Nic na to nie poradzę - nie polubiłam Jerzego Kukuczki. Nie mam już ochoty czytać o nim nic więcej także dlatego, że nie licząc jego wspaniałych i imponujących osiągnięć, nie zainteresował mnie zupełnie. W jego charakterze, osobowości nie znalazłam nic, co by mnie zafascynowało. To już Wojciech Kurtyka, o którym Kukuczka mówi sporo, jako że przez lata byli partnerami w wyprawach, jest dla mnie o wiele bardziej interesującą postacią...

Nie żałuję, że przeczytałam ten wywiad - jednak na razie mam dosyć.

"Może po latach wspinaczki, ocierania się o śmierć, oglądania jej, doszło do znieczulenia, pewnego rodzaju braku wrażliwości. Czymś się przecież za to wszystko płaci."

Po przeczytaniu biografii Kukuczki czułam niedosyt - miałam ochotę dowiedzieć się nieco więcej o jego wyprawach, poznać więcej szczegółów. Ten wywiad - rzeka całkowicie niedosyt zaspokoił.

Czy po jego...