Machos - zjawisko, do którego odnoszę się niechętnie. Dla mnie kompilacja głupoty, prostacko skrywanych kompleksów, chamstwa. W kulturze hiszpańskiej i pokrewnych zajmuje jednak wiele miejsca, a i jednoznacznie negatywnie jej ocenić nie można. W każdym razie za sprawą opowiadań jednego ze swoich ulubionych pisarzy zagłębiłam się w świat mi obcy z ciekawością i chęcią zrozumienia. Pewno można by zrozumieć tęsknotę za czynem, męstwem, chwałą, rywalizację i chęć okazania się najlepszym, przywódcą, ale i tak świat bezsensownych bójek, śmierci, męskiej chęci dominacji jest mi obcy, a Llosie nie udało się wykrzesać ze mnie dla bohaterów ani współczucia, ani podziwu. Pewnie nie o to chodziło. Jednak zajrzenie w świat, gdzie rządzi przemoc, chęć przewodzenia gromadzie i panowanie nad kobietą, ma swój sens. Maczo odchodzi do przeszłości i ja po nim płakać nie będę, ale jako zjawisko psychologiczne warte jest poznania, bo a nuż jak dżuma się odrodzi.

Machos - zjawisko, do którego odnoszę się niechętnie. Dla mnie kompilacja głupoty, prostacko skrywanych kompleksów, chamstwa. W kulturze hiszpańskiej i pokrewnych zajmuje jednak wiele miejsca, a i jednoznacznie negatywnie jej ocenić nie można. W każdym razie za sprawą opowiadań jednego ze swoich ulubionych pisarzy zagłębiłam się w świat mi obcy z ciekawością i chęcią...