Tytułowa Klara ma 39 lat, nie ma męża ani dzieci, ma za to żonatego kochanka, kota, zrzędzącą matkę i przyjaciółkę Wronkę. Żonaty kochanek ciągle obiecuje odejść od żony, ale jakoś nie może zostawić rodziny. Pewnego dnia obdarowuje ją czarnym kotem. Matka, która ciągle ubolewa, że los ją pokarał taką córką i przy każdej rozmowie mówi, że niedługo umrze. Przyjaciółka, która sama ciągle poszukuje męża i codziennie wpada do Klary w celu spożycia trunku bądź innego leku zaklinającego szarą rzeczywistość. Tematyka bardzo uniwersalna, za to książka jedyna w swoim rodzaju – i to raczej w sensie negatywnym. Pierwsze co mi przyszło do głowy jak zaczęłam czytać tą książkę to: „brak mi słów”. Jak tą książkę ocenić?! Nie ukrywam, że po Izie Kunie spodziewałam się wyższej literatury.

Klara, środowisko w jakim żyje oraz ludzie jakimi się otoczyła zalatuje marginesem i meliną, żeby nie powiedzieć rynsztokiem. Czy naprawdę taki jest obraz naszego społeczeństwa?! Ciągle tylko libacje, bluzgi, pijane zwidy, gadający kot, totalny chaos, wszechogarniająca beznadzieja i do tego te dialogi od czapy – to głównie do połowy książki, potem albo się przyzwyczaiłam albo książka stała się bardziej spójna. Autorka z pewnością celowo przerysowała styl i postaci, jednak ciężko się wciągnąć w ten świat, ten styl męczy. Nie przemawia do mnie ten taka forma wypowiedzi i „szokowania” czytelnika. To zdecydowanie nie moja bajka. Chociaż książkę czyta się szybko ze względu na jej układ pełny dialogów, jednak równie szybko się ją zapomina.

Tytułowa Klara ma 39 lat, nie ma męża ani dzieci, ma za to żonatego kochanka, kota, zrzędzącą matkę i przyjaciółkę Wronkę. Żonaty kochanek ciągle obiecuje odejść od żony, ale jakoś nie może zostawić rodziny. Pewnego dnia obdarowuje ją czarnym kotem. Matka, która ciągle ubolewa, że los ją pokarał taką córką i przy każdej rozmowie mówi, że niedługo umrze. Przyjaciółka, która...