Rzecz o zgubnych skutkach narcyzmu, egocentryzmu oraz hedonizmu. Tytułowy bohater to piękny młody mężczyzna, uwieczniony na obrazie malarza Bazylego Hallwarda. Młodzieniec dostaje się pod zgubne wpływy cynicznego lorda Henryka, który za punkt honoru stawia sobie zdeprawować młody, chwiejny charakter. Operacja udaje się znakomicie. Dorian, który w międzyczasie w dość niechlujnie zaplanowany przez Wilde sposób zyskuje sekret wiecznej młodości, może rozpocząć egoistyczne i pełne zmysłowych przyjemności życie. Nic jednak za darmo. Każdy szkaradny postępek Doriana Graya znajdzie swoje odbicie na tytułowym portrecie.
Powieść czyta się znakomicie, można rzec, że kartki same przewracają się jedna za drugą. Mocną stroną pozycji jest też doskonałe odmalowanie światka londyńskiej arystokracji, z bardzo dobrze wychwyconym, charakterystycznym dla Anglików zblazowaniem.
Mimo wszystko czegoś mi zabrakło. Podejmując tak poważny temat, pisarz mógłby pokusić się o więcej epickiego rozmachu, tymczasem forma powieści, niezwykle oszczędna, mnie osobiście nieco przypominająca sztukę teatralną (myślę, że fabuła doskonale nadawałaby się do zaadaptowania jako dramat właśnie) w żaden sposób nie koresponduje z poważnym moralizatorstwem.
Zaraz, zaraz, jaki poważny temat, jakie moralizatorstwo? Przecież to Oskar Wilde, znany „Lord Paradoks”, ekscentryk i bon vivant. On się w grobie ze śmiechu przewraca czytając takie interpretacje. Pedagogiczne przesłanie autorstwa Wilde’a? Wolne żarty raczej. Mimo wszystko świetne.

Rzecz o zgubnych skutkach narcyzmu, egocentryzmu oraz hedonizmu. Tytułowy bohater to piękny młody mężczyzna, uwieczniony na obrazie malarza Bazylego Hallwarda. Młodzieniec dostaje się pod zgubne wpływy cynicznego lorda Henryka, który za punkt honoru stawia sobie zdeprawować młody, chwiejny charakter. Operacja udaje się znakomicie. Dorian, który w międzyczasie w dość...