Skusiłam oczywiście za sprawą filmu. Zgodnie z zasadą - najpierw książka, potem film - natychmiast zakupiłam w księgarni. Cóż wiedziałam, że książka jest dobra, ale nie, że rewelacyjna! Już od pierwszych stron trzyma w napięciu. Zacznijmy może od początku. Przede wszystkim na początku "szokuje" język i styl, w jakim powieść napisano. Jest on bowiem odmienny od tego, z którym miałam styczność w ostatnim czasie. Jest on odmienny od stylu, w którym pisane są książki współczesne. Choć nie wiem jak współczesny autor by się starał, rzadko można spotkać tak przemyślane zdania, taki dobór słów, taką elokwencję w stylistyce, taką wieloznaczność, takie wyczucie stylu.
Po drugie, Oskar Wilde wnikliwie prezentuje psychikę człowieka. Czy ta powieść jest o Dorianie? Nie do końca. O Henryku? Przez pewien czas tak myślałam. O kobietach i mężczyznach, którzy poddają się rozpuście po to tylko, żeby przeżyć chwilę uniesienia nie myśląc o konsekwencjach?
Co by było gdybyśmy nie musieli myśleć o konsekwencjach? Gdyby skutki naszych czynów wpływały tylko na inne osoby, ale nie na nas? Bo wszystko, co czynimy dotyka w pośredni lub bezpośredni sposób nas. Mamy bowiem (mniejsze lub większe) wyrzuty sumienia. Zżerają nas one, co powoduje często niszczenie naszego organizmu. Niszczenie to jest bardzo widoczne. Ujawnia się bowiem na zewnątrz, pomimo, że czujemy w środku. Ma to swój cel. W ten sposób mamy powstrzymywać się przed kolejnymi grzeszkami i grzechami. Nawet jest to logicznie pomyślane. Naturalna kolej rzeczy została odwrócona w powieści. Dorian Gray nie odczuwał konsekwencji swojego postępowania. Widoczne one były na obrazie, który namalował dla niego jego przyjaciel Bazyli - znany artysta malarz. Obraz został namalowany w czasie, kiedy Dorian był najpiękniejszy, nieskażony niepoprawnym myśleniem, miłością, odrzuceniem, rozpustą. Tak miało zostać na zawsze. Przed prawdą jednak się nie da uciec. Okazuje się, że nie zawsze do porządku przywołuje nas nasze odbicie w lustrze. Może to być także bardzo dobrze ukryty obraz. Przed tym bowiem nie da się uciec:)

Książka jest napisana niezwykle. Mnie trzymała w napięciu do ostatniego zdania. Bardzo charakterystycznie pokazana zmiana ludzkiego postępowania w miarę doznań, których doświadcza.

Widziałam na razie jedynie zwiastun filmu. Już wiem, że jest tam wiele scen, których nie ma w książce a fabuła jest zmieniona... chyba bardzo zmieniona! No i co to jest za koniec "Po Zmierzchu uwodzi Dorian Gray". Dlaczego wszędzie trzeba wciskać seks? Najfajniejsze w tej książce było właśnie to, że nie było tego ostrego seksu, który teraz wszędzie bije a było napięcie seksualne, działo się, ale nie musiało to być napisane. No i niekoniecznie to napięcie było między kobietą a mężczyzną:P Chodzi o to, że ta książka jest tak wartościowa, że naprawdę warto ją przełożyć na wiarygodny film. Nie trzeba niczego dodawać! No, ale zobaczymy!

Skusiłam oczywiście za sprawą filmu. Zgodnie z zasadą - najpierw książka, potem film - natychmiast zakupiłam w księgarni. Cóż wiedziałam, że książka jest dobra, ale nie, że rewelacyjna! Już od pierwszych stron trzyma w napięciu. Zacznijmy może od początku. Przede wszystkim na początku "szokuje" język i styl, w jakim powieść napisano. Jest on bowiem odmienny od tego, z...