Od czego by tu zacząć.. Natłok myśli nie pozwala mi na jednoznaczną opinię. Książkę przeczytałam z pełnym zafascynowaniem i uważam, że warto poświecić jej czas. Pozwoliłam też sobie przeczytać Wasze opinie i z niektórymi osobami mogłabym się nie zgodzić. Oczywiście każdy interpretuje wszystko na swój sposób. Nie zrozumie jej ktoś, kto rzeczywiście, jak sam autor wspomina, w nic nie wierzy. Już na samym początku zaznaczył, że do autentycznych faktów dodał co nieco urozmaicenia. Fakt jest oczywisty: że bardzo osobiście przedstawił swoje uczucia, bo który autor ośmieliłby się przyznać do tego, że płakał, że był przerażony, tym, co go spotkało, do tego, że zapragnął ramion matki? Chyba żaden. Pozwolę sobie zacytować pewien istotny fragment książki : "Zawsze kiedy po wyjściu z domu przypominam sobie o czymś i wracam, mam uczucie, że dzieje się tak za sprawą mojego anioła stróża. To on opóźnia moje wyjście o kilka sekund. Te kilka chwil znaczy bardzo wiele. Może dzięki nim uniknę wypadku albo spotkam kogoś, na kim mi zależy. Dlatego kiedy już wezmę to, o czym zapomniałem, siadam i spokojnie liczę do dwudziestu. W ten sposób daję mojemu aniołowi czas na działanie." Cytat sam w sobie niczym nie wyróżniający się od innych. Po głębszym jednak zastanowieniu można dostrzec w nim coś niezwykłego. Coś mądrego, w granicach rozsądku! Uważam, że Wasze opinie są tak bardzo podzielone, ponieważ nie wszyscy zrozumieli jej przekaz

Od czego by tu zacząć.. Natłok myśli nie pozwala mi na jednoznaczną opinię. Książkę przeczytałam z pełnym zafascynowaniem i uważam, że warto poświecić jej czas. Pozwoliłam też sobie przeczytać Wasze opinie i z niektórymi osobami mogłabym się nie zgodzić. Oczywiście każdy interpretuje wszystko na swój sposób. Nie zrozumie jej ktoś, kto rzeczywiście, jak sam autor wspomina, w...